The Girl on the Train (2016) ** review

Laat ik meteen met de deur in huis vallen, The Girl on the Train (2016) zit bij de slechtste films die ik dit jaar heb gezien in persvisie. De film is gebaseerd op een geslaagd boek van Paula Hawkins en in scenario gegoten door Erin Cressida Wilson, maar wat werkt op papier lijkt toch wel desastreus op film. Nochtans kon deze thriller rusten op heel wat acterend vermogen. Het geheel werd aan elkaar gezet en geregisseerd door Tate Taylor (The Help), die nooit echt zijn stempel heeft kunnen zetten.

Korte inhoud: Het verhaal volgt een recent gescheiden vrouw, Rachel (Emily Blunt) genaamd, die de trein neemt naar Manhattan. Daar is ze getuige van een ogenschijnlijk perfect koppel, Scott (Luke Evans) en Megan (Haley Bennett). Maar op een dag gaat er iets mis tussen de twee en raakt Rachel verzeild in een mysterieus complot rondom de verdwijning van Megan Hipwell, en die misschien ook wel iets te maken heeft met haar ex-man Tom (Justin Theroux) die Rachel bedroog met Anna (Rebecca Ferguson) of misschien met de psychiater van Megan, Dr. Kamal Abdic (Edgar Ramírez).

Het eerste wat iedereen zal zeggen na het zien van The Girl on the Train, is dat het heel veel weg heeft van Gone Girl (2014), en de auteur kon er haar inspiratie wel gezocht hebben want de film verscheen een jaar voor haar boek werd uitbracht. Maar het grote verschil tussen deze David-Fincher-prent met Ben Affleck, is dat de personages in The Girl on the Train voor geen millimeter geloofwaardig zijn. Dat één personage plots een gewetenloze moordenaar wordt, ok, tot daaraan toe. Maar als alle andere personages opeens eigenaardige karaktertrekken vertonen met onbegrijpelijke motivaties, om zo de intrige in het verhaal op een kunstmatige manier aan te dikken, begin ik als toeschouwer af te haken.

Indien jullie deze film alsnog ‘unspoiled’ willen zien zou ik hier stoppen met lezen, want ik kan de vinger niet op de wonde leggen zonder de zere plek te beschrijven. *** begin spoiler*** Laat ik misschien beginnen met het hoofdpersonage gespeeld door Emily Blunt (pics). Zij wordt geportretteerd als een vrouw met een drankprobleem. Maar het is geen gewoon drankprobleem. Ze heeft een soort onverklaarbare afwijking waarin ze dingen zal fantaseren tijdens haar black-outs die er nooit zijn gebeurd. Een gemakkelijke truuk voor een auteur om eigenlijk om het even wat te schrijven en de plot de vreemdste kronkels te laten maken, want ja: “Het is maar ingebeeld”. Het doet me een beetje denken aan die films waarin personages ongeloofwaardige stuff uithalen of achtervolgd worden door een monster, om dan nadien te ontwaken uit een droom. Maar hiermee kom je misschien één keer meer weg, maar geen 3 keer. Je verliest ook meteen elke band met je hoofdpersonages.

© 2016 eOne Benelux

Een ander karakter lijkt dan weer een ongelofelijk losbandig leven te leiden, terwijl er niet meteen aan aanleiding was voor haar gedrag buiten het feit dat ze op jonge leeftijd een kind zou verloren hebben en dit de aanleiding zou moeten zijn dat zij seks wou met veel mannen in de hoop snel weer zwanger te worden. Ik ben geen psycholoog, maar ik zie zelf geen verband tussen vrouwen die een kind hebben verloren of een miskraam hebben gehad en promiscuïteit, maar dit verhaal trekt zich verder niet al teveel aan van menselijke psychologie, zolang het de intrige maar fascinerend genoeg maakt. Op een zeker ogenblik wil ze met een andere man naar een afgelegen bos…God weet waarom…om hem te vertellen dat ze zwanger is. Een scène waar je de uitkomst al snel kan raden. Even voorspelbaar als het feit dat Rachel op het einde van de film plots haar drankverslaving lijkt te hebben overwonnen en een serieuze make-over heeft gekregen. ***einde spoiler***.

Niks in deze film houdt steek. Het feit dat Rachel stom dronken is, maar wel een zeer scherp zicht heeft en een man kan herkennen honderd meters verder tussen bomen terwijl ze op een rijdende trein zit, maar niet in staat is een man/vrouw te herkennen die haar vanop korte afstand een pak rammel geeft … begrijpen wie begrijpen kan. Of nog het feit dat de verdwenen vrouw toevallig woont naast het huis van haar ex-man én ook nog eens de nanny was van hun kind. Of nog, dat het leven van die mensen zich voornamelijk afspeelt in het zicht van de mensen op de trein lijkt voor mij iets buitengewoon bespottelijk. Ik nodig alle Belgische pendelaars uit om mij eens het leven te vertellen van nog maar één gezin die ze met de trein voorbij rijden. Als je toevallig al iemand ziet die in de tuin aan het werken is, heb je al geluk, laat staan dat je een koppel ziet seksen tussen de gordijnen op 100 meter afstand, laat staan dat je hun leven kan volgen. Deze film is krankzinnig.

© 2016 eOne Benelux

Ook de muziek van Danny Elfman is ondermaats en heit feit dat deze prent bijna twee uur duurt maakt alles behoorlijk langdradig en saai. Het enige wat me nog een beetje kon bekoren naast de niet onaardige vertolkingen van de acteurs, was de fotografie van Charlotte Bruus Christensen (The Hunt/Jagten, Far From the Madding Crowd). The Girl on the Train komt uit op 2 november 2016.