Sightless (2020) *½ recensie

Nieuw op Netflix, hoewel geen Netflix Original, is deze Sightless (2020), een echt waardeloos stukje thriller geschreven en geregisseerd door Cooper Karl, die hier een afschuwelijk slechte debuutfilm aflevert gebaseerd op zijn kortfilm die hij in 2017 had gemaakt. Hij heeft het verhaal wat aangedikt met een Aziaat en Afro-Amerikaan in de cast om zo conform te zijn met de diversiteitsregels, maar voor de rest is het echt belangeloos.

Korte inhoud: Ellen (Madelaine Petsch), een semi-beroemde violiste, wordt door een onbekende op brute wijze aangevallen waarna ze blind door het leven moet. Sinds de gebeurtenis zondert ze zich als een ware kluizenaar af in haar appartement. Het isolement voedt haar paranoia en de overtuiging dat ze opnieuw wordt bedreigd door haar belager. In de hoop dit te overleven moet Ellen op haar nieuwe zintuigen vertrouwen.

Zoals we hier al ad nauseam hebben geschreven hebben B-film in tijden van Covid nu echt wel opportuniteiten om “gezien te worden”. Er is een pak minder content aanwezig en streamingdiensten kopen tegenwoordig alles aan wat nog maar ruikt naar fictie of docu. De film is een uit de hand gelopen genreoefening met een voorspelbare structuur en een aantal enorme plotgaten waar een cement truck doorheen kan rijden, en incoherenties waar je niet van begrijpt dat producers dit script een groen licht hebben gegeven. Tax shelter is een goede zaak voor de filmindustrie, maar het kan blijkbaar ook rotzooi baren. De enige mogelijke aantrekking die deze film heeft is de Riverdale-ster Madelaine Petsch, de rest van de cast wordt geregisseerd als de acteurs uit “Thuis” en “Familie”.

Er zijn zoveel bokkensprongen gemaakt dat het nooit helemaal landt met de impact waar het duidelijk naar streefde en de grote onthulling op het einde komt neer op weinig meer dan een schouderophalende zucht of een hoofdgeschud vol onbegrip, want het houdt allemaal geen steek. En ja, we hebben al 100 gelijksoortige films gezien, maar dan met meer inspiratie, zoals pakweg Jennifer Eight (1992) met Andy Garcia en Uma Thurman, die nota bene ook blind en muzikante is.

Films met blinde mensen kunnen boeiend zijn, denk maar aan Scent of a Woman, Don’t Breathe of nog de Chinese versie van The Eye (2002), maar de auteur maakt de ingebeelde bedreigingen niet tastbaar en het gevaar allerminst logisch. Een betere filmmaker zou ons enkele momenten in totale duisternis hebben gegeven, waardoor we net zo verward en doodsbang waren als Ellen als ze iets kon horen dat ze niet kon zien. Tot op zekere hoogte speelt Sightless soms als een zure cocktail van The Invisible Man (2020), Disturbia (2007) en Wait Until Dark (1967), wanneer Ellen bijvoorbeeld vreest voor een buurvrouw waarvan ze denkt dat deze wordt misbruikt door haar man.

Naast de hoofdrolspeelster zien we ook nog rollen voor Alexander Koch en Deniz Akdeniz. Een film die speelt met realiteit en fantasie zou in wezen wel op geen beter moment kunnen komen, zeker als je weet dat we in een post-Trumpiaans tijdperk zijn gekomen waarin mensen alles in twijfel trekken en zelfs eerder een leugen dan een waarheid gaan geloven. Ik kan spijtig genoeg deze Sightless niet aanraden, of wat had je gedacht. De film is te zien op Netflix sinds 20 januari 2021.