Pedro Pascal breekt een lans voor blind casting

In dit tijdperk van remakes en reboots racen diverse studio’s om hun hand te leggen op bepaalde franchisen om deze vervolgens een facelift te geven, of zelfs een kleuren-swap. In wezen is het een meer veilige investering dan een nieuw verhaal te vertellen? Bekijk gewoon de box-office cijfers tegenwoordig, de meeste films zijn een financieel bloedbad geworden ondanks de kwaliteit ervan. Maar wat wel scoort zijn de sequels en remakes, of films met gevestigde waarden (ook al is dit laatste ook al geen garantie meer, cf The Flash). Sommigen vragen zich zelfs af of de politieke spelletjes van bepaalde studio’s er ook niet voor gezorgd hebben dat bezoekers afhaken (cf. de nieuwe Star Wars films), maar dat er ook wel een nieuw publiek is die hunkert naar meer diversiteit kan je niet ontkennen.

De wereld is een diverse plek, al sinds begin ter tijden, en ook al zie je dat de Aziatische filmindustrie voornamelijk inzet op Aziatische acteurs (en zelfs vaak hun neus optrekken voor acteurs met en kleurtje), Bollywood hoofdzakelijk werkt met een Indiaanse cast, zien we dat Hollywood de gehele wereld probeert aan te spreken met iets wat zo divers en inclusief mogelijk is.

En dat is niet alleen in Hollywood. Ik merk het ook in de wereld van de advertenties hier bij ons in Belgenland. Je zou eens moeten weten hoeveel bedrijven mij vragen om een welbepaalde personages in spotjes een kleurtje te geven tot zelfs noodgedwongen te zoeken naar acteurs met één of andere handicap. En op zich is daar niets mis. Representatie is eigenlijk iets goed want het zorgt ervoor dat mensen zich niet uitgesloten voelen en dat de maatschappij de waarden van inclusiviteit als iets doodgewoon ervaart. Maar op een zeker ogenblik zat ik met storyboards waarin we een tafel hadden met 6 mensen, waarvan 2 acteurs een (zware) handicap hadden, 5 acteurs niet blank waren, 3 acteurs een niet-hetero rol moesten spelen, 1 ervan een hoofddoek moest hebben en nog één iemand een sluier die vermoedelijk zou wijzen op een revalidatie aan kanker. Meer nog, het was een spotje gefinancierd door de EU en bestemd voor de Europese landen. En als regisseur moet je dan alles zo realistisch mogelijk in beeld brengen en jouw boodschap – wat niets met de politiek van diversiteit te maken had – ook nog eens duidelijk maken en hopen dat de kijker niet al teveel afgeleid wordt.

Diversiteit is een goede zaak, maar soms vraag ik me af of de strijd voor meer diversiteit en inclusiviteit niet meer gediend is met iets meer subtiliteit. Vaak voelt het extreem geforceerd, niet oprecht en hypocriet aan. Hiervoor bestaat zelfs een term: woke washing, een toe-eigening van ethische en progressieve waarden als een vorm van reclame om de reputatie van het bedrijf of organisatie te verbeteren zonder blijk te geven van een echte toewijding aan de waarden die worden gecommuniceerd. Je hebt het gevoel dat het gewoon een vorm van betutteling is. En ik vraag me af of we die personen uit minoriteiten hiermee niet eerder zien als “gelijken” maar afschilderen als mensen die vertegenwoordiging en hulp nodig hebben. En deze subtiliteit mis ik soms wel wat bij Disney. Het lijkt bij wijlen zo flagrant dat je het vermoeden krijgt dat de studio op zoek is om reacties uit te lokken. Diversiteit om de diversiteit is zoiets als positieve discriminatie, het is een vorm van discriminatie hoe je het ook draait en keert en het schiet vaak zijn doel voorbij.

Hoe dan ook, het is een levendige discussie rond het concept van blind casting, wat er eigenlijk op neer komt dat acteurs gecast worden zonder oog te hebben voor de ethische afkomst van de desbetreffende acteur. Een stap verder is dat er zelfs geen rekening wordt gehouden met het geslacht of seksuele voorkeur. Dit zijn zaken die allemaal steeds meer toegang zullen vinden in de filmwereld, omdat echt originele verhalen moeilijker zijn om te bedenken. Eén acteur die grote fan is van blind casting is Pedro Pascal. Hij is van mening dat het cruciaal is om het bronnenmateriaal te blijven diversifiëren.

Pascal gaf onlangs zijn mening aan Variety en verklaarde dat hij gelooft dat verandering essentieel is en dat de beste manier om representatie te bevorderen is door acteurs te casten zonder rekening te houden met een specifieke raciale identiteit. Deze aanpak is vooral relevant bij adaptaties van bekende IP’s of boeken. Een voorbeeld van zo’n ‘blind casting’ is Pascal’s vertolking van Joel Miller in “The Last of Us” serie. Dit personage was oorspronkelijk blank en nu dus gespeeld door een Chileense acteur. Pascals pleidooi voor blind casting en representatie gaat echter verder dan persoonlijk carrièresucces, hij ziet het als vooruitgang, ook al zullen heel wat filmmakers vermoedelijk ook in de tegenovergestelde richting willen duwen en blanke acteurs casten in rollen die eerder waren toegekend aan minoriteiten. Neen, deze discussie is nog steeds in volle bloei.