We hebben hier zowat alle seizoenen van “Game of Thrones” besproken met uitzondering van seizoen 8, het seizoen die alles in crescendo had moeten afsluiten. Uiteindelijk werd het een zware teleurstelling en deze review kon ik zelf op het moment niet schrijven. Hoopvol op de gloednieuwe Blu-ray met 5 deleted scenes die misschien een extra episode had (zoiets heet wishful thinking). Spijtig genoeg hebben deze deleted scenes niet gezorgd voor de grote ommekeer. Het probleem van dit laatste seizoen hadden we eigenlijk al besproken in een vorige post, en ik zal proberen het probleem te ontleden.
Ook al waren de laatste 4 seizoen al een beetje in dalende lijn, werden ze alsnog met veel lof onthaald door de fans en de journalisten, maar dit laatste seizoen is echt wel een smet op het blazoen van een uitstekende serie die de geschiedenis zal ingaan als één van de beste series ooit die de meeste fans zwaar ontgoochelde naar het einde toe. Ja, deze laatste seizoenen zijn geen adaptaties van de boeken van George R.R. Martin, voor de simpele reden dat HBO niet kon wachten. David Benioff en D.B. Weiss namen het schrijven dan maar over en gaandeweg verloren ze de pedalen en lieten ze geen spaander heel van de personages en hun motivaties. Het bewijs werd geleverd in de laatste 3 afleveringen waarin de karakters compleet van de pot gerukte beslissingen namen. Meer nog, de wereld buiten Winterfell en Kings Landing waren van geen belang meer en bepaalde personages kregen een edelfiguranten-rol.
De succes-sleutels van deze serie was haar nauwkeurigheid en de manier hoe personages werden uitgeschreven, met hun motivaties en hun karaktertrekken. Het waren geen kartonnen borden met cliché one-liners en hero-momenten zoals deze ons uiteindelijk werden voorgeschoteld in het slot. Het werk van George R.R. Martin verschilt in dat van Stan Lee (The Avengers saga) in die zin dat de hoofdpersonages van vlees en bloed en geen helden zijn, hooguit helden op bepaalde momenten maar dan ook verantwoordelijk voor het leed van anderen. De rode draad doorheen de begin-seizoenen was de wraak van de Robb Starks (Richard Madden) op de Lannisters omwille van de executie van hun vader Ned Stark (Sean Bean). Zijn motivatie om wraak te nemen was legitiem, maar deze wraak liet ook een spoor achter van bloed en verderf. De premisse van Martin was dat wanneer de machtigen hun gerechtigheid zoeken, het de kleine mensen zijn die de prijs zullen betalen. En dit zijn verhalen die ons ontroeren omdat ze ook nog steeds bijzonder relevant zijn. In elk seizoen waren er acht episodes die bouwden aan een spectaculaire strijd of tragische gebeurtenis, de 9e aflevering zou de spectaculaire strijd of tragische gebeurtenis in beeld brengen en de tiende aflevering zou als een epiloog en een proloog voor het volgende seizoen fungeren.
Maar de twee makers wilden afsluiten met een ‘BANG’ en alle registers open trekken, zonder zich al teveel te bekommeren om datgene wat eerder was opgebouwd door Martin. Zij voelden zich “auteurs” van de serie en namen heel wat (vaak tegenstrijdige) creatieve beslissingen. Iets waarmee de huidige generatie van filmmakers geregeld aan zondigen. “Wij doen ons ding en zijn er zeker van dat het publiek zal volgen” (cf. Terminator: Dark Fate die in de eerste 10 minuten van de film de logica van wat werd opgebouwd in Terminator 2: Judgment Day compleet met de grond gelijk maakt) is zowat het nieuwe mantra geworden. Het budget van HBO was al torenhoog maar 10 episodes was teveel van het goede, en dus werden het maar 6 episodes. En met het laatste seizoen – die belast was om alle losse eindjes aan elkaar te knopen, het verhaal van de troon beëindigen en de White Walkers af te sluiten en elk personage een waardig afscheid te bieden – was er geen tijd voor logica of psychologie. De makers lagen hier blijkbaar niet echt van wakker, zolang ze maar voldoende spektakel in hun zes laatste episodes konden steken.
Ik heb niks tegen spektakel, echter ***spoiler*** wanneer je seizoenen lang de White Walkers uitbouwt als zijnde de onoverwinnelijke kracht en dan een scene in elkaar steekt waarin een simpele dolk-steek van een “vliegende” Arya Stark (Maisie Williams) de klus kan klaren, dan ben je niet goed bezig. Ik had zelf even het gevoel Indiana Jones te zien in Raiders of the Lost Ark (1981), die zijn tegenstander met zwaard omver legt met een simpele pistoolshot. Het enige verschil, Harrison Ford was grappig. ***end spoiler*** Dit leek mij toch iets te gemakkelijk. Het was allemaal gedaan in één episode en alles was nadien vergeten alsof het niets was en iedereen weer met de orde van de dag bezig kon zijn. En dan was er nog het spektakel tussen Daenerys Targaryen (Emilia Clarke) en Cersei Lannister (Lena Headey), die nog maar een schim waren van hun personages die ze voorheen hadden vertolkt. Hoe snel kon Cersei onder de huid van Daenerys kruipen en hoe snel transformeert Daenerys van een koningin in een bloeddorstige wraakgodin. Eén episode om precies te zijn. Tjah, ze zeiden zes episodes en dus was er geen tijd te verliezen aan, … je weet wel, karakteropbouw en psychologische, emotionele diepgang.
© 2019 HBO
En ik zou het nog vergeten, Jon Snow (Kit Harington) loopt hier ook nog rond, maar je moet goed kijken want je zou hem kunnen verwarren met een edelfigurant. Hij had een leider moeten worden, maar werd een schoothondje die schuwde voor elke verantwoordelijkheid. En hetzelfde kan gezegd worden van Sansa Stark (Sophie Turner), die wel sterk bleef maar eigenlijk irrelevant. Het enige personage die misschien nog wat consistentie vertoonde was Jaime Lannister (Nikolaj Coster-Waldau), maar zijn verhaallijn ***spoiler*** begint daar waar hij een affaire begint met Brienne of Tarth (Gwendoline Christie) om die dan one-night-stand-gewijs koud te dumpen en om dan “zelfmoord” te plegen samen met Cersei onder het puin van hun kasteel. Puin die nota bene werd veroorzaakt door de draak die Daenerys de dag ervoor had ontwaakt nadat de stad zich reeds had overgegeven. Een zinloze genocide waar je als kijker verstomd naar zit te kijken. ***end spoiler***
In een serie als “Black Sails” maken piraten zich zorgen een stad aan te vallen omdat de wil van het volk wel eens tegen hen zou kunnen keren. In GoT 8 is dat allemaal van geen tel. Het volk heeft geen stem en men gaat ervan uit dat iedereen wel de nieuwe leiding zal volgen…en welke leiding is dat? Wie zit dan uiteindelijk op de troon? Dit kan ik hier zelf niet spoilen, want je moet al onder een steen hebben geleefd om de memes niet gezien te hebben. (“The Most Boring Character of the series holds the Throne”). De conclusie van dit seizoen is dat ze alles iets te snel hebben willen afhandelen, zonder de zorg van voorgaande seizoenen. Iets wat een understatement is.
Op de Blu-ray staan heel wat making of filmpjes en commentaren van de makers over de verschillende verhaallijnen alsook die fameuze 5 deleted scenes. er is ook The Last Watch, een tweedelige documentaire van filmmaker Jeanie Finlay die het maken van het laatste seizoen in beeld brengt. En uiteraard is er ook een box met alle seizoenen. The Godfather trilogie sloot ook af met een miserabele film, en toch hoort het bij de saga voor altijd. Ditzelfde kan nu gezegd worden van seizoen 8. Visueel veel spektakel, maar wat een teleurstelling op zoveel vlakken.
Het spijtige is dat we misschien binnenkort een veel beter einde zullen lezen dan wat we tezien kregen in de serie, maar HBO zal niet willen reshooten. Enige redding is een reboot binnen een jaar of 5-10.
Het was geen teleurstellend laatste seizoen, maar iets wat niet in het tempo van de vorige seizoenen lag.
Er moest gewoon een einde aan komen en de meeste verhaallijnen waren ook al afgesloten doordat de personages er niet meer waren.
Een einde wordt vaak niet goed gedaan in series maar dat komt omdat mensen niet willen dat het afloopt en ze het dan anders hadden willen zien.
Wat mij betreft is het een mooie afsluiter voor de serie.
Ik ga de box zeker halen.