It’s a Sin (2021) **** mini-series recensie

We zijn ondertussen doorheen de 5 episodes van de miniserie It’s a Sin (2021) over Britse homoseksuele jongeren die voor het eerst te maken krijgen met een mysterieuze ziekte genaamd AIDS. Ikzelf ben maar beginnen clubben na de eeuwwisselingen en toch voel ik heel herkenbare zaken met het minder dodelijke Covid-virus. Jongeren willen feesten, seks hebben en zich vooral niet al teveel aantrekken van vingerwijzende overheden, tot het moment een goede vriend of vriendin er plots niet meer is. Maar vandaag worden we goed omkanderd in tegenstelling tot de jaren ’80 waarin de men eigenlijk niet zo veel afwist van de ziekte en AIDS bijna aanzagen als een straf van God tegenover homoseksuelen. Het is een serie die je niet onberoerd zal laten maar iedereen gezien moet hebben.

Korte inhoud: De serie volgt een groep homomannen die in 1981 naar Londen verhuizen. Ze gaan samenwonen in een groot pand en vormen een vriendschapsgroep, maar de zich snel ontwikkelende hiv / aids-crisis in het Verenigd Koninkrijk heeft invloed op hun leven. In meer dan vijf afleveringen wordt getoond dat de groep een heel decennium doorleeft tot 1991, terwijl ze vastbesloten zijn om te proeven van het leven ondanks de dreiging die hiv voor hen vormt.

Toen ik de korte inhoud las had ik er een dubbel gevoel bij want ik had geen zin om een serie te zien met een aantal homoseksuele jongeren die alle regels aan hun laars lapten en dan uiteindelijk op een vreselijke manier sterven aan AIDS. Dat was het in geen geval. Scenarist Russell T. Davies en regisseur Peter Hoar schotelen verschillende jongeren voor die vooral gediscrimineerd worden door hun omgeving omwille van hun geaardheid, niet durven uit de kast komen om gewoon gedwongen zijn om het ouderlijke nest te verlaten. En eenmaal de ziekte de kop opsteekt in Londen, overgebracht vanuit de States, is de perceptie tegenover homoseksuelen alleen maar erger. De jongeren hangen aan elkaar vast en zijn er voor mekaar in een wereld die hun schijnbaar niet heeft begrepen. Er had ook geweld in de serie kunnen voorkomen, maar de makers hebben besloten om het drama vooral toe te spitsen op de band die deze vrienden hadden met elkaar, en minder met de samenleving.

Ik vermoed dat de +45 jarigen misschien nog wel het meest van deze serie zullen houden gezien het allemaal heel herkenbare situaties zijn, zelfs voor een heteroseksueel, want ja, het virus discrimineerde niet op seksuele geaardheid, rad of leeftijd. Ook fitte hetero-mannen werden niet gespaard, zoals bokskampioen Tommy Morrison die in 2013 stierf aan AIDS. Het virus kon zich echter alleen maar verspreiden via bloed, sperma en vaginaal vocht dus werd de ziekte in de meeste gevallen wel overgezet na een seksueel contact. Zonder behandeling zou iemand met HIV na 10 jaar AIDS kunnen ontwikkelen. Het virus zet zich niet over via speeksel en al zeker niet via een handcontact, en gelukkig maar anders had het dodental veel hoger kunnen zijn. Ondertussen zijn er mensen die zijn genezen na een infectie met AIDS, maar we moeten waakzaam blijven. Elk jaar sterven er 1 miljoen mensen aan HIV/AIDS – en dat zijn de cijfers die bekend zijn.

De serie geeft perfect de gruwelen, het trauma, de historische context van homofobie, de maskers en de spiegels van de seksuele identiteit, de nachtclubcultuur, de gemakkelijke contacten tussen jonge mannen, alsook de intra-familiale problemen. Het AIDS-virus dwong veel homoseksuele, biseksuele en jonge mannen die nog “in de kast zaten” in een zeer ongemakkelijke en confronterende schijnwerper van hun ware seksuele identiteit. En wat deze serie ook zo authentiek maakt zijn de knappe vertolkingen, zoals deze van lead-zanger van Years & Years Olly Alexander, maar ook van Omari Douglas, Lydia West en Callum Scott Howells. De enige actrice die ik nog kende van een andere serie was Keeley Hawes, maar voornamelijk toch veel nieuwe gezichten. Los van Neil Patrick Harris die een kleine maar briljante vertolking had.

© HBO Max

Elk personage had zijn eigen persoonlijkheid en kwam eerder over als unieke individuen dan als stereotypen – en dat was wel een beetje het gevaar zeker in de tijd waarin we leven waarin elke autist in een film gespeeld moet worden door een autist, of elke transseksueel ook gespeeld moet worden door een transseksueel. In wezen is zoiets ook wel discriminerend en ik heb me ook niet bezig gehouden om te zien of er geen hetero acteurs de rol spelen van een homoseksueel, maar dat er homoseksuele acteurs hieraan deelnamen is een vaststaand feit en daarmee zou deze discussie ook afgesloten kunnen worden. De karakters worden prachtig afgebeeld met al hun unieke gebreken, zwakheden en sterke punten, waarmee elke kijker een herkenbare emotionele rit doormaakt. Zakdoekjes kunnen nodig zijn … voor verschillende emoties. De serie wordt uitgezonden HBO MAX en op CANVAS, afl. 3-4 op 12 mei en afl. 5 op 19 mei 2021.