Terugkeer van Kevin Spacey en ontslag van Franck Langella

Dit zal naar mijn gevoel nog niet zijn grote comeback-film zijn maar ik ben verheugd dat Kevin Spacey eindelijk opnieuw op een filmset kan staan. De film heet Gateway to the West (2022) en vertelt het verhaal rond het kasteel van Esztergom in Hongarije, het laatste bastion die in de weg stond van het Mongoolse leger om Europa binnen te vallen in 1242.

Korte inhoud: In 1242 slaan de Mongoose troepen van Genghis Khan op de deur van Europa. De kleinzoon van Genghis Khan moet nog voorbij het kasteel van van Esztergom in Hongarij. Hij staat er oog in oog met Eusebius (Jeremy Neumark Jones), kanunnik van Esztergom, en de Spaanse huurling Simon (Neil Stuke), die zich niet zomaar gewonnen geven. De komst van de pauselijke legaat, kardinaal Cesareani (Spacey), de Mongoolse nieuwjaarsviering en de mystieke benadering van Eusebius bieden de verdedigers een sprankje hoop.

De film werd geregisseerd door Péter Soós, en naast bovenvermelde acteurs zijn er ook nog rollen voor Eric Roberts, Christopher Lambert, David Schofield, Raha Rahbari en Genevieve Florence.

Elk detail van het leven van de Oscar-winnende acteur is uitgesmeerd, verdraaid, uitvergroot en gemanipuleerd na beschuldigingen van seksueel ongewenst gedrag, maar tot op heden is geen enkele aanklacht weerhouden in de rechtbank. Jullie weten wel, dat gerechtelijk orgaan, naast Twitter, dat oordeelt over schuld en onschuld. Roman Polanski is schuldig bevonden voor een rechtbank aan seksueel misbruik van een minderjarige en hij maakt nog altijd films, Spacey heeft bij mijn weten niemand verkracht en zijn handtastelijkheden – en ik keur ze niet goed – daar heeft hij ondertussen ook voor “geboet”. ‘Laat diegene zonder zonden de eerste steen werpen’ of zijn we deze boodschap al vergeten?

Hoe dan ook zit Spacey tot over zijn oren in de schulden – Netflix eist van hem 31 miljoen dollar omdat hun House of Cards serie geen kloten waard is zonder Spacey – en wil geen enkele grote studio het risico lopen om imagoschade op te lopen.

En van Netflix gesproken, zij hebben op 13 april 2022 nog 84-jarige acteur Frank Langella ontslaan van de tv-serie “The Fall of the House of Usher”, niet geheel naar de zin van regisseur en bedenker Mike Flanagan die al zo goed als de helft van de serie met de acteur had gedraaid en nu opnieuw mocht beginnen met acteur Bruce Greenwood. Langella zou een “foute grap” hebben gemaakt en een vrouwelijke tegenspeler hebben aangeraakt aan haar been tijdens een liefdesscène. En dat is het! Zijn gehele carrière van de man zal nu onder een schaduw vallen van een #MeToo feit en elke muggenscheet in zijn leven zal nu uitvergroot worden alsof hij een ‘seksueel delinquent’ zou zijn.

De actrice (vermoedelijk Ruth Codd gezien de beschrijving van de scène) zou haar verhaal in ieder geval nog hebben aangedikt met (1) “hij heeft me soms ‘baby’ en ‘honey’ genoemd” (2) “hij heeft mij een omhelzing gegeven” en (3) “hij heeft een platte grap gemaakt”. Het was duidelijk dat de actrice niets moest weten van de 84-jarige acteur en de regisseur had hiervan vreemd genoeg ook niets van opgepikt. De acteur is 4 keer mijn leeftijd en het is duidelijk dat de tijden zijn veranderd, maar wanneer ik naar making-off’s kijk zie ik in de meeste gevallen een hechte groep van grappen-makende acteurs die elkaar omhelzen. Nu kan ik best begrijpen dat een acteur als Bill Murray een beetje zwaar kan overkomen, maar praat die zaken uit op de set of tijdens de lunchbreak of tussenin repetities. Als bovenstaande al een grond is voor ontslag, welke acteur zal nog ongedwongen een liefdesscène willen draaien? Kunnen we misschien ook het Stanislavski’s systeem volledig op de schop doen want “inleving” is niet meer aan de orde, laat staan de set wat lichter en gemoedelijker te maken. Alles moet nu goedgekeurd worden door de Intimacy Coordinator (neen, ik vind het niet uit, deze persoon bestaat dus echt).

Maar kijk, indien dit de regels zijn, dan moet je je als acteur daar aan houden of gewoon opstappen. Er bestaat ook zoiets als een Fight Coordinator en als stuntman en/of acteur volg je best op de voet zijn instructies om zo kwetsuren te voorkomen. En ik moet vandaag ook al niet meer het belang uitleggen van een Armorer of Weapons Coordinator. Dat acteurs soms eens de regels aan hun laars lappen om bepaalde reacties bij hun tegenspelers uit te lokken is een praktijk die in de filmgeschiedenis al voor heel wat verrassende en authentieke reacties heeft gezorgd (van de chest burst in Alien tot de naakte penis van Chris Pratt in Parks and Recreation nadat de reactie van Amy Poehler in verschillende takes niet goed werkte met het huidkleurige doekje). Maar we leven in een post-metoo tijdperk en nu moet je als acteur echt wel aanvoelen tot hoever je kan gaan en bij liefdesscènes ga je maar best eens praten met de partner om te zien waar de grenzen liggen.

Frank Langella is een acteur van een generatie waar alles mocht op een filmset en ik begrijp dat hij niet opgezet was met de komst van een Intimacy Coordinator die een systeem van ‘blocking’ oplegt (handelingen die worden uitgemeten en waar je je aan moet houden). Maar misschien had hij dan toch niet in het defensief moeten treden, hoe ergerlijk de situatie ook is. Maar je lost er spijtig genoeg niks mee op. Heel wat oudere filmmakers worden één voor één gecancelled, omdat hun manier van werken niet meer strookt met de huidige normen, en er is weinig aan te doen. In gevallen als Harvey Weinstein is het een zegen dat het er is, in dergelijke gevallen kan je je toch de vraag stellen of de slinger niet te hard is beginnen doordraaien.