Fright Night (1985) *** Blu-ray review

Kwestie om in de sfeer van Halloween te blijven is hier een review van een vampieren-classic. Ik was nog een jonge spruit toen ik voor het eerst Fright Night (1985) te zien kreeg, wat voor mij toen een introductie was in het vampire-genre. Met het uitkomen van The Lost Boys (1987) twee jaar later was ik er meteen aan verknocht. Fright Night kreeg nadien nog een waardeloze sequel, Fright Night Part 2 (1988), naast en al even troosteloze remake. Maar het origineel is mij altijd wel bij gebleven. Meer nog, het is een horror klassieker geworden die ik met plezier zou herbekijken.

Korte inhoud: In de film volgen we de 17-jarige Charley Webster (William Ragsdale) een grote horrorfan die verzot is op de tv-serie Fright Night, gehost door de voormalige filmvampier-jager Peter Vincent (Roddy McDowall). Op een dag krijgt hij nieuwe buren die zich bijzonder mysterieus gedragen. Wanneer een jonge vrouw plots vermist raakt vermoedt Charley dat zijn buren er iets mee te maken hebben. Zijn verhaal wordt echter door niemand serieus genomen, zowel niet door zijn moeder, als door zijn vrienden Evil Ed (Stephen Geoffreys) en Amy (Amanda Bearse). Wanneer zijn buurman, Jerry Dandrige (Chris Sarandon) betrapt wordt door Charley op het moment dat hij zijn tanden in de hals van een slachtoffer wil zetten, beslist hij een bezoekje te brengen aan Charley en hem voor de keuze te zetten: Vergeet mijn vampier-identiteit of je gaat eraan. Na deze gruwelijke ontmoeting besluit de tiener om de hulp in te schakelen van een echte vampieren-jager, met name zijn grootste fan Peter Vincent.

Het is geen horrorprent zoals een An American Werewolf in London (1981), maar het deelt wel een beetje de zwarte humor, zonder teveel te vervallen in de camp. En dit is voor een regisseur net als koorddansen, en regisseur & scenarist Tom Holland (niet de verwarren met de nieuwe Spider-Man acteur) wist perfect zijn evenwicht te houden tussen deze twee genres. Laten we tevens niet vergeten dat Fright Night zijn debuutfilm was. Het vreemde is dat hij nooit meer datzelfde niveau heeft gehaald met zijn andere films, ik denk dan aan Child’s Play (1988), The Temp (1993) of nog Thinner (1996). Het is een zuivere 80’ties popcorn vampierenfilm bestemd voor een groot publiek, en dat publiek vond zijn weg naar naar de bioscoop en in de videotheek. Holland wist een consistente sfeer neer te zetten en speelde met de wereld van de traditionele vampieren en de nieuwe generatie bloedzuigers.

Waar deze film bijzonder wel in slaagt is om het geven van vampieren niet noodzakelijk “hipper” te willen maken zoals dat het geval was met The Lost Boys of Blade (1998). Het verhaal speelt zich af in het heden, maar surft op de klassieke vampieren verhalen uit de Hammer films, net door de inbreng van een tv-show. De figuur van Peter Vincent lijkt zo te komen uit die gothic horror-periode. En uiteraard hebben we ook een bloemlezing van alle mogelijke vampieren-rituelen, gaande van knoflook en spiegels tot kruisbeelden.

De visuele effecten zijn nog steeds uitstekend, vooral voor een film uit de pre-CGI-periode. Het was de briljante Richard Edlund, die toen het hoofd was van de afdeling visuele effecten, en zijn team had zojuist Ghost Busters (1984) voltooid, wat in het voordeel van Fright Night werkte. Doordat het team eerder in staat was om voldoende te testen met een onbeperkt budget, konden ze op Fright Night heel goedkoop en efficiënt werken. Ze gebruikten zelfs een pop van Ghost Busters uit de bibliotheek-scène, die te angstaanjagend werd geacht voor een PG-13-film maar perfect zou passen voor deze R-rated film. Toch lagen de productiekosten iets lager dan 10 miljoen dollar en slikte de sfx-departement 1 miljoen dollar van het budget, wat enorm was voor dit soort films. De film had een aantal uitdagende visuele effecten, variërend van kleine praktische effecten zoals een potlood dat door de palm van een hand, tot transformaties in vampiers en weerwolven. Het was nog steeds de keuze van de regisseur om de kostbare visuele effect te beperken ten gunste van scènes met stevig acteerwerk.

© Sony Pictures Home Entertainment

En van goed acteerwerk gesproken, Chris Sarandon is geknipt voor zijn rol als Jerry Dandrige. Hij straalt die elegantie uit van een graaf (ook al was deze titel niet van toepassing in deze film) en is ook bijzonder dreigend, ook zonder slagtanden. Ja hij straalt een zekere seksuele aantrekkingskracht uit die zelfs voor hetero-mannen niet te ontkennen valt. William Ragsdale is een competente tv-acteur die precies brengt wat van hem wordt verwacht, maar het bleef een ietwat bizarre keuze voor mij om hem als lead te casten. Voor mij was hij een beetje te onzichtbaar en onopvallend. Denken dat Charlie Sheen auditie had gedaan voor de rol van Charlie Brewster was voor mij een verrassing, omdat ik geloof dat hij een betere keuze had geweest. Amanda Bearse, die we allemaal kennen uit ‘Married With Children’, was wat mij betreft misschien de enige vertolking die een beetje uit de toon viel. Anderzijds zette Stephen Geoffreys een wel heel eigenzinnige creep neer en Roddy McDowall als Peter Vincent kon nauwelijks beter gecast worden en bracht perfect die old school flair met zich mee.

De muziekscore kwam van Brad Fiedel, die net van The Terminator (1984) kwam, doet de film wel recht. Het is over het algemeen heel moody en griezelig en bedient de scènes heel goed. Fiedel is één van die componisten die vrij veel gebruik maakt van synthesizers om een duidelijk griezelige sfeer neer te zetten, in plaats van te vertrouwen op een meer klassieke orkestscore. Het is typerend voor jaren 80-films, maar vervaagde wat in de jaren 90 nadat mensen geïrriteerd raakten die soms wel irritante elektrische klanken, zoals dat het geval was in GoldenEye (1995).

Ja de film zelf is geen meesterwerk. Hier en daar heb je de indruk naar een videoclip te kijken en soms verzwakt de dramatiek wel eens en is alles uiteindelijk heel voorspelbaar, zeker voor een hedendaags publiek. Ik heb ook nooit echt begrepen waarom Ed in een weerwolf veranderde, waarom hij Charley over staken, knoflook en kruisen moest vertellen omdat Charley een Vampire-fan is en bekend moet zijn met al deze dingen. Toch heeft het me nooit echt gestoord binnen de popcorn context. Het is loepzuivere ’80s horror met inbegrip van al de seksuele connotaties. En welk monster was er nu meer erotisch dan een vampier? En in dit perspectief is Fright Night ook een coming-to-age film van jongeren die voor het eerst geconfronteerd worden met seksualiteit en het verlies van onschuld die de vampier van hen steelt, ook al smeedt het hen ook tot sterkere en meer zelfbewuste individuen.