Miami Vice (2006) *** Blu-ray review

Mann, Mann, Mann, wat een teleurstelling. Al sinds het prille begin met films als Thief (1981) en Manhunter (1986) was ik een grote fan van Michael Mann’s visuele hyperrealistische wereld. Heat (1995), The Insider (1999) en Collateral (2004) waren degustaties van het beste wat Hollywood de laatste jaren te bieden had. Maar deze Miami Vice (2006), lijkt gemaakt door de neef van Michael Mann. Een neef met weinig besef van karakter-opbouw en intrige, en weinig aanleg om de spanning erin te houden. Daar waar zijn vorige prenten heel verfijnd in elkaar staken, is deze verfilming niet meer dan een dure modeshow voor snelle speedboten, coole vliegtuigen en zware vuurwapens. Maar alles is ver verwijderd van datgene wat de Miami Vice-serie zo een succes maakte.

Deze verfilming heeft eigenlijk weinig te maken met de originele tv-serie en neemt een pak risico’s. Miami Vice is alles behalve voorspelbaar en heeft een eigen dynamiek en alle verwijzingen naar de blauw-roze pastelgekleurde wereld van de serie zijn omhuld door een zwart fluwelen gordijn. De thema-muziek van Miami Vice is nergens te bespeuren en Miami komt slechts sporadisch aan bod. We bevinden ons overal en nergens. Maar de nieuwe aanpak heeft ook zijn minpunten. Er zijn weinig emotioneel geladen crescendo’s, en we hebben te doen met een versnipperd verhaal waarbij de acteurs, samen met de toeschouwers, niet wisten wat er gebeurde. (Dat heet dan intelligente cinema. lol) Maar wat de film ontbreekt en wat nog het meest pijn doet is, hoh hoe noem je dat ook al weer … ACTIE!! Alles wat zo serieus ingepakt dat je de indruk had naar een Shakespeare drama te kijken, met dit verschil dat Shakespeare wel degelijk een ‘geladen’ verhaal te vertellen had met sterke personages en hevige confrontaties. Het gebrek van dit alles zal door sommigen ervaren worden als een originele vertelling. Ik heb echter al genoeg zwakke films gezien met een zelfde gebrekkige verhaallijn, dat het me onberoerd laat.

Over het visuele aspect van de film valt weinig op aan te merken, en je kan best genieten van de mooie beelden. Haal dit weg en je hebt geen film meer. Het wapenarsenaal en de settings die gebruikt worden zijn zo indrukwekkend dat je je niet al te druk maakt over het onverstaanbaar gemompel van de personages. Straks worden we opnieuw verwend met een schitterende lege oceaan-horizon met een go-fast boot die als een scud-rakket over het wateroppervlak glijdt. Betoverend. Waauw. Het scheelde niet veel of Mann had er een stille film van gemaakt en misschien wel eens The Keep (1983) vervangen als zijn slechtste film ooit.

Korte inhoud: Undercover detectives Sonny Crockett (Colin Farrell) en Ricardo Tubbs (Jamie Foxx) werken bij de narcoticabrigade in Miami en gaan de cocaïne cowboys die grof geld verdienen te lijf. De gewiekste Tubbs werkt mee aan een drugssmokkel met het doel een bende te pakken die drie moorden gepleegd heeft. Dit zal leiden tot een eerste ontmoeting met José Yero (John Ortiz) die opzoek is naar ervaren drug-couriers. Ondertussen laat Crockett zijn oog vallen op Isabella, de Chinees-Cubaanse vrouw van de wapen- en drugshandelaar, Jesús Montoya (Luis Tosar). De ware en valse identiteit van de twee rechercheurs beginnen echter door elkaar te lopen. Dat geldt voor Crockett in zijn verhouding met Isabella (Gong Li) en voor Tubbs in het uitlokken van een aanslag op mensen die hem dierbaar zijn.

© 2006 Universal Pictures

Er is geen opbouw, geen knipoog naar de datgene wat zo bijzonder is aan Miami, met name de architectuur (Arquitectonica). Er is geen visuele beginschets van één van onze personages, maar we vallen als kijker meteen binnen in een discotheek, waar we onze twee agenten zien rondkijken alsof dit de zoveelste episode is van de show en we ergens inpikken. Het is niet duidelijk wat er precies gaande is. We zien een vrouw die wordt toegetakeld, onze agenten delen een paar rake klappen uit, een undercover agent wordt op een andere locatie neergeschoten, onze agenten komen te weten dat er iets fout loopt en stellen zichzelf kandidaat als undercover-agenten om de zaak uit te pluizen. Dit alles in nog geen 10min tijd. Wow, dat belooft. Wel, helaas speculaas, wat na die eerste 10 minuten schakelt Mann zijn 5de versnelling naar zijn 1e en blijft voor de rest van de film moeite hebben om opnieuw in 2de te schakelen. Ook met de vele speedboten en snelle vliegtuigen, geraakt de film maar niet op kruissnelheid.

Zoals ik al zei, visueel heeft de film met zijn hypergestileerde vormgeving veel te bieden, hoewel ik zelf nog steeds een aanhanger ben van filmpellicule boven High Definition Digital Video (Viper Camera). Michael Mann en zijn DOP Dion Beebe zijn er anders compleet weg van, sinds Collateral. En de drager heeft het voordeel om ’s nachts veel meer details op te pikken dan pellicule. Wat je tezien krijgt in Miami Vice was eigenlijk quasi niet mogelijk op filmpellicule, of je had boulevards moeten vol zetten met 10K lichtbronnen. Het nadeel van de drager is de “grauwe korrel” en de bewegings-onscherpte. Dit op zich kan helpen om de juiste stemming te vinden, zoals dat het geval was in Collateral, maar in Miami Vice ga je er iets teveel op letten (misschien gedeeltelijk te maken met de magere opbouw van de scènes). Toch denk ik dat er een paar pellicule beelden in de film staken, zoals het vliegtuig die in heldere hemel langs de stapelwolken vliegt. Je kan ze er vaak uithalen, wanneer je een beeld te zien krijgt die veel scherper is, meer kleurschakeringen en minder korrel heeft. De meningen over HD lopen uiteen, maar ik schrijf morgen een brief naar de agent van Mann met een smeekbede om zijn volgende prent opnieuw op 35mm te draaien. Dit hebben gezegd, op DVD zie je bitter weinig van die grauwe korrel en bezorgt de lichtgevoelige capaciteit van de HD drager een uniek filmgevoel. De Viper Camera heeft eerder zijn nut bewezen bij het grimmige Collateral, maar voor deze gestileerde thriller was pellicule misschien een betere drager. In ieder geval zullen deze digitale dragers de toekomst zijn van elk filmproject, maar vandaag de dag blijf ik nog zweren bij pellicule.

© 2006 Universal Pictures

Miami Vice probeert duidelijk een volwassen publiek aan te spreken met mooie gestileerde beelden en veel seks. De film verdwijnt op momenten in een douche met een naakte Jamie Foxx en later met een naakte Colin Farrell. Voor de Amerikanen zal dit ver gaan, voor Europeanen zal dit als heel gewoon overkomen. Maar wat heb je er uiteindelijk aan als je de personages eigenlijk niet kent. Het meest interessante personage is misschien wel Yero, die er geen moeite mee heeft als zijn vrouw bekent dat ze heeft geslapen met Crockett, maar dan wel de stoppen verliest wanneer hij haar ziet dansen met hem. We zien (:horen) veel geklets, weinig verrassende scènes en pas in de laatste act (na 90 min) komt er schot in de zaak en moeten onze agenten in actie schieten. Maar tegen dan is mijn interesse in de personages al zo onder-“cooled” dat het me eigenlijk nog maar weinig uitmaakt wie een kogel krijgt en wie blijft leven. Dit is de eerste keer dat een Michael Mann film mij zo onverschillig maakt, en de hoge verwachtingen hebben daar in principe weinig mee te maken. Het is een terugkerend zeer: dit scenario was niet klaar om verfilmd te worden. Meer nog, het verhaal had zelfs nooit voldoende geweest voor een Miami Vice aflevering. Michael Mann mag voor mij in zijn volgende film iets meer bezig zijn met zijn scenario, dialogen en personages en iets minder met de wonderwereld van de HD-camera.

Michael Mann’s stokpaardje is de analyse tussen de boef en de slechterik, de codes die beide hanteren en die hun leven compleet zal beheersen. De sterkte van deze regisseur is zijn grondige kennis van die onderwereld en zijn oog voor realisme. Je vindt er dus ook nergens humor of grappige one-liners. Alles lijkt heel authentiek en je twijfelt nooit aan de echtheid van het gebeuren en de regels van loyauteit en wantrouwen die er heersen. Maar het nihilisme en zen-existentialisme die in zijn andere films steekt, komt hier eigenlijk minder aan bod. Er zijn geen momenten waar de agent met zichzelf in de knoop ligt omwille van de keuzes die hij als undercover-agent heeft gemaakt of de liefde die hij voelt voor iemand. De onmogelijke relatie die Crockett heeft lijkt veel te oppervlakkig, en de relatie tussen Tubbs en Trudy (Naomi Harris) komt veel te weinig aan bod om ooit geladen te zijn. Naar het einde toe gebeurt iets vreselijk met Trudy, maar je bent te weinig vertrouwd met haar dat het je te weinig raakt – dit in tegenstelling tot de complicaties in de relaties van Neil (Robert De Niro) en Vincent Hannah (Al Pacino) in Heat, waar je op het puntje van je stoel zit of de menselijke band die er ontstaat tussen Tom Cruise en Jamie Foxx in Collateral. Had Michael Mann een Wong Kar-Wai film in gedachten, dan had hij deze film niet moeten plannen & promoten als een zomer-blockbuster, en had hij met zijn 130 miljoen dollar en zijn 137 minuten lange film toch iets dieper mogen graven in zijn karakters.

© 2006 Universal Pictures

De cast was veelbelovend, maar schiet op vele vlakken tekort. Gong Li heeft moeite met haar Engels, Jamie Foxx heeft te weinig screentime om krachtig uit de hoek te komen en Colin Farrell ziet er voor een keertje “mannelijk” uit, maar is gewoon niet goed genoeg in deze film. Ik heb moeite om zijn motivaties te achterhalen en hij blijft voor mij een heel onduidelijk personage vertolken. En met onduidelijk bedoel ik niet complex, maar wel vaag en verwarrend. De relatie die beide agenten hebben is ook heel afstandelijk. Het lijkt wel dat Stubbs en Crockett elkaar nog maar pas kennen en eigenlijk niet veel van elkaar moeten weten. De twee zijn ook niet zoveel in hetzelfde frame te zien, laat staan dat ze ooit wel eens naar elkaar kijken. Het einde van de film eindigt al even abrupt als het begin, alsof dit een slice of life was van twee agenten in Miami. Miami Vice is geen slechte film. Integendeel, op momenten kan je echt genieten van de grimmige en intense atmosfeer en die brutale onderwereld. Maar ik wacht op een andere slice, want deze smaakt nogal flets.

Ik zou nog kunnen spreken over de slechte pop-muziek nummers, maar ik heb er geen zin in. De film is voor mij een zware teleurstelling en had zoveel meer kunnen zijn, vooral wanneer je de scène bekijkt waarin Jamie Foxx zijn vrouw uit een trailer moet halen. Het beste wat de film te bieden heeft. Ik moet alles nog even doorslikken, hoopvol wachtend op 2007, want deze zomer heeft voor mij nog niet veel bijzonders afgeleverd.