Herinneren jullie zich nog die geweldige film Rub & Tug met Scarlett Johansson waarin ze de transgender-rol van misdaadpion Dante ‘Tex’ Gill? Neen? Ik ook niet, want deze is uiteindelijk niet gemaakt omwille van een boycot van Social Justice Warriors die vonden dat transgender rollen naar transgender acteurs moesten gaan. Maar gezien er geen A-List transgender acteurs waren die een perfecte fit waren voor de rol in kwestie, is dit project begraven. Je zou denken dat deze community misschien haar lessen zou trekken, maar volharding in de boosheid lijkt toch het mantra te zijn.
En zo vernamen we dat ook de boycot van Halle Berry om een transgender rol te spelen perfect gewerkt, want Halle verlaat het project van de tot nu nog onbekende film. Maar gezien het klimaat denk ik dat geen enkele regisseur of producer nog met het idee speelt om een film te maken met transgenders.
© Lionsgate
Ik heb het gevoel dat we al sinds een aantal jaren meer dan ooit leven in een soort Cancel Culture, waarin discussie en vrije meningsuiting plaats moet maken voor censuur, boycots en verwijderingen. Recent heeft Netflix nog de erotische film 365 Days (2020) – een moreel iets meer verworpen versie van Fifty Shades of Grey – verbannen van hun platform na een online petitie van een slordige 28’000 individuen. Jij kan er vandaag niet meer over oordelen of deze film ‘geweld op vrouwen zou verheerlijken’, want deze prent (geregisseerd door een vrouw nota bene) is verdwenen. Meer nog, de discussie is verdwenen. Is het geweld tegenover vrouwen hiermee verdwenen? Mijn antwoord is simpel: nog niet wanneer je ALLE FILMS zou censureren! Geweld tegenover vrouwen (en mannen) is van alle tijden en bestaat ook op plaatsen waar geen Netflix of zelfs televisie is.
Maar dit bracht me op het idee om eens een TOP samen te stellen van filmrollen die de boycot alsnog hebben overleefd.
1. Aziatisch rol in Ghost in the Shell (2017)
door Scarlett Johansson
De term “whitewashing” is niet alleen bestemd voor blanken die rollen vertolken van oorspronkelijk zwarte karakters, het is zeker ook tov. bijvoorbeeld Aziatische personages. Toen het nieuws uitbrak dat Scarlett Johansson de hoofdrol zou spelen in de live-action verfilming van de Japanse manga Ghost in the Shell (2017), waren velen onmiddellijk ontstemd en sommigen beschuldigden de film van whitewashing. Er werd zelfs een petitie opgesteld waarin DreamWorks werd opgeroepen om de hoofdpersoon te laten hercasten door een Japanse actrice, maar Johansson vervulde uiteindelijk de rol.
Over haar cast, vertelde Johansson aan Marie Claire: “Ik zou zeker nooit aannemen dat ik een ander ras van een persoon zou spelen. Diversiteit is belangrijk in Hollywood, en ik zou nooit het gevoel willen hebben dat ik een personage speelde dat aanstootgevend was. Een actiefilm met een vrouwelijke hoofdrolspeler in de lead, is echter zo’n zeldzame kans.” Na de Rub & Tug affaire liet Scarlet toch weten dat ze als actrice zou moeten kunnen spelen wat of wie ze maar wil: “Als acteur zou ik iedereen mogen spelen, of welke boom dan ook, of welk dier dan ook, want dat is mijn werk en de vereisten van mijn werk”, zei ze in een recent interview met het tijdschrift As If. Een select groepje van schreeuwerige trollen waren niet blij met haar verklaring en noemden haar reactie ’teleurstellend’ en ’tone deaf’. Johansson trok later gedeeltelijk haar verklaring in door te zeggen dat haar quote uit de context was gegrepen omwille van ‘clickbate journalistiek’.
© Paramount Pictures/DreamWorks
2. Transgender rol in Dallas Buyers Club (2013)
door Jared Leto
In Dallas Buyers Club (2013) speelde Jared Leto een transgendervrouw. Het drama was een hit bij critici maar heel wat kijkers hadden blijkbaar een probleem dat een cisgender-acteur de rol van een transgender vertolkte. The Guardian meldde dat Leto zelfs door transgender-activisten op een filmfestival van Santa Barbara werd lastiggevallen.
Het was Steve Friess van TIME Magazine die de kat de bel aan bond met zijn filmreview: “Ze is een droevige, door kleding geobsedeerde, constant flirtende transgender drugsverslaafde prostituee. Er zijn natuurlijk geen stereotypen over transgendervrouwen waar Leto’s misbaksel niet over strompelt. Ze is een overdreven, gebagatelliseerde versie van hoe mannen die zich voordoen als vrouwen – in tegenstelling tot degenen die in hun kern voelen dat ze vrouwen zijn – zich gedragen.” Hoe dan ook, de film scoort 93% op Rotten Tomatoes en de algemene consensus is dat Leto een uitstekende rol had vertolkt, die hem trouwens de Oscar voor Beste Mannelijke Bijrol opleverde. De film won zelfs Best Picture!
© Entertainment One
3. Egyptische rollen in Exodus: Gods and Kings (2014)
door Christian Bale, Joel Edgerton, Ben Kingsley, John Turturro & Sigourney Weaver
Van whitewashing gesproken was de kritiek wel iets feller bij Exodus: Gods and Kings (2014) van Ridley Scott, maar dat kwam voor een stuk ook omdat de film op niet veel trok. En dan begin je te letten op … make-up. Maar de kritiek begon te zwellen nadat Ridley openlijk zijn cast verdedigde in Variety nadat er al wat kritische stemmen waren:”Ik kan geen filmp maken met dit budget, waar ik moet vertrouwen op belastingverlagingen in Spanje, en zeggen dat mijn hoofdrolspeler Mohammad so-and-so from such-and-such‘. Ik krijg dat gewoon niet gefinancierd. Dus de vraag is niet eens een issue.” Het kan tactloos zijn, maar Scott’s reactie benadrukt een deprimerende realiteit voor niet-blanke acteurs in de Amerikaanse filmindustrie, maar dat is gaandeweg aan het veranderen. Dit hebben gezegd kon hij gerist wat meer native acteurs gecast hebben, want de make-up deed het voor mij toch niet echt. Christian Bale was trouwens de enige echte ster in de film die publiek kan trekken.
Maar Christian Bale gaf de criticasters een antwoord tijdens de première in Brookyn: “Ik denk niet dat we vingers moeten wijzen, maar we moeten allemaal naar onszelf kijken en zeggen: ‘Ondersteunen we geweldige acteurs in films van filmmakers en acteurs uit Noord-Afrika en het Midden-Oosten’, omdat er fantastische acteurs zijn? Als mensen die films meer en meer gaan ondersteunen, zullen financiers op de markt volgen. Het publiek moet financiers laten zien dat ze er zullen zijn wanneer een groot budget tegen een productie wordt gesmeten.”
© 20th Century Fox
4. Transgender rol in The Danish Girl (2015)
door Eddie Redmayne
Ook The Danish Girl (2015) kreeg de wind vanvoor, en werd door IndieWire omschreven als ‘Regressief, reductief en schadelijk’. Volgens de auteur zou hij de rol van Lily vertolken via stereotypen – net dezelfde kritiek die de Belgische film Girl kreeg vertolkt door de cisgender acteur Victor Polster. En Vanity Fair schreef hier zelfs over ‘Er is geen goede reden om de controversiële Girl van België te bekijken’.
Vreemd genoeg waren ze wel stil toen Eddie Redmayne de rol vertolkte van Stephen Hawking in The Theory of Everything (2014), en dit als niet-gehandicapte acteur. Maar het was Alicia Vikander die de Oscar won voor Beste Actrice in een bijrol, en niet Redmayne, en zo ging de kritiek gaan liggen. “Ik hoop dat er een dag is dat er meer trans-acteurs en trans-actrices zijn om trans-rollen te spelen, maar ook cisgender-rollen”, zei Redmayne toen hem werd gevraagd om zijn reactie na de backlash. “En ik hoop – als acteur hoop je – dat je elk soort rol moet kunnen spelen als je het met een gevoel van integriteit en verantwoordelijkheid speelt.” Hij voegde eraan toe dat hij hoopt een bondgenoot te blijven voor de transgemeenschap, die dagelijks met enorme hoeveelheden discriminatie worden geconfronteerd.
© Universal Pictures
5. Minderjarige als hoertje in Taxi Driver (1976)
door Jodie Foster
In de Martin Scorsese-thriller Taxi Driver (1976) werd Jodie Foster gecast als een jong meisje dat van huis was weggelopen en betaald werd voor seks en werkte voor een louche pooier gespeeld door Harvey Keitel. Destijds was Foster zelf nog maar 12 jaar oud. En toen dit nieuws uitlekte was het kot te klein.
Producent Michael Phillips vertelde The Hollywood Reporter dat ze moeite hadden om goedkeuring te krijgen van de Los Angeles Welfare Board. Er werd echter een compromis bereikt waarin de zus van Foster, die op dat moment 18 jaar oud was, in de plaats kwam van Foster tijdens meer expliciete of ongemakkelijke scènes. Ik moet zeggen, ik heb de film al meer dan 10 keer bekeken, het was me nooit echt opgevallen.
© Columbia Pictures
6. Chinees-Hawaiiaanse rol in Aloha (2015)
door Emma Stone
Ik moet toegeven dat ik Aloha (2015) nog niet heb gezien, maar ik ben dan ook geen al te grote fan van regisseur Cameron Crowe. Toch werd er veel over de film gepraat? Niet zozeer over de kwaliteit – de film scoort nauwelijks 20% op Rotten Tomatoes – maar wel over de whitewashing rol van Emma Stone. Zowel de actrice als de regisseur gingen beiden op de knieën na de kritiek en schreeuwden hun mea culpa uit. Op diverse award ceremonies werd een beetje de draak gestoken met die vertolking van Emma. In het magazine The Cut zei ze het volgende: “Ik ben het mikpunt geworden van veel grappen. Ik heb op macroniveau geleerd over de krankzinnige geschiedenis van het whitewashing in Hollywood en hoe vaak het probleem werkelijk voorkomt. Het heeft een gesprek op gang gebracht dat erg belangrijk is ‘, erkent ze. Maar ze voegde er wel aan toe:”Het personage mocht niet lijken op haar achtergrond, die een kwart Hawaiiaan en een kwart Chinees was”.
“Er wordt veel gesproken over hoe we mensen op het witte doek willen zien en wat we als filmindustrie moeten veranderen om de cultuur duidelijker weer te geven en niet op een geïdealiseerde manier. Er zitten wat gebreken in het systeem, maar mijn ogen zijn dit jaar op veel manieren geopend.”
© 20th Century Fox
7. Aziatische rol in Dragonball Evolution (2009)
door Justin Chatwin
Een film die ‘op de ballen trok’ was zonder twijfel deze Dragonball Evolution (2009) en zelfs de studio (Fox) was niet opgezet met het resultaat van regisseur James Wong (niet te verwarren met de horror-regisseur James Wan). Dit was tevens zijn laatste langspeelfilm.
Veel van de aangehaalde voorbeelden kan ik de kritiek maar deels volgen, maar met deze film heb je niets als tegenargument. Deze rol had moeten gaan naar een Aziatische acteur, punt. Waarom ze Justin Chatwin hebben gecast is mij een mysterie, hij is zelfs niet gekend door het grote publiek en een groot acteur is het nooit geworden. De enige film waar je hem misschien nog van kent is War of the Worlds (2005). Maar de kritiek was zo heftig dat niemand zelfs kwam opdagen tijdens zijn bioscooprelease. De film moest minstens 60 miljoen ophalen voor een break-even, maar wereldwijd bleef het steken op 58 miljoen dollar.
© 20th Century Fox
8. Perzische rol in Prince of Persia: The Sands of Time (2009)
door Jake Gyllenhaal, Gemma Arterton en Ben Kingsley
Ook Jake Gyllenhaal kreeg de wind van voor omwille van zijn vertolking van Dastan Prince of Persia: The Sands of Time (2009). The Atlantic was één van de eerste magazines die vraagtekens had bij deze casting. Ze schreven ondermeer over de reactie van de blogger Jehanzeb Dar: “De casting van Gyllenhaal is ‘niet alleen beledigend voor Perzen, het is ook beledigend voor blanken. Het zegt dat blanken niet van films kunnen genieten tenzij de hoofdrolspeler blank is.”
Maar doe de test. Hoeveel films met een Perzische acteurs ken jij? Hoeveel Perzische acteurs kunnen een box-office return van minstens 100 miljoen dollar garanderen, want de bottom line is waar studio’s naar kijken. Hoeveel Perzische acteurs ken jij? Ik weet wie Taraneh Alidoosti is en ze is een geweldige actrice, maar wie kent haar? Wat de regisseur had moeten doen was Perzische acteurs introduceren, en dat is de grootste fout wat mij betreft.
© Walt Disney Studios Motion Pictures
9. Afrikaanse rol in Nina (2016)
door Zoe Saldana
Zoe Saldana is een geweldige actrice van Dominicaanse / Puertoricaanse origine en dus niet de donker zwarte huid van Nina Simone. En dus ging de make-up wat verf aanbrengen op het gezicht alsook een neusprothese (met name de twee dingen waar Nina veel last mee kreeg tijdens haar leven), en ik moet toegeven dat het resultaat toch wel verbluffend was. Maar blijkbaar niet voldoende voor de Estate van Nina, die de casting van Zoe in Nina (2016) een schande vonden. Zo fel dat ze haar zelf op Twitter gingen belagen.
En er kwam ook kritiek van de fans al zou blijken dat ze niet de stem had om Nina te vertolken. Robert L. Johnson, oprichter en voorzitter van RLJ Entertainment, die de film ging uitbrengen kwam voor de actrice op en zei: “Zoe Saldana brengt een uitzonderlijk en betoverend eerbetoon aan Nina Simone. Ze gaf haar rol met hart en ziel en toonde haar buitengewoon talent. Het belangrijkste is dat creativiteit of kwaliteit van prestaties nooit beoordeeld mag worden op basis van kleur, etniciteit of fysieke gelijkenis. Kwaliteitsentertainment moet worden gemeten aan de pure kracht van creativiteit en de toewijding die een acteur of actrice aan de voorstelling toevoegt.” Maar de Estate wou hier niks van weten en stak dan maar hun energie en enthousiasme in de Netflix docu What Happened, Miss Simone? (2015). En ook de critici maakten de film met de grond gelijk met een Roten Tomatoes scorce van 2%.
© Ealing Studios Entertainment
10. Indiaanse rol in The Lone Ranger (2013)
door Johnny Depp
Depp heeft ooit eens in een interview op The Edge verteld dat hij Indiaans bloed had, maar dat volstond niet voor heel wat mensen op sociale media, die een ware heksenjacht hadden ontketend omwille van het feit dat de rol eigenlijk had moeten gaan naar een ‘native American’. Ook al is Tonto geen echt bestaand personage. Maar tja, hij speelde wel de rol van een Indiaan.
Depp voelde dat hij toch met een statement voor de dag moest komen om de storm enigszins wat in te dijken. “Sinds het moment dat cinema bestaat, worden indianen heel slecht behandeld door Hollywood,” vertelde Depp aan Indian Country Today. “Wat ik wilde doen was Tonto niet spelen als een sidekick – zoals, ‘Ga een frisdrank halen voor mij, jongen!’ – maar als een krijger met integriteit en waardigheid. Het is mijn kleine stukje van een bijdrage om te proberen de fouten recht te zetten uit het verleden.”
© Walt Disney Studios Motion Pictures
Eigenlijk wel zielig dat een acteur zich nu moet gaan beperken tot rollen die beantwoorden aan zijn seksuele geaardheid of huidstint en afkomst.
Het moet film per film bekeken worden maar ik begrijp producers die niet zo happig zijn om milti miljoen dollar films te wagen met een onbekende ipv filmster. Anderzijds kan je toch gewoon een gezonde mix toepassen.
Aloha is nu wel zo een film waarvan je kan zeggen WTF.
Rub & Tug had ik nu wel willen zien als ik zo lees waarover het had kunnen gaan.
Ik stel voor dat wanneer mensen niet opgezet zijn met de casting, ze vervolgens ook niet naar de film gaan, in plaats van anderen hun visie op het leven willen opdringen.
Het grappige is dat ‘niemand’ in de States films wil zien in de bioscoop zonder grote namen, dus is het vrij hypocriet om de vinger te wijzen naar de filmmakers.
Die film op Netflix wil ik nu wel zien 😀