Zoals we hier al hadden geschreven is Kevin Spacey druk bezig met zijn comeback nadat hij te midden van een #MeToo strorm terecht is gekomen. Hoe dan ook, los van al deze beschuldigingen en het social media proces is en blijft de man een geweldig acteur die ons onvergetelijke vertolkingen bracht. Dit niet alleen in filmklassiekers als Se7en (1995), The Usual Suspects (1995), A Time to Kill (1996), The Negotiator (1997), L.A. Confidential (1997), Baby Driver (2017) of American Beauty (1999), maar ook in heel wat andere films die we misschien vergeten zouden zijn. En dit is hier de Top 5 van de vergeten Kevin Spacey films.
5. Glengarry Glen Ross (1992) van James Foley
Ik ken heel weinig mensen die deze Glengarry Glen Ross hebben gezien, maar het is een loepzuivere en overheerlijke David Mamet film die sereen in beeld werd gezet door James Foley. Het is ook een acteersfilm en los van de cinematografische sfeer leek het bij momenten op een toneelstuk. Rollen die in het oog sprongen waren deze van de grofgebekte Alec Baldwin, de vlotte Al Pacino, de charmerende Jack Lemmon maar ook de geslepen Kevin Spacey alles tussenpersoon tussen het management en de werklui die vastgoed moeten verkopen op basis van kaarten met potentiële kopers. Dit moet tevens de eerste grote rol zijn voor de acteur. Drie jaar later was hij in 3 kaskrakers (Se7en, The Usual Suspects en Outbreak).
4. The Life of David Gale (2003) van Alan Parker
Een film waar je niet vrolijk van zal worden is deze The Life of David Gale. De journalisten-gemeenschap waren van oordeel dat deze prent verwenzen kon worden naar de prullenmand met een vernietigende 18% op Rotten Tomatoes. Maar daartegenover staat een ‘80% approval’ op Rotten Tomatoes van het publiek. Het is dus één van die films die opinies verdeelt en meestal zijn deze films dan ook wel interessant op te bekijken. Het verhaal over de anti-doodstraf activist David Gale gaat over een onaangename kwestie, een kwestie waar niemand echt een antwoord op wil geven, en zeker niet in landen waar executies nog steeds van kracht zijn. De film heeft misschien gefaald op morele gronden in de ogen van zijn tegenstanders, en dat kan een reden zijn waarom het werd beladen met zoveel slechte pers. Maar dit is ook het verhaal van een man wiens leven net om de verkeerde redenen ontspoord is, en die een offer wou brengen voor de wereld op een geheel pacifistische manier. In dat perspectief was dit een film die goed genoeg was en zelfs voor een stuk meeslepend en ontroerend. Begrijp me niet verkeerd, de film zit niet bij het betere werk van Alan Parker; de acteerprestaties van iemand als Kate Winslet waren compleet onderbenut en ik heb zelden een meer mislukte filmscore gehoord als deze van Jake en Alexander Parker (de twee zonen van Alan). En toch is het een film die ik zou aanraden, al was het maar voor de vertolkingen van Spacey en Laura Linney.
3. 21 (2008) van Robert Luketic
De film 21 gaat over een groep MIT studenten die het casino in duiken. Ze doen dit niet op de meest eerlijke manier, ze hebben namelijk een strategie bedacht om ‘altijd’ te winnen met poker. Dit doen ze door kaarten te tellen, wat illegaal is. Ben Campbell, geniale MIT student, wordt uitgenodigd door zijn professor om mee te doen aan dit plan. Een echte film voor mensen die graag spellen in het casino spelen. Spacey blinkt uit in rollen waarin hij een mentor is en deze is daar een voorbeeldje van. Ondanks de vele kritieken is het een eerlijke en solide prent om naar te kijken en van te genieten.
2. K-PAX (2001) van Iain Softley
Kevin Spacey en Jeff Bridges leiden de cast in dit psychologische drama genaamd K-PAX. Het verhaal volgt een psychiatrische patiënt genaamd Prot die gelooft dat hij een alien is van de planeet K-PAX, en ondanks de inspanningen van zijn psychiater blijkt Prot opmerkelijk overtuigend te zijn. De film doet er vooral goed aan om het verhaal dubbelzinnig te houden, wat verschillende interpretaties mogelijk maakt. Bovendien leveren zowel Spacey als Bridges uitstekende vertolkingen en hebben ze een geweldige chemie samen. K-PAX is een slimme, goed gemaakte film met een intrigerend mysterie, en bovenal ook één van de betere filmscores geschreven door Edward Shearmur.
1. Margin Call (2011) van J.C. Chandor
Margin Call is een hervertelling van de financiële crisis van 2008 die een beetje zoals Glengarry Glen Ross een echte acteursfilm is, met een Kevin Spacey die worstelt tussen zijn eigen moraal en de filosofie van het kille kapitalisme. Het camerawerk is vrij minimalistisch en qua actie gebeurt er niet zo zot veel. Vervang deze cast door minder talentvolle acteurs en dit had een minder boeiende prent geweest. De film is gestructureerd als een klassieke tragedie met één hoofdactie (de mogelijke ineenstorting van een bedrijf), één belangrijke fysieke ruimte (het kantoor) en een drama dat zich afspeelt in een korte tijdspanne van 24u. De ensemble-cast is uitstekend, de stemming is donker, de gebeurtenissen zijn volkomen geloofwaardig, de inzet is hoog, en bovendien heb je iets van een Gordon Gecko’s “Greed is good” vibe. Dit was één van de meer ondergewaardeerde films van de afgelopen jaren, maar is echt een aanrader.
Veelzijdig acteur die zowel komedie als drama aan kan, maar inderdaad als mentor was hij meestal wel uitstekend, en als geslepen advocaat.