The Black Dahlia (2006) **** Blu-ray review

Vier jaar liet Brian de Palma het filmpubliek wachten op de opvolger van het onderschatte Femme Fatale, maar met The Black Dahlia (2006) is de regisseur van o.a. Scarface, The Untouchables en Mission: Impossible weer helemaal terug. De Palma toont dat hij zijn streken helemaal nog niet verleerd is en levert met The Black Dahlia opnieuw een visueel oogstrelende film af. Ondertussen is het na tussendoortje Redacted overigens alweer vier jaar wachten op een nieuwe De Palma, dat zou dan de prequel The Untouchables: Capone Rising moeten worden.

the_black_dahlia_2006_blu-ray.jpg

Korte inhoud: Los Angeles, jaren ’40. Bucky Bleichert (Joh Hartnett) en Lee Blanchard (Aaron Eckhart) zijn naast voormalige bokskampioenen twee talentvolle agenten bij de LAPD. Wanneer op een dag het gruwelijk verminkte lijk van wannabe-actrice Elizabeth Short (Mia Kirshner) wordt gevonden, worden Bleichert en Blanchard op de zaak gezet. Short krijgt in de pers al snel de bijnaam ‘The Black Dahlia’ naar de film The Blue Dahlia met Veronica Lake en Alan Ladd in de hoofdrollen.

Blanchard raakt meer en meer geobsedeerd door de zaak en gaandeweg moet ook zijn privéleven en zijn relatie met vriendin Kay Lake (Scarlett Johansson) eraan geloven. Ondertussen maakt Bleichert kennis met de mysterieuze Madeleine Linscott (Hilary Swank), die meer van de moord weet dan ze in eerste instantie wil vertellen. De zoektocht naar de moordenaar van Elizabeth Short brengt Bleichert en Blanchard heel diep in een wereld van pornografie, femme fatales, corrupte agenten en criminelen.

De Palma gebruikte als basis voor The Black Dahlia het gelijknamige boek van James Ellroy, die op zijn beurt vertrok van de waargebeurde moord op Elizabeth Short in 1947. Ellroys romans zijn geen hapklare brokken om te verfilmen en je moet bij boek én film goed opletten om niet het noorden kwijt te raken (zie ook L.A. Confidential) van Curtis Hanson. Ellroy werkt graag met verschillende verhalen die door elkaar lopen om dan uiteindelijk in een climax bij elkaar te komen. De Palma en scenarist Josh Friedman hebben geprobeerd hier een mouw aan te passen door een paar subplots en nevenverhalen te schrappen en hier en daar wat aanpassingen te doen.

Maar zelfs dan mag je als kijker je aandacht niet laten verslappen of je zou wel eens een belangrijk deel van de ontknoping kunnen missen. Ik kan mij voorstellen dat het scenario bij sommigen overkomt als een rommelig boeltje en veel te ingewikkeld in elkaar zit. Maar in het boek kijkt Ellroy ook niet neer op een verhaallijntje of een zijsprongetje meer of minder. Toch vertrekken diegenen die het boek gelezen hebben, zeker met een voorsprong. Bovendien is The Black Dahlia vanwege zijn complexe vertelstructuur een film die je eigenlijk meer dan één keer moet bekijken om alle finesses te begrijpen.

Dat is meteen ook zowat het grootste probleem van films van Brian De Palma, hij laat soms al te vaak de vorm boven de inhoud primeren. Maar die vorm mag er dan ook absoluut zijn, want The Black Dahlia is een genot om naar te kijken. Elk shot, elke camerabeweging of elke montage klopt tot in de kleinste details. De sfeer van de jaren ’40 wordt knap gecreëerd door een sepia-filter en ook aan de kostuums, decors en rekwisieten is heel veel zorg besteed. Je zou af en toe graag het beeld kunnen stilzetten om ten volle te genieten van elk frame.

Technisch hoogtepunt en een typisch De Palma shot is een lange kraanbeweging waarin we vertrekken bij de wagen van Bleichert en Blanchard, langs de gevel van het gebouw dat zij in de gaten houden gaan, over het dak trekken naar het weiland achter het gebouw waar net op dat moment het lijk van Elizabeth Short wordt gevonden door een vrouw met een kinderwagen (bemerk de knipoog naar de trappenscène uit The Untouchables). Daarna keert de camera terug naar de voorkant van het gebouw waar ondertussen een vuurgevecht aan de gang is. En dat allemaal in één beweging.

En Brian De Palma haalt ook zijn andere typische technieken uit de kast. Geen ordinaire cuts dus, maar beelden die in elkaar overlopen, elkaar ‘wegduwen’ en veel slow motion. Alleen zijn typische split screen lijkt hij vergeten te zijn. In The Black Dahlia zijn ook vrijwel alle favoriete thema’s van de regisseur aanwezig: manipulatie, voyeurisme, paranoia, gevaarlijke vrouwen, het dubbelganger-motief, en de gevaarlijke combinatie van seks en geweld.


The Black DahliaThe Black Dahlia
© Dutch FilmWorks

Over de cast van The Black Dahlia is er heel wat inkt gevloeid, niet het minst over hoofdrolspeler Josh Hartnett. Hartnetts onderkoelde stijl van acteren en voice overstem past, wat mij betreft, perfect bij de sfeer van de film. Scarlett Johansson wordt dan weer van het scherm ‘ge-femme-fataled’ door Hilary Swank, die bewijst dat ze niet ten onrechte twee Oscars op haar schouw heeft staan.

Alleen Aaron Eckhart lijkt in zijn pre-The Dark Knight dagen niet echt te weten wat hij met zijn rol van Lee Blanchard moet aanvangen en loopt er soms wat verloren bij. Verder valt nog Mia Krishner te vermelden die als Elizabeth Short enkel in zwart-wit flashbacks in beeld komt. Kirshner weet de hopeloze actrice — ondanks haar promiscuë levensstijl — toch een zekere sympathie mee te geven. Bovendien heeft Kirshner een paar van de sprekendste ogen uit Hollywood en ze weet ze goed te gebruiken om haar personage tragedie mee te geven.

Voor de filmliefhebbers (of beter filmfreaks) zitten in The Black Dahlia verwijzingen naar het oude Hollywood en films uit de oude doos. Er zitten echter ook enkele verwijzingen naar De Palma’s eigen films in. Dat de regisseur een fan is van trappenhuizen weten we al sinds The Untouchables waarin Kevin Costner achter een van de trap donderende kinderwagen aan sprong. Deze keer zijn het twee personages die van een paar verdiepingen hoog naar beneden sukkelen in een spannende achtervolgingsscène.

Kortom, The Black Dahlia is geen makkelijk te consumeren film, maar wat mij betreft blijft Brian De Palma toch één van de betere regisseurs die er in Hollywood rondlopen. Ik kijk dan ook altijd uit naar zijn volgende film.

rating


Beoordeling: 4 / 5

Recensie door op 22 april 2011

2 Comments

  1. miiki

    Ik vond die film toen eigenlijk moeilijk te volgen en is me nooit echt bijgebleven. Had er misschien ook wat meer van verwacht. Met minder losse verhaallijnen had deze misschien veel beter kunnen zijn, maar misschien moet ik die maar eens een tweede kans geven.

    Reply
  2. Julie

    De Palma en Ellroy passen we goed tezamen, maar hier bleef alles wat onderkoeld en kwam het verhaal nooit goed op gang. Is ook één van Hilary Swanks mindere films vind ik. Je moet al echt een fan zijn van De Palma om je doorheen deze ‘Black Dahlia’ te wringen.

    Reply

Leave a Comment

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *