Paralympische Katy Sullivan heeft kritiek op geamputeerde Dwayne Johnson in Skyscraper

Deze week hadden we nog 5 redenen voor de Skyscraper flop opgesomd, wie weet komt er nog een 6de reden indien iedereen met een handicap op deze ‘politiek correcte kar’ zal springen die deze paralympische actrice Katy Sullivan in gang heeft gezet. De actrice schreef de acteur een brief, die zowat in dezelfde lijn is als de recente ScarJo controverse waarin SJW het gemunt hadden op Scarlett Johansson omdat zij interesse had in een transgender rol in de opkomende film Rub & Tug, een rol die ze na de storm van kritiek voor bekeken hield. Maar Katy Sullivan maakt hier wel een punt wat ik de moeite vond om het via deze weg te delen.

Dwayne Johnson in Skyscraper © 2018 Universal Pictures International

Beste Dwayne,

Mijn naam is Katy Sullivan. Ik ben een actrice, paralympisch, dubbel boven de knie geamputeerde vanaf de geboorte, en ik heb een verzoek voor jou. Je lijkt een echt goede kerel, dus ik hoop dat deze brief zal worden ontvangen in de geest waarin het bedoeld was: van acteur tot acteur.

Je meest recente film, Skyscraper (2018), opent dit weekend. Super! Hartelijk gefeliciteerd! Mijn verzoek is echter dat u niet meer ‘Ja’ zegt tegen rollen zoals deze in die film. En hier is waarom …

Personen met een handicap vormen bijna 20% van de wereldbevolking. Wij zijn de grootste minderheid en de ‘meest gemarginaliseerde groep in Hollywood’, blijkt uit een onderzoek van 2017 door Fox, CBS en de Ruderman Family Foundation (een organisatie waarvan ik weet dat je je hiervan bewust bent). Uit de studie bleek dat in het tv-seizoen van vorig jaar minder dan 2% van de rollen werden geschreven met karakters met een beperking, 95% van deze rollen werden gespeeld door niet-gehandicapte acteurs.

Hoewel ik blij ben dat een film over een kick-ass veteraan en vader (die een eenzijdig onder de knie geamputeerde is) in de eerste plaats groen licht kreeg, blijft het probleem dat we de kans niet krijgen om ons eigen verhaal te vertellen.

Deze week heeft Scarlett Johansson veel backlash gekregen van de LGBTQ-community voor het uitbeelden van een transgender personage in ‘Rub and Tug’. Terecht, want er zijn veel getalenteerde transgender-acteurs die deze rol kunnen spelen in plaats van haar. Acteurs die een aantrekkelijke en gecompliceerde authenticiteit aan het project kunnen brengen zonder buiten zichzelf te moeten treden. De verontwaardiging gaat over inclusie. ECHTE inclusie.

Dit is ook een realiteit voor acteurs met een handicap die aan de zijlijn staan, terwijl niet-gehandicapte acteurs kunnen “spelen” hoe het is om te leven met een handicap. Wat we hierin missen is het echte, authentieke perspectief. Er is een misvatting dat een acteur met een handicap niet in staat zou zijn om het slopende schema van een speelfilm te ondergaan. Deze community van ons bevat enkele van de sterkste, meest capabele en stoere individuen die je je kunt voorstellen. Ze beschikken over voldoende vastberadenheid om zichzelf te redden in een wereld die niet werd gemaakt met hun beperking in gedachten. Probeer maar eens in een rolstoel door New York City te rijden. Geloof me, een filmset is een droom.

Ik heb onlangs gesprekken gevoerd met een aantal leidinggevenden figuren in Hollywood, en toen ik ze heb uitgedaagd om mensen met een handicap te casten, is de reactie die ik vaak kreeg dat “een film niet gemaakt zal worden zonder een naam boven de titel.” En ik snap het. Dat IS een zorg: de bottom line. Ik werk ook in deze industrie.

Hoewel, een acteur met een beperking zal nooit het punt bereiken dat hij “een naam boven de streep” wordt, tenzij hij de mogelijkheid wordt geboden om een dergelijke rollen te spelen. Door deze rollen te geven aan mensen met een handicap versterk je net de authenticiteit van de film, en verander je de talentenpool. Want misschien zijn er kinderen met een handicap die nooit aan acteren zouden denken, een acteercursus zouden volgen of zelfs naar een auditie gaan, omdat ze met het idee leven “Wie gaat MIJ casten?” Als ze het kunnen zien, kunnen ze het worden, toch? Maar ze moeten het ZIEN. Dat is het verschil.

Er lijkt sprake te zijn van een gebrek aan sociale verontwaardiging voor niet-gehandicapte acteurs die gehandicapte personen spelen. Feitelijk worden ze vaak gevierd, met Gouden Globes en Oscars, omdat ze zulke ‘moeilijke materie’ aankunnen. Waarom zou een acteur dergelijke ingewikkelde rollen niet willen aanpakken? Maar het is dat gebrek aan authenticiteit dat ervoor zorgt dat mensen met een handicap zich onzichtbaar voelen, inclusief mij.

Ik was vrij jong toen ik Forrest Gump zag. Ik wist niet wie Gary Sinise toen was (sorry, Gary) en voor de eerste keer IN MIJN LEVEN zag ik een ander mens wiens lichaam op het mijne leek, een dubbel boven de knie geamputeerd (en ik zwijg nog over het feit dat hij een man was – gebrek aan een vrouwelijk perspectief is een compleet ander verhaal en andere brief). Toen kwam ik erachter dat Gary geen beperking had, lange groene sokken op zijn onderbenen droeg en ze uit de film werden verwijderd. En op dat moment voelde ik me ook gewist.

Gephotoshopt uit het bestaan.

Tom Hanks en Gary Sinise in Forrest Gump © 1994 Paramount Pictures

Iets wat me zoveel hoop gaf, werd op een gegeven moment iets waardoor ik mij alleen in de wereld voelde. Die film kwam uit in 1994, bijna 25 jaar geleden, en sindsdien is er in Hollywood weinig veranderd.

Hoewel het een enorme uitdaging is de stilte te doorbreken, ben ik buitengewoon dankbaar om een ​​werkende actrice te zijn. Ik speelde onlangs in de 2018 Pulitzer Prize-winnende toneelstuk Cost of Living, ben momenteel heen en weer aan het vliegen van L.A. naar New York tussen het filmen en het opstellen van een tv-serie. Ook al zijn de rollen beperkt en ver uiteen, en zelfs nog beperkter en verder af wanneer je de kansen bekijkt voor gehandicapte acteurs, prijs ik mezelf gelukkig en trots dat ik als actrice met een handicap carrière kan maken. En zelfs met dit allemaal was ik onzeker of ik het wel of niet op papier moest zetten.

Zal het een verschil maken? Zal dit het tij doen keren?

Vorig jaar hadden we Stronger (2017), het jaar daarvoor was dat Me Before You (2016), en binnenkort is er Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot (2018). Films ontdekken hoe het voelt om te leven met een handicap, allemaal gespeeld met acteurs zonder handicap met groene sokken, gezellig zittend in een rolstoel. En de producenten lijken hieraan niets te willen veranderen, dus reik ik me rechtstreeks naar u, een collega-acteur, en iemand die echt een goeie vent lijkt, om de dingen snel te doen veranderen.

Ik weet dat u recentelijk heeft verklaard alles in het werk te willen zetten voor een authentieke casting. En dat is een stap in de goede richting. Maar de stap in een betere richting zou zijn, de volgende keer dat je de kans wordt geboden om een ​​personage uit te beelden wiens levenservaring een soort handicap inhoudt, overweeg dan alsjeblieft “Nee” te zeggen.

Vraag of ze hebben gezocht naar een acteur die het masker van een handicap niet hoeft ‘aan te doen’. Is er een acteur die een kick-ass vader kan spelen die op wolkenkrabbers springt om zijn familie te redden, die toevallig ook een eenzijdig onder de knie geamputeerd persoon is? Als dat zo is, moedig ik je aan om als producer mee te werken aan dit project, zodat er een naam above-the-line is die kan helpen deze film te maken of nog beter, mee te spelen in de rol van zijn beste vriend en zo de film nog beter te maken.

We hebben meer A-list beroemdheden nodig, zoals jij die “nee” zegt tegen het wegnemen van rollen uit onze gemeenschap. En tot dat gebeurt, zal ik het blijven overwegen om die baan te nemen als Miranda Otto in tweeën wordt gesneden, gewoon om te proberen mijn ziektekostenverzekering te kunnen betalen (spoilers voor diegenen die Annabelle: Creation nog niet hebben gezien). En ik kies niet alleen specifiek voor jou. Dit is een veel groter probleem dan alleen ‘The Rock’ and ‘Skyscraper’, maar “go big or go home, right?”

“Can you smell what The Sully is cookin’…?”

Het is wanneer we allemaal samenwerken om het juiste te doen voor WARE inclusie en diversiteit, dat we niet alleen het landschap van ons entertainment beginnen te veranderen, maar daardoor veranderen we de perceptie van wat individuen met een handicap in staat zijn om te doen (in het algemeen) .

Blijf geweldig en bedankt voor je overweging.

Katy Sullivan

Kijk, ik heb soms moeite met de Politiek Correcte-wave die overal toeslaat in onze maatschappij met onbezonnen beeldenstormen en onnozele boycots tot zelfs de invoering van censuur of zelfs institutionele brainwashing en manipulatie ten voordele van een bepaalde politieke agenda. Een agenda die ‘diversiteit’ als een streefdoel ziet en blanke mannen zich plots moeten schamen omwille van hun positie in de maatschappij (“check your privilege”). Ik ben van mening dat een regisseur ‘de beste acteur cast’ voor de rol, los van om het even welke bekommernis voor huidskleur, geslacht, ras, … Ik heb geen moeite met een zwarte ‘Idris Elba’ James Bond of nog een vrouwelijke versie van Ethan Hunt (mocht deze film er ooit komen), ook al heb ik wat meer moeite met een Star Wars die speciaal op zoek gaat naar “gekleurde acteurs” – niet zozeer omdat ze bekommerd zijn over de problematiek van minderheden, maar gewoon omdat het nu een issue is geworden en ze hiermee munt kunnen slaan.

Maar ik begrijp ook wel de bekommernis van ‘minderheden’ die zich niet terugvinden in het huidige filmaanbod, en deze brief van Katy Sullivan maakt dit duidelijk. En wat ik goed vind aan haar brief is dat ze op GEEN ENKEL moment oproept tot een boycot. En dat maakt een wereld van verschil. Het verlies van Scarlett Johansson van de Rub & Tug film zal de transgender gemeenschap nauwelijks ten goede komen. De brief van Sullivan zet de problematiek van gehandicapte acteurs op een wereldschaal, en kan hopelijk tot een kantelmoment zorgen. Wil dit zeggen dat gehandicapte acteurs enkel maar gespeeld kunnen worden door gehandicapte acteurs? Helemaal niet, maar als regisseur mag je misschien ook wel jouw keuzes in vraag stellen. De rol van Gary Sinise in Forrest Gump had de scènes niet minder goed gemaakt met een echte gehandicapte en talentvolle acteur. Tom Hanks zou wel op zijn eigen gezorgd hebben dat de flm zou scoren aan de box-office. En na verloop van tijd zou deze persoon met een handicap misschien wel uitgroeien tot een A-List acteur.

Dwayne Johnson kan je op dit ogenblik niet vervangen door een acteur met een handicap, voor de simpele reden dat er weinig tot geen A-List acteurs met een handicap zijn die een dergelijke film kunnen dragen (ook al lijkt Skyscraper een flop te worden). Toch mogen zij de moed niet opgeven en volledig gaan voor hun passies. De beste acteur uit de topserie Game of Thrones is Peter Dinklage en ik vermoed dat hij ook heeft moeten vechten tot waar hij nu staat.