Youth (2015) *½ Blu-ray review

Op internet las ik over Youth (2015) — de laatste film van Italiaan Paolo Sorrentino die met La grande bellezza een Oscar voor beste buitenlandse film won in 2014 — “Either you love it or you get nothing from it.” Helaas moet ik mij aansluiten bij de laatste groep. Youth is visueel en muzikaal een heel sterke film, maar het verhaal en de personages konden mij niet overtuigen waardoor deze film voor mij langdradig en eclectisch verwarrend overkwam. Ik kan begrijpen dat sommigen dit een prachtige film vonden maar mij deed het dus weinig.

Korte inhoud: Componist Fred Ballinger (Michael Caine) trekt zoals elk jaar op vakantie naar een kuuroord in de Zwitserse Alpen waar hij in het gezelschap vertoeft van zijn dochter Lena (Rachel Weisz), filmregisseur Mick Boyle (Harvey Keitel), jonge acteur Jimmy Tree (Paul Dano) en zelfs Diego Maradonna (Roly Serrano) en Miss Universe (Madalina Ghenea).

Het is een clubje erg diverse personages die elk om hun eigen redenen in Zwitserland zijn en allemaal kampen met hun eigen besognes. Zo krijgt Ballinger bezoek van een gezant van de Britse koningin die hem vraagt of hij zijn beroemdste stuk ‘Simple Songs’ wil komen spelen voor de verjaardag van prins Philip. Ballinger weigert, maar ondanks aandringen van zijn omgeving wil hij niet zeggen waarom.

Boyle heeft zich met een paar jonge, hip bebaarde scenaristen teruggetrokken om zijn nieuwste film voor te bereiden. Het moet zijn ultieme meesterwerk worden waarvoor hij topactrice Brenda Morel (Jane Fonda) heeft kunnen strikken. Lena wordt dan weer opzij geschoven door haar man Julian (Ed Stoppard), tevens de zoon van Boyle, die verliefd is geworden op zangeres Paloma Faith (die in dit meta-universum zichzelf speelt).

Trees laatste filmrol was in een blockbuster, maar hij wil herinnerd worden als serieuze acteur en niet als mainstreamacteur waardoor hij zich in de Zwitserse Alpen heeft teruggetrokken om zich te bezinnen over zijn verdere carrière. En dan zijn er nog Diego Maradonna die zo dik is geworden dat hij al aan de zuurstof moet wanneer hij nog maar uit het zwembad komt maar nog wel ellenlang een tennisbal in de lucht kan houden en Miss Universe die vooral het hoofd van de oudere mannen op hol brengt als ze in hun dagelijkse kuurbadje zitten maar ook over een degelijk stel hersenen blijkt te beschikken.

Dat zijn de voornaamste protagonisten die zich voornamelijk bezighouden met zonnebaden, zwemmen, kuren, eten en heel veel praten. Youth is een trage film, met veel gebabbel en veel tijd om mooie plaatjes te schieten. Dat doet Paolo Sorrentino erg knap. Visueel valt er dan ook niks af te dingen aan Youth. Vooral de scène waarin Caine in een Zwitserse wei zit en in zijn hoofd een compositie maakt met Zwitserse hoorns, koeienbellen en koeiengeloei is mij bijgebleven omwille van de prachtige look en de schitterende muziek.

Helaas is het voor mij niet helemaal duidelijk wat Sorrentino met deze film wil zeggen. Wil hij doen nadenken over de rest van zijn/ons leven, of over ons voorbij leven? Dat kan kloppen als we vooral kijken naar de personages van Caine en Keitel die zich vooral bezighouden met hun nalatenschap. Ballinger is allang op pensioen en wil zelfs voor de koningin niet meer optreden, Boyle wil nog één keer schitteren met een laatste film. In die optiek is Youth een film over vergankelijkheid, vriendschap en het leven.

De uitwerking is echter niet volledig mijn ding. Het gefilosofeer van de personages gaat soms te ver en de humor van Sorrentino (bv. een koppel dat dagenlang zwijgend hun avondmaal eet en de vrouw plots op een avond in woede uitbarst en vertrekt) is niet echt aan mij besteed. De film is soms ook zo langzaam dat het moeite kost om je focus bij de film te houden.

Sorrentino is een regisseur die graag zijn eigen universum schept, en ook voor Youth is dat zeker gelukt. Onnodig te zeggen dat ik een beetje verloren loop in Sorrentino’s wereld en meer had verwacht van Youth, maar ik kan absoluut begrijpen dat mensen deze film vier of zelfs vijf sterren geven. Youth is een film waarover de meningen sterk verschillen, maar zijn dat niet net de interessantste films?