The Card Counter (2021) *** Blu-ray recensie

Het is misschien niet de beste Paul Schrader film maar The Card Counter (2021) heeft desondanks het trage tempo en de weinig verrassende plotwendingen, toch ook wel een aantal verdiensten. Oscar Isaac geeft een geweldige vertolking. Datzelfde kan spijtig genoeg niet gezegd worden van Tiffany Haddish die blijkbaar veel beter is in komische rollen dan wanneer ze enige serieus voor de dag moet leggen. Maar in haar verdediging, deze independent productie had een minuscuul budget en slechts 20 opnamedagen, en bijgevolg was er slechts ruimte voor een tweetal takes per shot. Opvallend was ook de niet onaardige soundtrack van Robert Levon Been en Giancarlo Vulcano.

Korte inhoud: De film volgt William Tell (Oscar Isaac), een gokker en voormalig militair die een jonge man wil hervormen die wraak wil nemen op een wederzijdse vijand uit hun verleden. Tell wil gewoon kaarten. Zijn spartaanse bestaan op het casinospoor wordt verstoord wanneer hij wordt benaderd door Cirk, een kwetsbare en boze jongeman die hulp zoekt bij het uitvoeren van zijn wraakplan op een gepensioneerde militaire majoor. Tell ziet een kans op verlossing door zijn relatie met Cirk (Tye Sheridan). Tell krijgt steun van de mysterieuze gokfinancier La Linda (Tiffany Haddish) en neemt Cirk mee op reis, van casino naar casino totdat het onwaarschijnlijke trio hun zinnen zet op het winnen van de World Series of Poker in Las Vegas. Maar Cirk op het rechte pad houden blijkt onmogelijk, terwijl Tell wordt meegesleurd in de duisternis van zijn verleden.

Wat ik ten zeerste apprecieer in dergelijke casino films is de authenticiteit in de manier waarop de gok- en kaartspellen werden gepresenteerd. Ik maak me altijd zorgen als ik op het punt sta een film met een gokthema te zien, omdat geld dat niet op tafel ligt vaak wordt ingezet om te wedden, zoals autosleutels die halverwege het spel op de tafel worden gegooid tot zelfs een Fabergé Ei in één of andere James Bond film. Allemaal dramatische Hollywood-plottruukjes die nooit zouden gebeuren bij een gesanctioneerd of respectabel spel. Het verbaast me niet dat Schrader hiervan afstand neemt want ik vermoed dat de man het gokwereldje voldoende goed kent. Echter, verwacht niet dat deze prent echt het casino- of gokwereldje zal uitspitten zoals The Cincinnati Kid of Rounders, daarvoor ga je beter een kijkje nemen op GuideCasino om je geluk te beproeven.

Het beste zit hem in de eerste helft van de film, nadien gaan we een beetje overal naar toe maar komen we nooit ergens aan. Op een gegeven moment ***spoiler*** zien we het personage van Tye Sheridan naar een huis gaan van een antagonist om hem te vermoorden, maar we zien niets van deze confrontatie tussen hen, alles wat je ziet is het nieuwsbericht dat Oscar Isaac ziet over een jongen die werd vermoord. Dan gebeurt hetzelfde opnieuw 2 minuten later wanneer Oscar Isaac er zelf heen gaat om de slechterik te confronteren, maar ze gaan een andere kamer in, waar de camera hen niet volgt, en opnieuw zien we niets van de ontmoeting of het gevecht. Dat Hitchcock zoiets deed had een specifieke reden, hier was het gewoon irritant. ***einde spoiler***

Voor zij die vertrouwd zijn met het werk van Schader zullen weten dat er altijd wel een bittere smaak zit in het einde. The Card Counter is niet het soort film waarin het lot van William Tell afhangt van de vraag of hij zijn belangrijkste concurrentie aan de pokertafel kan aftroeven. Het toernooi, zelfs het lot van Cirk, is gewoon weer een van de vele afleidingen van William’s innerlijke zelf. Of hij nu schrijft, drinkt of kaart, hij legt zichzelf gevangenschap op om boete te doen voor wat hij deed in Abu Ghraib – en voor wat hij in staat achtte te doen. Want oh ja, we gaan met deze prent duiken met wide-angle-13mm-lenzen in dat ranzige verhaal van die gevangenis van Saddam Hussein in Irak die werd overgenomen door de Amerikaanse militairen onder controle van de CIA, waarin de menselijke waardigheid en rechten van geen tel waren en waar foltering en spot mekaar afwisselden. Achteraf werden er heel wat militairen vrijgesproken van de gruwel die er zich had afgespeeld onder het beleid van George W. Bush. Toch werd er één soldaat veroordeeld tot 10 jaar cel, net zoals het hoofdpersonage in deze prent, en een allusie wordt gemaakt alsof hij de “fall guy” was of diegene die alle schuld ten onrechte in zijn schoenen kreeg gesmeten terwijl anderen via de achterdeur de rechtbank konden verlaten. En daar gaat deze film eigenlijk meer over. En hierin speelt de figuur Gordo (Willem Dafoe) een belangrijke rol. Zoals veel van de personages van Schrader, is William’s fatalistische laatste daad een soort verlossende berusting van zijn eigen ongeneeslijk gekwelde identiteit.

Niemand minder dan Martin Scorsese heeft zijn schouders onder dit project gestoken en zijn aanwezigheid is wel voelbaar. Naast de regisseur had je een bataljon van 34 producers! De eerste Lord of the Rings had er maar 12 en één van hen was Peter Jackson en twee andere (de Weinstein broers) kwamen gewoon een deel van de winst halen en hadden zo goed als geen inbreng in de productie. De uitleg hierbij is dat elke geldschieter een executive producer credit kreeg. Nicolas Cage en Shia LaBeouf werden eerst aangesproken maar Covid strooide roet in het eten en er kwam een nieuwe casting. En daar bleef het niet bij. Toen de productie stil gelegd was op 5 dagen voor het einde, omdat een acteur postief gestest was op Covid, was Schrader in alle staten en noemde hij al die producers die deze beslissing hadden genomen “mietjes”. Hij zei op Facebook: “I would have “shot through hellfire rain” to finish filming.”

De Blu-ray kregen we vandaag 22 augustus 2022 in de bus, maar de film is al een poosje uit. Er staan spijtig genoeg geen extraatjes op de schijf en dat is echt wel spijtig want bij dergelijke kleine independent films zijn er vaak heel wat pikante verhalen die circuleren. Hoe dan ook, het is verre van zijn beste film maar ik heb er hoe dan ook van genoten.