Nog voordat er iemand van The Hunt (2020) had gehoord, was deze “satirische sociale thriller” (aldus de makers) al omringd door een waas van controverse en kritiek. De releasedatum van de film waarin rijke blanken voor de kick jacht maken op mensen van vlees en bloed, werd eerst uitgesteld door de El Paso schietpartij in de Verenigde Staten en daarna moeide ook president Trump himself zich. “De film die uitkomt is gemaakt om chaos aan te wakkeren en te veroorzaken. Ze creëren hun eigen geweld en proberen vervolgens anderen de schuld te geven. Zij zijn de echte racisten, en zijn heel slecht voor ons land,” aldus Trump die de film waarschijnlijk niet eens gezien heeft. Door de aandacht van Trump zullen de marketingjongens van Universal wellicht in hun handjes gewreven hebben want zo kreeg hun film extra publiciteit.
Korte inhoud: Een groep onbekenden wordt gedrogeerd en wordt vervolgens wakker ergens in de natuur. Ze weten van elkaar niet wie ze zijn, noch hoe ze daar terecht gekomen zijn. In het midden van een veld vinden ze een grote houten kist. Wanneer een van hen de kist openmaakt, vinden ze een biggetje en een heel rek wapens. Het biggetje wandelt rustig weg, maar wanneer ze de wapens aanraken, worden ze vanuit het aanpalende bos onder vuur genomen.
Een aantal van hen overleeft het spervuur niet, enkele anderen kunnen ontsnappen. Al snel beseffen ze dat ze middenin een misselijkmakend spelletje zijn beland waarin er jacht op hen wordt gemaakt. Maar Chrystal (Betty Gilpin) wil zich niet zonder slag of stoot naar de slachtbank laten leiden en besluit zelf jacht te maken op de jagers. Ze is vastbesloten om Athena (Hilary Swank), het brein achter de jachtpartij, zelf een lesje te leren.
Een controversieel onderwerp dus, en het valt ook niet te verbazen dat The Hunt op de nodige kritiek kon rekenen in de Verenigde Staten, nochtans het land waar ze niet op een pistool meer of minder kijken. Controverse is ook waarop de makers mikken, maar ze willen de kijker ook doen nadenken en verpakken hun film als “satirische thriller”. Daar valt wel iets voor te vinden en hier en daar merk je ook de bedoeling van scenaristen Nick Cuse en Damon Lindelof (“The Leftovers” en “Watchmen”) die na deze eerder zwaardere reeksen met The Hunt duidelijk aan iets luchtiger toe zijn.
The Hunt zit vol symboliek. Brein achter de jacht heet immers niet voor niets Athena, de Griekse godin van de strijd. De slachtoffers zijn allemaal cliché voorgesteld en hebben van de makers niet eens een naam gekregen, enkel een beschrijving. Zoals yoga pants (Emma Roberts), Staten Island (Ike Barinholtz), Vanilla Nice (Sturgill Simpson) of Big Red (Kate Nowlin). Ze worden al vanmeetafaan gedegradeerd tot naamloze prooien.
Je weet aanvankelijk niet waarom net zij het slachtoffer worden van de rijke elite die voor de fun jagertje speelt. Dat wordt in de loop van de film duidelijk en dan verandert ook de teneur van de film en willen Lindelof en co de kijker doen twijfelen over wie nu de echte slachtoffers zijn. Al snel volgt het woord ‘deplorables’ dat verwijst naar de onhandige uitspraak van Hilary Clinton waarmee ze de kiezers van Trump aanduidde. Volgens haar seksisten, racisten en homofoben. Het zijn net die ‘deplorables’ die het slachtoffer zijn in The Hunt en het zijn de politiek correcte miljonairs die de jagers van dienst zijn. Vraag is met wie je je als kijkers het meest kan identificeren? En wie de facto de goeden en de slechten zijn.
Ondertussen zijn we al een heleboel personages kwijt gespeeld in de meest brutale moordpartijen. Een van de jagers schiet met pijl en boog, een andere gooit het liefst een handgranaat of graaft een put vol scherpe spijlen… Er wordt niet op een emmertje bloed meer of minder gekeken in The Hunt. Ondanks het overvloedige geweld blijft de film op een vreemde manier ook best luchtig. Dat komt omdat de makers ook wat humor in de film gestopt hebben en ze duidelijk zelf de film ook niet erg serieus nemen.
© Universal
Anders dan een Battle Royale is het geweld hier verpakt met een laagje humor en zelfkritiek. Want wie zijn nu de echte voyeurs? De jagers? Of de kijker die dit met amusante ogen aanschouwt? Het is niet verrassend dat The Hunt geproduceerd is door Blumhouse die eerder ook al het gelijkaardige The Purge op de wereld losliet. Regisseur van dienst is Craig Zobel die eerder Compliance en Z for Zachariah maakte.
The Hunt heeft een behoorlijk hoge amusementswaarde en een constante vaart die pas na 89 minuten stopt. Alleen jammer dat de makers de grenzen van het concept “satirische thriller” niet nog verder hebben durven opzoeken. Het had mijn inziens best nog wat verder en scherper gekund. Een Get Out toonde eerder hoe dit wel kan, nu blijft The Hunt eerder hangen op het niveau van grote broer The Purge.
De Blu Ray van The Hunt is verkrijgbaar vanaf 7 oktober 2020. Hierop ook een drietal korte extra’s: ‘Crafting The Hunt’, ‘Death Scene Breakdowns ‘en ‘Athena vs. Crystal: Hunter or Hunted?’
Review The Hunt (2020)
Recensie door Karen op 11 oktober 2020
