Na het zien van The Meg (2018) begin je spontaan respect te krijgen voor een blockbuster regisseur zoals Roland Emmerich of zelfs Colin Trevorrow, want zelfs al ben ik geen al te grote fan van hun megalomane projecten, hun films zijn op z’n minst niet vervelend. Hoe Warner Bros uiteindelijk bij Jon Turteltaub is beland blijft voor mij één groot mysterie. De film is vanaf vandaag 29 augustus 2021 te zien op Netflix.
Korte inhoud: Een onderzoeksduikboot – onderdeel van een internationaal diepzee-observatieprogramma – wordt aangevallen door een enorm wezen waarvan werd gedacht dat deze was uitgestorven. De duikboot met de bemanning ligt nu op de bodem van de oceaan, met de bemanning gevangen. Onder flinke tijdsdruk wordt de ervaren diepzeereddingsduiker Jonas Taylor (Jason Statham) ingeschakeld, om de bemanning te redden van de enorme prehistorische 25 meter lange haai, bekend onder de naam Carcharodon Megalodon.
Tot mijn verbazing is het geen Jason Statham show geworden, en dat is meteen al één ster waard. Ook al is hij de centrale figuur, was het meteen duidelijk dat scenaristen Dean Georgaris, Jon Hoeber en Erich Hoeber de opdracht hadden gekregen een film te maken waar een Aziatisch publiek voor zou vallen. Maar dan bij die andere blockbuster co-productie, Skyscraper (2015). Meer nog, ik denk dat Warner er vanuit gaat dat de film in de States zal floppen. Een gewaagde gok. Ze konden natuurlijk voor dit geld een betere regisseur & scenaristen hebben aangetrokken en een betere film gemaakt, maar gezien het succes van de Transformer-films in Azië was dat zichtbaar niet hun bekommernis. De film voelde van begin tot einde aan als een product die een Aziatische markt zou kunnen aanspreken, met één Amerikaanse megaster als Jason Statham (Matt Damon was blijkbaar niet beschikbaar) en voor de rest een Aziatische cast, met hier en daar wat Aziatische dialogen, zich afspelend in Aziatische wateren en met wat accenten over zelfopoffering en heldenmoed.
En dat het bestemd is voor Aziaten is in principe niet verkeerd, maar dat het resultaat zo amateuristisch in beeld is gezet, het acteerwerk dermate tenenkrullend en dialogen om van te huilen, is toch compleet geschift. Denken die mannen bij Warner dat Aziaten geen smaak hebben en zo veel verschillen van een Westers publiek? “Ja, maar kijk naar Piranha (2010), onnozel kan grappig zijn en succesvol”. Het verschil tussen Meg en Piranha is dat Alexandre Aja wist waarmee hij bezig was qua tonaliteit voor zijn Piranha. In deze film springen we van flauwe humor, naar camp en uiteindelijk naar horror en je weet als kijker nooit echt of je nu moet lachen of huiveren. Eigenlijk zal je niet lachen of huiveren; eerder geïrriteerd en verveeld zijn. Piranha was ook een R-rated film. Dit moet hier PG-13 zijn want er komt zo goed als geen spatje bloed aan te pas, buiten misschien een kleine buikwonde van een mesvormig object. Dit is geen Jaws, dit is geen Godzilla of King Kong, dit is geen Piranha; dit is een product die werd gemaakt waarbij checkboxen werden aangekruist van scenes die in deze film moesten voorkomen. Je hebt dan ook het gevoel van déjà-vu van begin tot eind, en de grote twist zie je van ver aankomen. Piranha is guilty pleasure, The Meg was slaapverwekkend en dus geen pleasure. Eli Roth had deze film moeten regisseren en dat had een R-rated film geweest en wellicht stukken beter dan deze half-komische klucht.
© 2018 Warner Bros. All rights reserved.
Hoe zit het met de CGI? Met 150 miljoen dollar kan je al wat SFX-artiesten aanwerven dus ja, er zit hier en daar wel een shot in die waarschijnlijk vele weken/maanden heeft gekost om te realiseren. Ik had op een bepaald moment wel het gevoel dat de motoriek van de haai niet goed zat. Grote beesten bewegen nu eenmaal langzamer dan kleine visjes, en hier had ik het gevoel dat het post-productie team eigenlijk beide wou maar het resultaat komt bijzonder onevenwichtig over. Was er iets memorabel (zoals de Mosasaurus die gevoederd werd in Jurassic World)? Buiten het slecht acteerwerk van Bingbing Li, Rainn Wilson, Cliff Curtis, Winston Chao, Page Kennedy en vooral Ruby Rose, is er mij niet echt iets bijgebleven.
Maar dit is niet de schuld van de acteurs. Regisseur Jon Turteltaub is zowat de slechtste acteurscoach in Hollywood, films als The Sorcerer’s Apprentice of The Kid zijn schoolvoorbeelden van hoe “slecht acteerwerk” films kunnen torpederen. Is acteren dan zo belangrijk in een popcorn film? Laat het mij zo zeggen, je krijgt geen voeling met een acteur die slecht staat te acteren. En wanneer je zelfs nog geen rudimentaire sympathie hebt voor de personages, maakt het voor jou ook niet uit wat er met hem/haar gebeurt. In Jaws ken je de drie mannen op de boot van Robert Shaw door en door. En dus leef je met hen mee tot de laatste minuut. In deze film heb je kartonnen borden en wanneer ze in het water liggen te spartelen maakt het je niet uit of ze gebeten worden of niet. En dat is voor een dergelijke film wel ietwat van een probleem. Het enige “karakter” waar ik iets voor voelde was … de haai. Ik vond het spijtig dat het moest sterven. Het deed niemand kwaad, maar was het gevolg van menselijke interventie dat het dier naar de oppervlakte kwam. En dat krijg je zo een scene over vissers die haaien vangen voor hun vinnen voor haaienvinnensoep. Wel wat ironisch om deze visvangst te bekritiseren terwijl ze op haaien-destructie missie gaan.
Dit had Jaws meets The Abyss kunnen worden maar het was eerder Jaws 3D meets Sharknado. Tijdens het laatste half uur komt de megalodon nabij een dik bevolkte plage met allemaal ‘jonge figuranten’ die op een gekleurde band dobberen (verwacht hier alstublieft geen authenticiteit, dit is een mislukte poging tot camp), maar voor je het weet is de scene voorbij en is er *** spoiler alert *** niet echt iets gebeurd. Dat de makers hopen op een sequel is ook zonneklaar, en met het succes van de Transformers films schrik ik van niets meer. De toekomst zal uitwijzen of het (Aziatisch) publiek ook karton lust tussen zijn popcorn.
Van waar komt die tweede ster dan in mijn quotering? Wel, contradictorisch genoeg heeft het ook te maken met Jason Statham, die op miraculeuze manier een harpoen boort in het oog van een megalodon. Ik had zoiets van, kijk, qua nonsens is dit echt het summum en dat verdient nog een ster! Het was zelfs nog dommer dan de aan lager wal geraakte en aan de alcohol verslaafde Statham te zien in een klein dorpje, maar dan wel het lichaam hebben van een getrainde atleet (go figure). De film is bestemd voor een Aziatisch publiek die NIET is opgegroeid met Jaws of andere haaienfilms. De film bracht 153 miljoen dollar op in China, wat 10 miljoen hoger was dan in de States. De totale box-office kwam uit op 528 miljoen dollar.
The Meg was vanaf 19 december 2018 beschikbaar op 3D Blu-ray, Blu-ray, 4K UHD, DVD en Video on Demand. Geen audio-commentaar maar wel een pak making of filmpjes.
Review Meg (2018) Recensie door Dave op 29 augustus 2021
Er is maar 1 Jaws en daar zal het bij blijven.
PG13!! I’ll pass 🙁
oke geen Hollywood kaskraker of zo maar ik vond hem niet zo slecht. ik heb films gezien over monsters die slechter waren dan deze waarvan anderen ze de hemel in prijzen. maar ach ze doen maar ieder zijn smaak. mij interesseert het enkel wat het beeld voorstel in vergelijking met dvd blu ray
Dat zoiets in Azië scoort lag voor de hand, daar zijn ze wild van dergelijke monster films. De eerste beelden zagen er nochtans veelbelovend uit. Op RT haalt de film amper 46% en ook de audience rating bengelt op 42%.
De Aziatische markt is voor grote studio’s steeds meer een troef dus ik verwacht echt nog meer crossovers als deze, hopelijk dan ooit wel eens kwalitatief beter materiaal.