Nocturnal Animals (2016) ***½ Blu-ray review

Nocturnal Animals (1995) is een beetje van een mind twister in de stijl van de David Lynch films, en eist net iets meer van zijn toeschouwers dan een gewone thriller. Ik raad dus ook aan niet naar het toilet te gaan tijdens de film, want het verhaal is al moeilijk te volgen, en mocht je nog een paart scènes missen zou je compleet niet meer weten wat er gaande is.

Korte inhoud: Het is bijna twintig jaar geleden dat Susan Morrow (Amy Adams) haar eerste man, de ongepubliceerde schrijver Edward Sheffield (Jake Gyllenhaal), verliet. Inmiddels is ze een succesvol kunstenaar en getrouwd met een rijke echtgenoot, Hutton Morrow (Armie Hammer), waarmee ze een dochter heeft (India Menuez). Op een dag ontvangt ze een manuscript van haar ex-man. Susan wordt opgezogen in de roman, die beschrijft hoe een vakantie van een gezin – Edward (Jake Gyllenhaal), Laura (Isla Fisher) en India (Ellie Bamber) – een vreselijke en gewelddadige wending krijgt. Het verhaal doet bij Susan herinneringen naar boven komen over haar eerste huwelijk en confronteert haar met een ongemakkelijke waarheid over zichzelf.

De geweldige cast zorgt er meteen voor dat we in het verhaal gezogen worden, ook al was het in het begin niet helemaal duidelijk waarom het personage in het boek gespeeld werd door dezelfde acteur die de auteur speelde, met name Jake Gyllenhaal. Maar uiteraard is dit een evidente link van de regisseur Tom Ford om duidelijk te maken dat deze twee verhalen uiteindelijk met elkaar verband houden. ***spoiler*** Susan had een relatie met Edward, maar ze verliet hem voor een rijke man en pleegde zelf abortus. Met de roman wou Edward haar een idee geven van hoe hij zich voelde na deze situatie en dat is ook de reden waarom hij niet kwam opdagen op hun afspraak. Het thema van wraak zit tevens in beide verhaallijnen. ***end spoiler*** Waarom wordt Edward en Tony gespeeld door dezelfde acteur, wel het boek wordt gelezen door Susan en zij kent de auteur en ziet meteen ook hem als zijnde het hoofdpersonage. Dus binnenin de narratie werkt het wel.

Dit is de tweede film van regisseur Tom Ford, die zijn carrière begon als creatief directeur bij Gucci en Yves Saint Laurent. Stijl en vormgeving zijn hem dus niet vreemd. Zijn vorige film was A Single Man (2009), waarvoor hoofdacteur Colin Firth een Oscar-nominatie voor Beste Acteur kreeg. Ford heeft slechts twee films op zijn palmares en toch al zijn visuele stempel kunnen zetten, ook al is deze prent iets minder stilistisch en fijnzinnig als de vorige. De film begint al sterk met zwaarlijvige vrouwen die halfnaakt aan het dansen zijn en plezier beleven. Dit maakt deel uit van een expositie van Susane, maar is uiteraard een metafoor: “Vrouwen hoeven niet in een keurslijf te zitten om gelukkig te zijn”. En dit is net het tegenovergestelde van Susane. Haar leven beantwoordt volledig aan de maatschappelijke codes, ook al ervaart ze leegte in haar bestaan, en ook financieel duiken er donderwolken aan de hemel.

© Universal Pictures International

Ford levert een interessant script op basis van een roman van Austin Wright. Het meest aangrijpende is wanneer een gezin aan de kant wordt gezet door 3 boefjes; Ray Marcus (Aaron Taylor-Johnson), Lou (Karl Glusman) en Turk (Robert Aramayo). Nadien krijgen we een onderzoek naar de vreselijke gebeurtenissen die geleid wordt door detective Bobby Andes, een zalige rol voor Michael Shannon waarvoor hij tevens een Oscar-nominatie voor kreeg. Je blijft als kijker op het puntje van je stoel zitten van begin tot einde.

Het concept is op zich knap, maar datgene wat minder goed werkt is uiteindelijk het verhaal van Tony, omdat je snel weet dat dit verhaal “fictie” is. En dat is op zich wel een vreemde toestand…in een “fictie film”. De gebeurtenissen zijn erg, maar je weet als kijker dat het verzonnen is door Edward en dus lijkt alles net iets minder erg, ondanks het knappe spel van alle acteurs. Vergelijk dit met Lost Highway (1997) waar er eveneens een verhaal is over een man in een depressie en een metafoor van wie hij wou zijn. Als kijker bekijk je alles als twee afzonderlijke verhalen tot op het einde wanneer alles samenkomt. Bij Nocturnal Animals is er geen twijfel. Mits een betere structuur, en ik ben ervan overtuigd dat het kon, had de kijker iets langer in het duister zitten tasten en was de drama net iets sterker kunnen zijn.

Al bij al heb ik genoten van Nocturnal Animals. Het is een intrigerende psychologische thriller, ook al is het geen David Lynch film. De kracht zit hem in de strakke visuele stijl van de regisseur en de knappe vertolkingen van de acteurs. Op 10 mei 2017 verschijnt de film op DVD en Blu-ray, spijtig genoeg zonder audio-commentaar van de regisseur maar wel met een making-of.