Los Flamencos (2013) **½ review

Altijd leuk om de avond voor dat de BNP Parisbas Fortis filmdays losbarsten, naar de Kinepolis te gaan. Er zit amper volk in de zaal en je kunt genieten van de film vanop je willekeurig gekozen plek zonder dat iemand die komt opeisen. Een andere reden was dat mijn voucher verviel en ik enkel die avond nog vrij was. Omdat de programmatie weer schrikwekkend belachelijk armtierig was, ging ik dan maar naar de Vlaamsche film die ze speelden, Los Flamencos (2013). Er wordt wel wat geschreven over deze film, maar ik wist er echt niets van. Daniel Lambo, de regisseur zegt me evenveel als uw favoriete bakker die ik niet ken, maar de cast leek me wel ok en wegens de zware werkdagen wilde ik iets luchtigs. Luchtiger dan dit kon blijkbaar niet, had ik algauw door.

In elk geval, ben ik wel liefhebber van de Vlaamse film van de laatste jaren. Los Flamencos is trouwens een kleine Vlaamse film terug naar de roots. Het is bovendien een komedie, een blijspel en zelfs onnozel.
Onnozel niet per se in de negatieve zin van het woord, maar om de mensen die een intellectuele komedie verwachten toch een beetje te corrigeren. De laatste jaren hadden we wel eerder kleine Vlaamse komische films. Ik denk aan Noordzee, Texas (2011), Het varken van Madonna (2012), Allez Eddy (2012), Groenten uit Balen (2011) al schiet deze laatste er wel met kop en schouders boven uit. Maar het gaat om klein Vlaanderen. Mensen in hun dagelijkse bestaan. Het gaat niet om de Vlaamse films die de Amerikaanse films willen nabootsen zoals Het Vonnis, De Zaak Alzheimer, Loft en dergelijke.

Het komische gehalte doet me ferm denken aan de goedkope humor uit Max (1994) of de welgesmaakte films van Koko Flanel (1990) en Hector (1987). Hoe simpeler hoe beter. Elk personage is een karikatuur. Er spelen geen normale mensen mee. De situationele humor is vanzelfsprekend en verrast niet. Maar het werkt. De film is een lekker luchtig slapstick-blijspel waar je best wel van geniet en dergelijke films moeten er ook zijn.

Korte inhoud: Drie bejaarde broers (Peter Van den Eede, Herwig Ilegems en Mark Verstraete) leiden een armtierig leventje in Turnhout. Ze willen hun moeder begraven in Mexico, maar daarvoor is geld nodig, veel geld. Na een mislukte overval belandt Raoul in de gevangenis. Na 12 jaar komt hij vrij en gaat hij op zoek naar zijn broers. César begint echter te dementeren en Pé draagt pampers en is doof. Toch blijft Raoul niet bij de pakken neerzitten en overtuigt zijn broers om een laatste slag te slaan. Dat gaat natuurlijk niet zonder slag of stoot en zorgt algauw voor de ene hilarische (goedkope) situatie na de andere.

De casting is overigens perfect. Peter Van den Eede (een ietwat sullige acteur), speelt Raoul met overtuiging. Herwig Illegems zijn karakterkop hoeven we jullie niet meer voor te stellen. Hij is even goed als zijn rol in buurman Herman van in Vlees en Bloed en dat staat hem fantastisch en dan hebben we nog een sullige rol voor Mark Verstraeten, de man van de Kotmadam. Bon, breng deze drie slapstick drolsmoelen bij mekaar en je krijgt wat je verwacht! Sien Eggers komt helaas niet tot haar recht en de kleine bijrollen van Iwein Segers (man hoe is die ooit op tv geraakt en überhaupt bekend?) en Philippe Geubels zijn zeer functioneel als het gaat om het versterken van het simpele karakter van de prent.

Het doet me ook deels aan Louis de Funes, le gendarme denken omwille van de niet zo intelligente voorstelling van de agenten. Meteen weet u wat ik bedoel met slapstick blijspel. De film duurt amper een groot uur, wat het verteren extra luchtig maakt. Bovendien kregen we een trailer te zien van een film over het de jeugd van Rocco Granato, Marina (2013) van Stijn Coninx (hier heb je de poster). Voor u gillend wegvlucht: deze trailer wekte echt wel mijn interesse, en Evelien Bosmans (pic) ook wel een beetje uiteraard.