Pathology (2008) *** Blu-ray recensie

Het plot van Pathology (2008) van Marc Schoelermann is krankzinnig, maar ik heb er toch van genoten. Een groepje jonge pathologen speelt een ziek spelletje waarbij ze de perfecte moord proberen te plegen, en elkaar vervolgens op de rooster leggen tijdens de autopsie. “Hoe is deze persoon om het leven gekomen?”

Korte inhoud: Ted Grey (Milo Ventimiglia) is een briljante student medicijnen die de kans krijgt om stage te lopen bij een prestigieuze afdeling pathologie, waar lijkschouwers leren elke doodsoorzaak te herkennen: geweld, vergiftiging of iets anders… Door zijn talent en ambitie valt Ted al snel op bij zijn jonge collega’s en wordt hij ook aangetrokken door het lief van Jake Gallo (Michael Weston), de knappe Juliette Bath (Lauren Lee Smith) ook al heeft Ted een relatie met de advocate Gwen Williamson (Alyssa Milano). Opgenomen in hun gezelschap voelt Ted zich gelukkiger dan ooit. Maar dan doet hij een schokkende ontdekking: zijn nieuwe vrienden gebruiken hun kennis en kunde om de perfecte moord te kunnen plegen, die niemand kan traceren. Ted beseft dat als hij zich keert tegen zijn vrienden, hij wel eens het volgende slachtoffer zou kunnen zijn…

Pathology is van de hand van de Crank makers (Mark Neveldine en Brian Taylor), en dat is eraan te zien. De film is zwartgallig en controversieel, en gaat als een sneltrein vooruit. Het behoeft geen uitleg dat gevoelige kijkers zich best onthouden van dit lijkenhuisje, want de scenaristen zijn verzot op gruwel, seks … en necrofilie. Terwijl er een lijk op de ene tafel ligt, wordt er op de tafel ernaast driftig de liefde bedreven, op een zeker moment gepaard gaande met live tepelpiercings en een soort acupunctuur over de gehele borstkas. Het is duidelijk dat de inspiratie werd gehaald uit het werk van David Cronenberg (Crash) of Takashi Miiki (Audition), maar alles is iets meer gericht naar ‘braindead’ jonge adolescenten.

De film heeft ook wel iets weg van The Last Supper (1995), waarin een groep intellectuelen samen komen om uitschot sneller de dood in te jagen. Iedere keer moet een ander groepslid een lijk voor het spel aanvoeren om te kunnen analyseren, en bij voorkeur natuurlijk iemand die toch al snel dood gaat of iemand met een zwaar strafblad, maar grenzen vervagen en het blijkt al snel dat het deze pathologen er helemaal niet om gaat om de maatschappij een dienst te bewijzen als wel om hun eigen bloedlust te bevredigen en genieten van hun intellectuele superioriteit. Het komt allemaal neer op de door Ted uitgesproken filosofie dat alle mensen beesten zijn en, indien het ongestraft zou kunnen, om het even welke medemens zouden willen vermoorden.

Maar de film was in 2008 uiteraard ook geïnspireerd door de shock-trend van toen met films als Saw en Hostel, waar de nadruk lag op de perverse manier waarop iemand sterft, benoemd als torture porn. Het is luguber, maar je raakt als kijker toch geïntrigeerd door de perverte gedachtengang, net zoals we geboeid kunnen zijn om videospelletjes te spelen waar iemand met een kettingzaag een horde zombies te lijf gaat. Het is moreel verwerpelijk, maar het is zuivere guilty pleasure.

© Dutch FilmWorks

Het verhaal heeft een mooi twist op het einde, maar verwacht er hoe dan ook niet al teveel van. Het is en blijft een lichtvoetige gore-thriller, die misschien in de handen van een andere regisseur veel beter kon zijn. De casting is ook teleurstellend, want geen van de acteurs kunnen beter met emoties om dan de lijken die op de autopsietafels liggen. Het krankzinnige plot zet uiteraard de deur open voor al even belachelijke plotwendingen, maar na 40 minuten til je niet zo zwaar meer aan de geloofwaardigheid van het verhaal. De film is in de bioscoop uitgekomen op 18 april 2008.