Om één of andere redenen heb ik Forrest Gump (1994) nooit een goede film gevonden, ondanks de 6 Oscars (waaronder Best Picture, Best Director, Best Script), de nummer 12 op de Top Beste Films op Imdb of het feit dat de talentvolle Eric Roth heeft script heeft geschreven. En toen heeft Universal de 25th Anniversary Blu-ray edition uitgebracht met audio-commentraar van regisseur Robert Zemeckis en ik dacht om de film een tweede kans te geven. Maar ook bij een tweede visie vind ik het verhaal eigenlijk maar dom. En dat was tegen alle verwachtingen, ook al heeft de film ook wel zijn verdiensten.
Korte inhoud: Forrest Gump (Tom Hanks) is een eenvoudige man met een lage I.Q. maar goede bedoelingen. Hij loopt door de kindertijd met zijn beste en enige vriend Jenny. Zijn ‘mama’ (Sally Field) leert hem de manier van leven en laat hem zijn bestemming kiezen. Forrest sluit zich aan bij het leger voor dienst in Vietnam, vindt nieuwe vrienden genaamd Dan (Gary Sinise) en Bubba (Mykelti Williamson), hij wint medailles, creëert een beroemde garnalenvisserijvloot, inspireert mensen om te joggen, begint een pingponggekte, creëert de smiley, schrijft bumperstickers en liedjes, schenkt aan mensen en ontmoet verschillende keren de president. Dit is echter allemaal niet relevant voor Forrest, die alleen kan denken aan zijn jeugdliefde Jenny Curran (Robin Wright), die haar leven heeft verknald. Hoewel hij uiteindelijk alleen maar wil bewijzen dat iedereen van iemand kan houden.
Robert Zemeckis is een beetje van een rare vogel en net zoals een regisseur als Barry Sonnenfeld heeft hij toch vooral interesse in de visuele effecten dan in een gezond drama. Zemeckis is de maker van ondermeer Death Becomes Her, Beowulf, The Polar Express en dat zegt toch al genoeg. De laatste jaren “probeerde” hij wat meer de drama toer op te gaan met zijn fetish acteur Tom Hanks in de niet onaardige Flight (2012) en het wisselvallige Welcome to Marwen (2018). Gestructureerd als de autobiografie van Forrest, met de focus op zijn levenslange liefde voor een ongrijpbare schoonheid genaamd Jenny, heeft Forrest Gump alle elementen van een emotioneel aangrijpend verhaal. Toch voelt het minder als een romance dan als een stationsromannetje die vooral uitblinkt met zijn speciale effecten die toen behoorlijk revolutionair waren.
De reden waarom deze film zo werd ‘overroepen’ heeft volgens mij alles te maken met de scope van de film – wat eigenlijk wel groots uitpakt van oorlogen, tot kampioenschappen in Azië tot ontmoetingen met presidenten. En uiteraard was er ook nog het fenomeen Tom Hanks met zijn catchy quotes en zijn toontje (“Life is like a box of chocolate”). Zijn vertolking is uiteraard goed, ook al waren zijn expressies bijzonder beperkt bleef alles bij een volwassenen in het lichaam van een kind. Weet je, dat was net hetzelfde in Big (1988) en in die film vond ik hem nog beter acteren dan hier. Morgan Freeman verloor tevens onverdiend de Oscar voor Beste Acteur aan Tom Hanks, terwijl zijn vertolking van Ellis Boyd ‘Red’ Redding in The Shawshank Redemption (1994) echt wel met kop en schouders boven de vertolking van Gump was. De vertolking van Gary Sinise vond ik uiteindelijk nog het beste van de gehele film.
© Paramount Pictures Belgium
Forrest Gump is in essentie een losse reeks vignetten en popculture postkaartjes en al te evidente muzieknummers uit die periode of muziek die letterlijk vertaalt wat we zien (Forrest loopt dus muzieknummer “Running on Empty” en “Go Your Own Way”). Alles uiteindelijk snel aan elkaar gemonteerd, waarbij Forrest Gump gelinkt wordt aan alle grote gebeurtenissen waarvan de makers over historisch beeldmateriaal beschikken, want dat was de nieuwe ‘gimmick’; “Zie Forrest staan in de rij terwijl J.F. Kennedy handen aan het schudden is”. Forrest’s liefde voor Jenny is de enige rode draad in de film, maar het is een draad die bijna tot het breekpunt is uitgerekt en nooit echt tot iets leidt. Soms had ik het gevoel dat het vooral de ‘humor’ die voor Zemeckis centraal stond.
Neen het is geen slechte film, maar het is niet die Hollywood-klassieker die de grenzen van de cinema heeft weten te verroeren. Dit is wat mij betreft meer iets van een rollercoaster dan echte cinema, als ik de woorden van Martin Scorsese mag gebruiken.
Recensie door Dave op 30 oktober 2019
