Dan heb je een Oscar-cast en een regisseur met een Hitchcock-concept en dan maak je The Woman in the Window (2021), wat zowat het slechtste is wat je deze maand op Netflix te zien zal krijgen. Waar het precies allemaal verkeerd begon te lopen is vermoedelijk ergens gebeurd tussen het boek van A.J. Finn en het script van Tracy Letts, maar ook regisseur Joe Wright (Atonement, Pride & Prejudice, Darkest Hour, Hanna) gaat hier niet helemaal vrijuit.
Korte inhoud: Anna Fox (Amy Adams) is een vrouw met agorafobie, waarmee ze verschillende angststoornissen heeft. Anna woont alleen, en brengt ze haar dagen door met drinken, het slikken van verschillende medicijnen tijdens het drinken, zwart-witfilms kijken, chatten met haar huurder in de kelder (Wyatt Russell) en even horen hoe het is met haar ex-man (Anthony Mackie). Dan valt haar aandacht op de familie Russell aan de overkant van de straat en Anna begint een aantal dingen op te merken. Tienerzoon Ethan (Fred Hechinger) is vroegrijp en een beetje moe van zijn ouders. Matriarch Jane (Julianne Moore) is afstandelijk en praat over alles behalve zichzelf. En dan is er Alistair Russell (Gary Oldman), de echtgenoot en vader die Anna compleet niet kan plaatsen. Dat is totdat ze op een nacht Jane hoort schreeuwen en haar door het raam van haar appartement doodgestoken ziet. Als Anna de politie belt, is Alistair in haar huis en ontkent ze dat Jane haar ooit heeft ontmoet. Tot Anna’s schrik is Jane ook in haar huis, maar met een ander gezicht (Jennifer Jason Leigh) en een ander verhaal. Wordt Anna gek of speelt iemand met haar fragiele geest?
Dit is een halve rip-off van het Alfred Hitchcock meesterwerk Rear Window (1954), gebaseerd op een kortverhaal van Cornell Woolrich en in scenario gegoten door John Michael Hayes. Ik zeg het er maar even bij want nergens in de aftiteling heb ik hun namen zien verschijnen. Het verschil is dat het hoofdpersonage nu geen belemmering heeft omwille van een gebroken voet, maar wel omwille van een fobie. Een paar jaar geleden hadden we tevens ook al Disturbia (2007) waarbij de belemmering hier een enkelband was. Maar in wezen gebeuren dezelfde zaken. Persoon A denkt iets te hebben gezien wat lijkt op een moord en persoon B beseft dat hij gezien werd.
Het eerste uur van de film is nog ‘ok’, de rest van de 100 minuten durende speelduur wordt gegeseld met slordige en plompe dialogen die vermoedelijk rechtstreeks van het boek komen en niet door de acteurs zijn gekneed. Dit zou er kunnen op wijzen dat deze Oscar-cast er niet zo heel van van hadden verwacht en ook de moeite niet deden om de karakters tot leven te brengen. Oldman heeft zijn Oscar deels te danken aan regisseur Joe Wright en dus deed hij mee hoe slecht het script ook was. Amy had hier de hoofdrol maar ze is er niet met de volle goesting. Je zou tevens verwachten van een scenarist als Tracy Letts, die filmadaptaties van zijn eigen toneelstukken schreef – waaronder Killer Joe en August: Osage County, toch wel iets spannender kon schrijven van deze roman. Maar hij blijft steken op iets wat Hitchcock wil kopiëren zonder de essentie van suspense te begrijpen.
Anna’s agorafobie werkt ook niet. Gaandeweg werd het aangevuld met een kruk om haar meer reden te geven om het appartement niet te verlaten, maar het werkt minder goed dan iets eenvoudigs als een plaaster of zelfs iets slim als een enkelband. De agorafobie wordt ook nooit echt benadrukt of effectief gebruikt in meer dan een paar scènes.
© Netflix
En dan zijn er nog die vele flashbacks waar het achtergrond verhaal van Anna interessanter lijkt dan het hoofdverhaal. Als compensatie voor het mager verhaaltje die niet echt kan overtuigen wordt dan maar ingezet op speciale cameravoeringen. Wright gebruikt zowel schuine kaderages, overbelichting en een overvloed aan jump-scares om alles interessant te houden. Het lijkt er wel op dat Wright zelf geen al te groot vertrouwen heeft in de sterkte van het script. Componist Danny Elfman probeerd dan weer met zijn sluipende strijkerssecties gecombineerd met elektronische elementen het geheel toch voldoende sfeer te geven en alles hedendaags genoeg te maken, maar het is allemaal verloren moeite. Zelfs het belachelijke generieke einde kan het boeltje niet herstellen. En gezien er al werd gejat van Rear Widow werd dan ook maar gejat uit Psycho (1960) voor het einde. Op 14 mei 2021 was de film te zien op Netflix.
Review The Woman in the Window (2021)
Recensie door Dave op 17 mei 2021
Ik heb hem gezien, geen topper maar ook geen flopper. Ik vind de commentaar ervan een beetje over. Dat is uw oordeel van de film, niet die van mij, en ik vond het een aangename hitchcock filmavond.