Om één of andere mysterieuze reden is deze BrightBurn (2019) één maand later bij ons uitgekomen in de bioscoop dan bijna alle andere landen in de wereld, en het kreeg dan ook nog eens een review-embargo tot op 2 dagen voor de release, terwijl er eigenlijk zo goed als niks te spoilen was voor mensen die de trailer al hadden gezien. De film is zelfs niet super slecht en is heus wel beter dan de magere 44 rating op Metascore. Het probleem is dat veel mensen hier misschien net iets meer van hadden verwacht.
Korte inhoud: Een man (David Denman) en vrouw (Elizabeth Banks) kunnen hun kinderwens niet vervullen, maar vinden op een dag een baby die op Aarde lijkt gecrasht te zijn. Ze noemen hem Brendan (Jackson A. Dunn) en voeden op hem. Jaren later wordt het duidelijk dat Brendan geen normale jongen is en over bovennatuurlijke krachten beschikt. Het wordt echter geen hero, maar een duistere en sinistere kracht. Een gevecht om te overleven begint.
Deze film had eigenlijk al vroeger moeten uitkomen maar Sony wou even wachten tot de James Gunn storm was gaan liggen. Ondertussen is James zich aan het klaar maken voor Suicide Squad 2 voor DC en komt hij nadien terug naar Disney voor Galaxy 3. Maar al deze vertragingen hebben de film financieel geen goede zaak gedaan want wereldwijd is de film blijven steken op een miserabele 28 miljoen dollar wat ver onder de verwachtingen ligt.
James Gunn heeft de film niet geregisseerd, maar deze horror wordt wel door hem geproduceerd en zijn broer Brian Gunn en neef Mark Gunn hebben het script geschreven. Het is dus een beetje van een familie-project. De regie van de film was in handen van David Yarovesky en hij heeft ook een link met James Gunn. Yarovesky speelde de rol van Goth Ravager in Guardians of the Galaxy (2014) en hij heeft tevens die geflipte Guardians videoclip ‘Inferno’ gemaakt. Voor een debuutfilm is dit een mooie prestatie, ook al had ik vaak een déjà-vu gevoel.
De link met Superman kan niet groter zijn. Ze hadden deze kleine misschien beter Kil-El of Kil-All genoemd. En toch vind ik het een geweldig concept, maar dé horrorfilm van het jaar is het niet geworden ook al kreeg ik wel dat gevoel bij het zien van die eerste trailer. Op papier is het geweldig maar het script bleek 80 minuten lang te treuzelen om dan (letterlijk) in de eindgeneriek helemaal los te gaan. Toegegeven, met 7 miljoen dollar productiebudget ben je wat beperkt in je visuele effecten. Zelfs de found footage Chronicle (2012) had 5 miljoen dollar meer voor zijn gelijkaardig concept.
De producers hebben hier de fout gemaakt om de film te zien als een horrorfilm gemaakt met beperkte middelen, terwijl dit eigenlijk een soort anti-superhelden film kon zijn. Zoniet probeer je het meer in de intieme sfeer te houden, maar dan heb je wel een ijzersterk script nodig met karakters van vlees en bloed in plaats van kartonnen borden en minder plotholes, wat hier wel wat het geval was. Hoe deze film springt van alien-crash landing naar het gezinnetjes-leven is net iets te geforceerd en op geen enkel moment kan je er echt vrede mee nemen. Op geen enkel benoemt de film de olifant in de kamer. Je snapt zelfs niet waarom het hoofdpersonage een ‘evil’ gedaante aanneemt. Het is allemaal net iets teveel ‘suspension of disbelief’ en dat is dan weer te danken aan de luiheid van de scenaristen.
© Sony Pictures Releasing
Qua casting zijn de 3 belangrijke rollen wel degelijk vertolkt. Dit is tevens niet de eerste samenwerking tussen Banks en James Gunn. Zij hadden al eerder samengewerkt op Slither (2006). Ze hadden ook al samengewerkt in het segment ‘Beezel’ in die afschuwelijk slechte Movie 43 (2013). En Elizabeth Banks is hier echt wel een aanwinst want zij kan als geen ander de rol vertolken van een ouder die leeft in een soort onophoudelijke ontkenningsfase. Ook Jackson A. Dunn zet een knappe vertolking neer. Enkel jammer dat het script hem niet meer kon aanbieden.
Kortom, het is een gemiste kans op een geslaagde mix tussen het horror en het superhelden genre met een script die belangrijke plotwendingen ontwijkt en er zich wel heel gemakkelijk van af maakt met een duurtijd van amper 90 minuten. Deze film kon die extra 15 tot 20 minuten zeker goed gebruiken en de scenes in de eindgeneriek komen heel goedkoop over. Deze scènes hadden een sequel kunnen zijn, maar deze piste is nu verkwanselt. Datgene wat deze film overeind houdt zijn de vertolkingen. Ik vermoed dan we binnen een paar jaar een reboot zullen zien met een gelijkaardig concept maar dan met een veel beter script.
Ondertussen is de film uit op DVD en Blu-ray via Sony Pictures Home Entertainment en daarop vinden jullie de audio-comment track van de regisseur over de gehele film, naast heel wat making of filmpjes
Recensie door Alexander op 25 juni 2019
