Baghead van Alberto Corredor vanavond op het BIFFF

Hoe vaak hebben we hier al films besproken die oorspronkelijk een kortfilm waren en hoeveel keer hebben we hier al gezegd dat er een enorm verschil bestaat tussen een kortfilm-script (+/- 12 pagina’s) en een langspeelfilm-scenario (+/- 112 pagina’s). Indien filmmakers denken dat ze een succesvolle kortfilm zomaar kunnen omzetten naar een langspeelfilm, dan hebben ze het verkeerd. De enige succesvolle transitie is wanneer de regisseur bijna een nieuw verhaal schrijft (cf. Whiplash), en dat was ook wel het geval met Baghead (2023) van Alberto Corredor. De film is zelfs beter in lange versie dan in een korte versie, maar een echt goede film is het toch niet geworden.

© StudioCanal International

Korte inhoud: Na de dood van haar vervreemde vader (Peter Mullan) ontdekt Iris (Freya Allan) dat ze een vervallen, eeuwenoude pub heeft geërfd. Ze reist naar Berlijn om het lichaam van haar vader te identificeren en ontmoet The Solicitor (Ned Dennehy) om de nalatenschap te bespreken. Ze weet niet dat wanneer de akte is ondertekend, ze onlosmakelijk verbonden zal raken met een onuitsprekelijke entiteit die in de kelder van de pub verblijft: Baghead, een vormveranderend wezen dat in de dood kan veranderen. Tweeduizend dollar cash en twee minuten met het wezen voor wanhopige dierbaren die alles nodig hebben om hun verdriet te verzachten. Neil (Jeremy Irvine), die zijn vrouw heeft verloren, is de eerste klant van Iris. Net als haar vader komt Iris in de verleiding om de krachten van het wezen te exploiteren en wanhopige mensen te helpen tegen een prijs. Maar ze ontdekt al snel dat het overtreden van de tweeminutenregel angstaanjagende gevolgen kan hebben. Samen met haar beste vriendin Katie (Ruby Barker) moet Iris strijden om de controle over Baghead te behouden en erachter te komen hoe ze haar kan vernietigen, voordat ze hen vernietigt.

De nieuwe scenarioschrijvers Christina Pamies en Bryce McGuire hadden moeite om het vijftien minuten durende origineel uit te breiden tot 90 minuten, vooral tijdens de opgeblazen tweede helft van de film. De griezelige sfeer van de verouderde kelderarchitectuur is nog steeds aanwezig, maar de regisseur weet precies niet goed hoe hij de spanning en de angst levend kan houden.

De jute hoes van Baghead met ooggaten verbergt een heksachtig uitziende demonische entiteit, en er zijn een paar scary momenten wanneer de tijd van 2 minuten voorbij strijkt. De Queen’s Head pub zorgt voor een muffe en verlaten omgeving die een echte spookachtige sfeer uitstraalt. Ik besef dat de film is gemaakt met beperkte middelen maar de setdecorateurs en make-up hebben alsnog voortreffelijk werk geleverd. Mijn probleem naast de kwaliteit van het script en het ontbreken van geloofwaardige motivaties is dat de acteurs ook geen voortreffelijke chemie hebben met elkaar.

Baghead is al bij al een beetje van een teleurstellende horror. Het speelfilmdebuut van Corredor is beloftevol ook al heeft hij met zijn eerste film niet echt kunnen overtuigen. Sfeer en de horror-clichés zijn aanwezig maar de film mist een narratieve ingreep die deze horror vleugels kan geven. De aanwezige ideeën worden niet voldoende aangebracht of versterkt als een echte adaptatie. De toekomst zal uitwijzen of Alberto Corredo met een sterker script voor de dag kan komen. Op 13 april 2024 is de film te zien op het BIFFF om 21u30 in Cine 1.