Geloof de hype rond The Perfection van Netflix niet

Herinneren jullie nog de vele nieuwsberichten rond Bird Box (2018) alsof het één van de meest verontrustende films van het jaar zou zijn. Wel het was uiteindelijk maar een doorsnee horror/thriller van weinig belang. En hetzelfde geldt voor The Perfection (2018) die helemaal niet zo scary is als de nieuwsberichten ons willen doen geloven. Tot overmaat van ramp is het zelfs geen goede film, ondanks de 82% Fresh rating op Rotten Tomatoes.

Korte inhoud: Charlotte (Allison Williams) is een getalenteerde celliste die tien jaar geleden haar carrière stopzette om voor haar zieke moeder te zorgen. Nu zoekt ze haar mentor Anton (Steven Weber) en zijn vrouw Paloma (Alaina Huffman), alsook hun nieuwe talent Lizzie (Logan Browning). En terwijl ze de sfeer in Shanghai opsnuift lijkt ze ook aangetrokken te zijn door de jonge vrouw. Maar deze ontmoeting zendt beide muzikanten op een sinister pad met schokkende gevolgen.

Zoals gezegd zit Netflix in een cruciale fase van zijn bestaan, want in november is de streamingdienst Disney+ ter beschikking met content van zowel Disney, Fox, Lucas Films, Pixar en Marvel en wordt deze content weggehaald bij Netflix. Op termijn zal Netflix met meer eigen producties op de proppen moeten komen om nog relevant te blijven tussen de verschillende streamingdiensten.

Bijgevolg heb je dan ook die directe en doeltreffende manier van marketing, waarbij ze berichten de wereld insturen van mensen die zwaar geschokt zijn of misselijk werden na het zien van de film. Deze berichten worden dan gretig opgepikt door kritiekloze nieuwswebsites en zo ontstaat een hype. Voor een horrorfilm kan je geen betere reclame hebben als een artikel over mensen die uit de filmzaal zijn gelopen omdat de gruwel te erg was. Hetzelfde kan je toch wel zeggen van deze film van regisseur Richard Shepard die net iets teveel naar Get Out (2017) heeft gekeken en iets gelijkaardig wou doen. Indien jullie echter de film zelf willen ontdekken raad ik aan hier te stoppen met lezen, want de film is één grote ***spoiler**** en een review schrijven zonder iets te vertellen over het verhaal slaat nergens op. Bij deze zijn jullie gewaarschuwd.

The Perfection is in wezen een soort rape-revenge-film waarin twee jonge dames tot besef komen dat ze zwaar misbruikt zijn geweest door hen mentor en hem nu de rekening willen presenteren. Dat wat deze film onderscheidt van andere gelijkaardige thrillers/horrors is dat het speelt met de tijdlijn – tot zelfs letterlijk de film rewinden om zijn toeschouwers te laten zien wat eigenlijk vooraf ging. Anderzijds beschikt het over een eigen strakke esthetische vormgeving en heb je een aantal creepy scenes met lichaams-verminkingen die indruk zullen maken op de doorsnee kijker die niet veel gewend is. En dat het er allemaal zo fake uitziet neem je er wel bij, want vermoedelijk is de film ook gemaakt met relatief weinig middelen. Ik zal nog meer zeggen, de onvolmaaktheden zorgen er net voor dat ik de film meer kon waarderen, want inhoudelijk krijgen we hier een flutverhaal met kartonnen borden van personages.

Ja, dit is een halve #metoo film die initieel bestemd was voor een vrouwelijk publiek. Toch was ik als vrouw zelf niet meteen onder de indruk. In wezen ziet de film eruit alsof het een afgelikte, opwindende emotionele rit moet zijn die een gevoelige snaar weet te raken. Maar onder dit laagje vernis van vrouwen-emancipatie heb je een samenraapsel van clichés die je nauwelijks ernstig kan nemen. Toegegeven, de makers zetten ons in het begin wel op het verkeerde been door te laten uitschijnen dat het om een horror gaat met virale infectie waarbij insecten het lichaam overnemen, maar halverwege krijgen we een compleet nieuwe wending.

© Netflix

De intentie van de makers is om het beeld op te hangen van competitieve vrouwen die de beste willen zijn in hun hobby/kunst, en hiervoor tot extremen gaan om die perfecte te bereiken. Een concept dat overigens briljant werd uitgewerkt door Aronofsky in Black Swan (2010). Door deze prestatiedrang, vallen vrouwen in films vaak ten prooi aan een patriarchale dominantie, en in dit geval gaat het zelfs over systematisch seksueel misbruik. Het hoofdpersonage werd dermate getraumatiseerd dat ze opgenomen werd in de psychiatrie waar ze blijkbaar shock-therapie heeft gekregen, want ja, vrouwen met traumatische ervaringen moeten elektriciteit door hun kop krijgen.

The Perfection vertelt eigenlijk niets nieuws dan wat eerder al in vele andere films aan bod kwam op een meer doeltreffende manier. Deze prent spreekt vrouwen toch een stuk minder aan dan pakweg het meer gewaagde Suspiria (1977) en diens remake. Het vertelt tevens niets over datgene wat die vrouwen emotioneel doormaken maar transformeert hen in seks- of moordobjecten ontdaan van elke menselijke emotie. Is dat erg? Neen, was het niet dat deze film een beetje wordt voorgesteld als een girl power vehikel. Iets wat bedoeld was om vrouwen aan te spreken, werd plots een mannelijke fetish-bondage-high-heels-fantasie waarin de dominante man nu slaaf wordt van zijn dominant-geworden studenten en het verhaal ontaard in een soort viering van geweld.

En het idee dat je inherent sterker wordt na het overleven van een (systematische) verkrachting is toch een verwerpelijk idee. In deze film lijkt het seksueel misbruik zelfs een soort ritueel die de vrouw moet doorstaan om zo haar autonomie te verwerven. Seksueel misbruik door de ogen van een man moet kunnen maar in veel gevallen krijg je een behoorlijk vertekend beeld voorgeschoteld, dat vooral sensatie en naakt wil verkopen. Het lijkt er wel op dat de onzekere, jonge vrouw na seksueel misbruik plots een volwassen mannelijk archetype wordt en harmonie vindt door op haar beurt extreem geweld te gebruiken. Als kijker heb je trouwens nul sympathie voor geen enkel van de personages, en dat is op zich moeilijk om een band met hen op te bouwen. Het feit dat Charlotte haar “vriendin” drogeert, misleidt, misbruikt en dwingt haar eigen hand af te hakken en zo haar carrière verwoest is plots iets wat maar een bijkomstigheid is. Maar ja, een goed gesprek over het misbruik die ze heeft ervaren is waarschijnlijk een pak minder dramatisch.

“Ja maar Natalie, dit is een simpele horrorfilm.” Inderdaad, dat is het ook. Maar het kon voor een keertje ook anders zijn. Alle middelen waren er om hiervan een tweede Get Out te maken, maar het verloor gaandeweg zijn ziel en werd een 13 in een dozijn rape revenge flick van geen belang, waarin de horror ver te zoeken is, de visuele effecten niet altijd even geslaagd en als kers op de taart een belachelijk einde. Maar ik ben er zeker van dat heel veel mensen hier verstand-op-nul-gewijs van zullen genieten.