Honeydew (2020) ***½ recensie

Ikzelf heb het programma van Brussels International Fantastic Film Festival die op 6 april 2021 van start zal gaan (spijtig genoeg volledig online) nog niet kunnen inkijken, maar misschien wordt deze Honeydew (2020) wel de openingsfilm. Het is een onafhankelijke Amerikaanse horrorfilm die heel ’70s aanvoelt en enorm doet denken aan de originele The Texas Chain Saw Massacre (1974), zowel qua cameravoering, scènes als de klankband. Sommigen zullen dit aanzien als een rip-off maar ik vond dit eigenlijk wel een knappe debuutfilm van Devereux Milburn, gemaakt met een productiebudget van nauwelijks 2 miljoen dollar.

Korte inhoud: Rylie (Malin Barr) is met haar vriendje Sam (Sawyer Spielberg – de zoon van Steven Spielberg) aan het kamperen wanneer ze ’s nachts autopech krijgen. Ze willen de hulpdienst bellen en gaan hiervoor op zoek naar een telefoon. Ze stuiten op een huis van een oudere boerin (Barbara Kingsley) die er met haar merkwaardige zoon woont. De vrouw is behoorlijk gastvrij en nodigt de twee jongeren in haar huis en biedt aan om ze te laten overnachten totdat een buurman hun wagen opnieuw kan opstarten. Maar ’s nachts nemen de dingen een wending voor de sinistere. Het koppel is zich niet bewust van het feit dat ze voor hun leven zullen moeten vechten.

Het is een verontrustende en verontrustende trip in de horror uit een ver verleden. De cinematografie van co-auteur Dan Kennedy is fantastisch, vaak met split-screen om twee verschillende shots te laten zien. En hij speelt ook in op de nostalgie met de 70’s titels en de wat grauwe beeldvoering. Mijn enige ergernis die ik had op vlak van de beeldvoering is dat de film werd opgenomen op een Arri Alexa camera in plaats van op een 16mm of 35mm camera. Dan pas zou je echt dat 70’s gevoel krijgen. Anderzijds zou de film wel wat meer hebben gekost, want pellicule kost meer dan een digitale drager. Tegenwoordig zijn er nog maar een handvol regisseur die resoluut kiezen voor pellicule, zoals Christopher Nolan en Quentin Tarantino. Hun films krijgen ook meer middelen dan een doorsnee filmproductie. Maar de enige reden om te kiezen voor celluloid is, wat mij betreft, nostalgie. Het digitale formaat en de performante nabewerking in post-productie moet niet meer onderdoen, integendeel, Director of Photography’s kunnen nu zelfs nog verder gaan in hun fotografie, daar waar ze vroeger een beetje veiligheid zouden inbouwen om zich te behoeden van over- of onderbelichte rushes. DoP’s kunnen na een opnamedag rustig slapen en moeten niet zenuwachtig zijn op de resultaten van het labo tijdens de screening van de dailies.

Ik ken het werk niet van Devereux Milburn maar de karakters in zijn film zijn wel behoorlijk gestoord. De oude dame in de film had rechtstreeks uit een David Lynch film kunnen komen. Het is een debuutfilm en niet alle scènes werken maar het is echt wel een horrorprent met een afschrikwekkend nasmaakje, die je zou kunnen omschrijven als een geflipte en perverse versie, gefilmd in een desoriënterende stijl, van het Hans en Grietje verhaal. Een beetje zoals bij de Ari Aster films is er een sijpelend gevoel van onbehagen dat ons naarmate het verhaal vordert overwelmt, om dan uiteindelijk de deuren op te zetten voor gruwel. Het enige verschil is dat deze prent meer een grindhouse karakter heeft en niet zo diepgravend is. Maar dit is in geen geval een domper op de entertainment waarde van deze horror. De enige narratieve teleurstelling is misschien wel het einde, maar ik ga het niet spoilen.

Gezien deze film geen grote verdelers heeft kan ik enkel hopen dat het publiek deze Honeydew alsnog kan zien op een filmfestival, anders kan ik enkel maar hopen dat de film verschijnt op Netflix of een ander streaming-platform. op 12 maart 2021 komt de film uit in de States in een beperkt aantal zalen.