Wie zich met Ghostland (2018) verwacht aan een zoveelste haunted house horrorfilm, zal halverwege de film een beetje bedrogen uitkomen. Wat begint als een op het eerste gezicht doodgewone horrorfilm die gretig gebruik maakt van de clichés in het genre, verandert langzaam in een akelige film die zware thema’s wil aansnijden. Vraag is of een horrorfilm daarvoor het geschikte medium is en het liet mij alleszins achter met een onbehaaglijk en ongemakkelijk gevoel.
Korte inhoud: Pauline (Mylène Farmer – ja, die van Desenchantée) en haar twee dochters Beth (Emilia Jones) en Vera (Taylor Hickson) erven van een overleden tante een groot afgelegen huis. Wanneer ze in het holst van de nacht aankomen, blijkt de tante wel een heel apart gevoel voor binnenhuisinrichting te hebben. Het huis staat namelijk vol curiosa, zoals ontelbare porseleinen poppen, Chinese kasten met geheime deuren of clowns. Achter elk donker, stoffig hoekje loert bovendien een potentiële hartaanval van het verschieten.
De puberende Vera heeft het al meteen gehad met het zonderlinge huis, terwijl de jongere Beth vooral mogelijkheden ziet om het huis te integreren in haar horrorverhalen. Beth wil immers de nieuwe H.P. Lovecraft worden en droomt van een carrière als succesvol horrorauteur. Vera is kwaad op haar moeder omdat ze moest verhuizen en haar vriendje achterlaten, de angstige Beth vindt het allemaal goed als ze maar dicht bij haar moeder kan zijn.
Maar meteen op de eerste avond in het nieuwe huis loopt het al mis wanneer twee creeps het huis binnendringen en Pauline haar dochters met het nodige geweld moet verdedigen. Zestien jaar later is Beth (nu gespeeld door Chrystal Reed) naar Chicago verhuist en is ze de succesvolle horrorauteur waarvan ze als kind droomde. Vera (nu Anastasia Phillips) woont met Pauline (nog steeds Mylène Farmer) nog altijd in het traumatische huis. Wanneer Vera in paniek naar Beth belt, ziet Beth zich genoodzaakt terug te keren naar het huis en haar oude trauma’s onder ogen te zien.
Ghostland begint als een film die de clichés van het horrorgenre niet schuwt. Natuurlijk is het stikdonker wanneer Pauline en co bij het huis arriveren, zo kan er optimaal gebruik worden gemaakt van de schaduwen van licht en donker. De twee moordenaars lijken weggelopen uit het handboek ‘cliché filmsadisten’ en het verhaal verloopt als een klassiek ‘trauma’s uit het verleden onder ogen zien’-concept. En met de nodige schrikmomenten wordt de kijker meermaals beetgenomen.
Ergens halverwege Ghostland verandert echter de toon van de film en komt de focus niet meer alleen op de horror te liggen, maar willen de makers ook een psychologisch drama maken over beladen thema’s, zoals seksueel misbruik. Doordat het horroraspect, met in de hoofdrol creepy poppen, gewoon doorloopt, laat dit de kijker meermaals in verwarring en komt er een wrang randje aan de film.
© Belga Home Video
Het lijkt alsof de makers, met op kop regisseur Pascal Laugier, niet goed weten welke richting de film uit wil. Waarvoor dient het gruwelijk martelen van de vrouwelijke hoofdpersonages? Wat speelt er in het hoofd van de moordenaars? Het zijn vragen die niet meteen een antwoord krijgen waardoor sommige gruwelijke scènes een beetje overkomen als goedkope torture porn. En dat was zeker niet de bedoeling van de makers – zo leid ik tenminste af uit de making of en interviews op de blu-ray.
Ghostland wil zwaar beladen thema’s aansnijden in een genre dat zich daar moeilijk voor leent. Mits een paar duidelijke keuzes in toon en verhaal hadden de makers hier een evenwichtigere film uit kunnen puren. Want dat Pascal Laugier een beklemmende, donkere sfeer kan oproepen wordt al snel duidelijk in de film. Nu blijft Ghostland echter een film die de kijker ongemakkelijk achterlaat.
Op de blu-ray van Ghostland vind je een making of van 75 minuten waarin we vooral regisseur Pascal Laugier aan het werk zien tijdens het filmen. Daarnaast staan er ook promotionele interviews met Laugier en actrices Mylène Farmer, Chrystal Reed en Emily Jones op het schijfje. De film is uit vanaf 22 juli 2018
Review Ghostland (2018)
Recensie door Karen op 22 juli 2018
Ik vond het nog wel een goede horror, geen hoogvlieger maar knappe fotografie, leuke twists, sterk acteerwerk.
Deze film heeft mij positief verrast! Qua psychologie en diepgang bij karakter maakt hij er zich nogal makkelijk van af, maar dat stoort niet echt.
Ik vond Martyrs net iets beter uitgewerkt dan deze, alsook de plotwending werkte veel beter dan hier. Geen slechte film, maar had er misschien wel iets meer van verwacht.
Eigenlijk een vrij standaard verhaaltje, maar knap in beeld gebracht en prima vertolkt. Beetje jammer is dat de twist al snel verklapt wordt, maar desondanks is het een spannende Laugier film die de kijker geregeld op het verkeerde been zet.