Het jaar 2006 loopt op zijn laatste beentjes en de eindejaarslijstjes zullen binnenkort overal hun intrede doen. Dit jaar was eigenlijk geen slecht jaar voor de cinema. Er zaten heel wat verrassende films, maar ook een pak teleurstellingen, en dan vooral bij regisseurs waarvan je grootse dingen verwacht.
Een aantal films hebben het lijstje niet gehaald voor de simpele reden dat ik ze nog niet heb gezien. Ik denk dan aan The Queen (2006) van Stephen Frears en The Departed (2006) van Martin Scorsese.
Voor deze 9de editie van de Movie Blog Talk bouwen de skynetblogjes een brug naar de niet-skynet filmblogjes. BlogTalk-leden Lachesis, Kinofreunde en Sine zullen later op de maand hun lijstje on-line zetten. De BlogTalk-leden die vandaag hun top 10 kenbaar zullen maken zijn Karen, Tagoean en Mike. Hier is mijn Top 10, reacties zijn welkom in de commentaren:
10. Inside Man (2006) Spike Lee
Inside Man is al bij al een knappe mainstream film van Spike Lee. Er steken een aantal schoonheidsfoutjes in zoals onlogische plotwendingen (de bankeigenaar controleert/ledigt zijn kluis niet na de overal, ook al wordt beweerd dat niets werd gestolen, … ), bedenkelijke motieven (was het nu voor de diamanten of uit wraak voor wat er is gebeurd tijdens de Holocaust?) en bizarre situaties (rioleringen openbreken zorgt voor immense stankverspreiding en had gemakkelijker kunnen vervangen worden door een paar plastiek zakken en flessen, de leeftijd van de bankeigenaar, …). Hoe dan ook heeft de film een interessante premisse, een talentvolle cast, knappe regie en geweldige dialogen. Inhoudelijk ging de film niet echt diep, maar het was gewoon een fun-ride die zeker voor herhaling vatbaar is.
9. The Devil’s Rejects (2005) Rob Zombie
Zelden zo een efficiënte horrorfilm gezien als deze The Devil’s Rejects. Toen ik eerst van de film hoorde dacht ik dat het een soort exploitation film ging worden van geen enkel belang, maar toen ik hem zag op het Filmfestival van de Fantastische Film in Brussel heb ik er met volle teugen van genoten. Het is geen meesterwerk maar vergeleken met die beerput van afschuwlijke slechte horrorfilms (When a Stranger Calls, See No Evil, Silent Hill), horrorsequels (The Grudge 2, TCM: The Beginning) en horrorremakes (The Wicker Man, The Omen) – die ik uit principe niet in mijn lijstje wou vermelden maar kijk ik doe het toch – is deze film een echte verademing. Het is in ieder geval een prent die slechts een kleine minderheid zal bekoren, maar het is voor mij nu al een classic.
8. Pan’s Labyrinth (2006) Guillermo del Toro
De meest verrassende film van het jaar is misschien wel Pan’s Labyrinth. Allereerst is de make-up ongelooflijk. Dit is veruit de beste make-up aller tijden. Het geeft de personages het gevoel dat ze echt zijn. Het verhaal is zo anders en zo creatief dat de film nooit saai wordt. Je kan gewoon opgegaan in de wereld die Guillermo heeft gecreëerd. Doug Jones en Ivana Baquero zijn fantastisch. De film is mooi en griezelig tegelijkertijd. Het is Guillermo del Toro’s donkere versie van ‘Alice in Wonderland. De film heeft grit, momenten van triomf, verdriet, maar uiteindelijk is het een verademing. De creativiteit die del Toro in deze film gebruikt, is echt wel het meest indrukwekkende.
7. Little Miss Sunshine (2006) Jonathan Dayton & Valerie Faris
Ik heb nog maar pas Little Miss Sunshine gezien en ik was meteen onder de indruk. Debuutfilms zijn vaak momenten van vernieuwing en om eerlijk te zijn kijk ik steeds meer uit naar films van nieuwe cineasten dan naar prenten van oude bekenden. De film is niet zozeer vernieuwend te noemen maar slaagt wel volledig in zijn opzet. Knappe dialogen en een fijne mix tussen drama en absurde humor.
6. Taxidermia (2006) György Pálfi
De Hongaarse Taxidermia is een aanval op de goede smaak en tezelfdertijd een fascinerende prent die je meesleurt in de dolkomische
en gruwelijke onderbuik van de maatschappij. Het is één ding om de doorgesneden oogbol van Luis Buñuel’s Un Chien Andalou (1929) te zien, een ander om deze film te doorstaan zonder ook maar eens het hoofd weg te draaien. Maar dat wordt grotendeels mogelijk door de slimme regie en de uitstekende beeldvoering.
5. Babel (2006) Alejandro González Iñárritu
Alejandro González Iñárritu is een fascinerende regisseur die ons met deze Babel 2 uur lang aan het scherm gekluisterd houdt. Elk puzzelstukje steekt zo mooi in elkaar dat je je niet veel kopzorgen maakt over het uiteindelijke plot en het thema van de film. Er is één taal die alles verbind met elkaar, de universele taal van geweld. Voor mij een ambitieuze en geslaagde prent.
4. Casino Royale (2006) Martin Campbell
Ik had er eigenlijk niet zoveel van verwacht en de verrassing was immens toen ik Casino Royale te zien kreeg. Daniel Craig is meer dan overtuigend en voor de eerste keer verlang ik niet meer naar die goede oude tijd van Sean Connery. Deze menselijke, beetje sadistische, intelligente, sluwe, sterke en arrogante James Bond maakt het personage relevant en bijzonder aantrekkelijk. Back to basics for the 007 franchise, and I like it!
3. Thank You For Smoking (2006) Jason Reitman
Thank You For Smoking is opnieuw een bijzonder knappe debuutfilm met een dolkomische satire van een tabaks spin doctor die dagelijks liegt, bedriegt en manipuleert en dit alles met de glimlach en de charmes van een gentleman. Je zult met deze film lachen met moreel verwerpelijke ideeën, maar het is in geen geval schadelijk voor de gezondheid, integendeel.
2. Children of Men (2006) Alfonso Cuarón
Children of Men met Clive Owen leek op een soort vervelende runaway-movie, maar dat is het dus niet. De personages moet vluchten maar doen dit op een nooit eerder geziene manier. De spanning blijft aanhouden van het begin tot het einde en zuigt je in een apocalyptische toekomst die schrikwekkend echt lijkt. Het is trouwens meteen ook de eerste science-fiction film die het niet moet hebben van robots en speciale effecten om een adembenemende film te maken. Children of Men is relevante entertainment die we veel te weinig zijn op het witte doek.
1. United 93 (2006) Paul Greengrass
United 93 is wat mij betreft de beste film van het jaar, met een totaal onbekende cast en een verhaal die eigenlijk heel moeilijk te vertellen was. Deze onrustwekkende en claustrofobische film is zo “echt” dat je het gevoel hebt om naar een documentaire te kijken, maar dat maakt alles zo intens en is zeker de beste 9/11-film tot nu toe. Regisseur Paul Greengrass, die bekend is van zijn mainstream The Bourne Supremacy, heeft geen polemiek willen maken tussen Moslims en westerlingen, of een politiek statement willen brengen, maar eerder de twee gemeenschappen proberen samen te brengen met hun motieven en angsten. Hij overstijgt zichzelf en brengt een zenuwslopend, aangrijpend en hyper-realistisch beeld van het gebeuren. Als ik denk aan 9/11 dan denk ik aan de vliegtuigen in de Twin Towers en aan deze film.
10. Miami Vice (2006) Michael Mann
Laat ik meteen zeggen dat Miami Vice geen afschuwelijk slechte film is, maar de ontgoocheling was dermate groot dat ik hem toch even moet vernoemen. Deze vrijwel actieloze-prent is niet meer dan een dure modeshow voor snelle speedboten, coole vliegtuigen en zware vuurwapens. Visueel verbluffend maar inhoudelijk al even boeiend als gras zien groeien tussen de straatstenen. Nochtans waren Colin Farrell en Jamie Foxx best wel ok, en bepaalde actie-sequenties verdienen echt wel een betere film.
9. The Black Dahlia (2006) Brian De Palma
Mijn andere grote teleurstelling van 2006 was De Palma’s The Black Dahlia, gebaseerd op het werk van James Ellroy. Als je iets wil weten over de Black Dahlia raad ik jullie Ellroy’s non-fictie boek My Dark Places aan. Deze film maakt er zowaar een vreselijk zootje van en het is pijnlijk om te zien hoe de reg
isseur van Scarface, Dressed to Kill, Body Double en The Untouchables zichzelf hopeloos plagieert, maar nog niet aan de knieën komt van zijn vorige werk. Met een voice-over stem die maar geen minuut zijn bakkes kan houden, personages die geen enkele emotie uitstralen, een verhaal die heel losjes aan elkaar hangt, is deze film een thriller die op geen enkel moment echt griezelig of schrikwekkend is. Zelfs de erotiek die we van De Palma gewend zijn, is al even onderkoeld als de acteerprestaties van Josh Hartnett, Scarlett Johansson, Aaron Eckhart, Hilary Swank en Mia Kirshner. Het lijken wel studentjes op een kostumeerbal. Terwijl Femme Fatale (2002) van De Palma niet meer dan een burleske was, vervalt hij deze keer met beide voeten ongewild in de mooi gefotografeerde en gestileerde camp. De enige scène van belang is de moord-scène op een gigantische wenteltrap, met een fascinerende montage van intrige, geometrie en tijd, die als het ware uit een “echte” De Palma film is gerukt en die een glimp verschaft van wat The Black Dahlia had kunnen zijn.
8. Basic Instinct 2 (2006) Michael Caton-Jones
Deze film had de terugkeer van Sharon Stone moeten bevestigen, maar deze Basic Instinct 2 heeft zonet haar kist met zware klinknagels dicht geslagen. De enige pathetische reden om deze film uiteindelijk te zien is om Sharon Stone haar benen te zien kruisen, wel zelfs dàt zit er niet in.
7. Running Scared (2006) Wayne Kramer
De twee uur durende Running Scared is de soort pretentieuze geweldfilm, met een regisseur die nauwelijks weet waar hij met al die platvloerse scènes naar toe wil. Het doet je trouwens afvragen waarom je niet die losbollige slapstick college komedie had gehuurd in de viodeotheek. Films waar je je verstand op nul moet zetten kan een goede ontspanning zijn, maar deze film bewijst dat ook hier grenzen aan zijn. Running Scared met Paul Walker in de hoofdrol, zit boordevol aangebakken extremen, overdreven buitensporigheden en pijnlijke stereotypen in een wereld gevuld met pooiers, hoertjes, maffiosi, onderdanige vrouwelijke slaafjes, daklozen, seniele ouderen, monsterachtige pedofielen, crack-heads en corrupte flikken. Er bestaat hiervoor zeker wel een publiek, maar daar hoor ik dus niet tussen.
6. The Fast and the Furious: Tokyo Drift (2006) Justin Lin
Beeuuuugghhhh. I need another bucket. Van The Fast and the Furious: Tokyo Drift moet je kotsen, zoveel is duidelijk, en dit heeft niets te maken met de snelheid van die wagens.
5. The Covenant (2006) Renny Harlin
OMG! Horrorfilms kunnen slecht zijn, maar The Covenant legt de lat van mediocriteit zo laag dat zelfs een insect met een filmcamera niet slechter kan doen. Deze film is de reden waarom mensen oogleden hebben. In dit genre is The Lost Boys (1987) nog steeds onovertroffen en gezien de competitie zal dit nog voor een lange tijd het geval zijn.
4. Bandidas (2006) Joachim Roenning & Espen Sandberg
In Bandidas lopen Penélope Cruz en Salma Hayek rond in sexy corsets en vuurwapens, maar geloof me, deze film willen jullie NIET zien.
3. Underworld: Evolution (2006) Len Wiseman
Underworld 2: Evolution deed het behoorlijk goed aan de box-office en is meteen ook het bewijst dat de massa niet altijd een parameter voor goede smaak is. Len Wiseman is geen slechte regisseur, maar een groot regisseur is hij evenmin.Underworld 2 is een samenraapsel van stunts en speciale effecten. En naar het schijnt zou er tussen al die visuele crap ook nog een verhaal steken en personages van enig belang. Helaas is dat zo moeilijk te zien wanneer je vinger de neiging heeft om onophoudelijk op de fast-forward knop te duwen. Kate Beckinsale had misschien beter gestopt na de eerste film, maar toen werd ze verliefd op Len Wiseman en zoals jullie allen weten: liefde is blind, stekeblind.
2. Ultraviolet (2006) Kurt Wimmer
Ik ben zelf verzot op Cremaster art, maar Ultraviolet is zo slecht dat je zelfs van dit niet meer kan genieten. Het is zelfs zo achterlijk dat je gemakkelijk met een paar vrienden onophoudelijk in een schaterlach kan vallen. En dit is misschien ook de enige noemenswaardige kwaliteit van deze prent, buiten de schoonheid van Milla Jovovich. Ultraviolet is ultra-dom, ultra-incoherent en vooral ultra-belachelijk.
1. The Da Vinci Code (2006) Ron Howard
The Da Vinci Code is Hollywood op zijn meest verderfelijke en verdient zonder verpinken deze eerste plaats als de slechtste film van het jaar. De prent is geen intelligente code-breaker, maar verlaagt zijn inhoud tot het niveau van schelvissen en invertebraten, door alles 5 keer te herhalen om er zeker van te zijn dat de toeschouwer zou weten wie Maria Magdalena en Jezus wel is. Afschuwelijk slecht acteer- en regiewerk die je doet afvragen waar al dat geld en talent naar toe is. Op vlak van ontgoochelingen zal deze film nog een paar jaar blijven nazinderen, vrees ik.
***Related Posts***
17/12/2012: Top 10 Best & Worst Movies of 2012
29/12/2011: Top 10 Best & Worst Movies of 2011
30/08/2011: Top 10 Worst Movies of 2010
29/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010 (Karen)
23/12/2010: Top 10 Best Movies of 2010
06/01/2010: Top 10 Best & Worst Movies of 2009
26/12/2008: Top 10 Best & Worst Movies of 2008
22/12/2007: Top 10 Best & Worst Movies of 2007
16/12/2006: Top 10 Best & Worst Movies of 2006
23/12/2005: Top 10 Best & Worst Movies of 2005