The Hateful Eight (2015) **** review

Vanaf vandaag speelt The Hateful Eight (2015) in de bioscoop, de zogenaamde 8ste film van Quentin Tarantino bij ons in de bioscoop. De regisseur beweerde maar 10 films te willen maken, om nadien een nieuw leven te beginnen als romanschrijver en toneelregisseur. Nog twee films te gaan dus. Nu ja, de 8ste moet je met een dikke korrel zou nemen, want Kill Bill zijn in ieder geval al 2 films. En de reden waarom ik dit weet is omdat ik hiervoor 2 keer heb betaald.

Korte inhoud: Wyoming, enkele jaren na de Amerikaanse Burgeroorlog. Premiejager John ‘The Hangman’ Ruth (Kurt Russell) is met een voortvluchtige, Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh) genaamd, op weg naar een dorpje dat luistert naar de naam Red Rock om haar voor het gerecht te slepen. Onderweg komen ze twee mannen tegen, ex-majoor en berucht premiejager Major Marquis Warren (Samuel L. Jackson) en Sheriff Chris Mannix (Walton Goggins), een zuiderling die beweert de nieuwe sheriff van het dorp te zijn. Vanwege een hevige sneeuwstorm worden ze gedwongen te schuilen in een bar, genaamd ‘Minnie’s Haberdashery’, die zich bevindt op een bergpas. Daar worden ze echter niet ontvangen door de uitbaters van de bar, maar door vier onbekende mannen: Bob (Demian Bichir), een man die voor Minnie op de zaak let, Oswaldo Mobray (Tim Roth), de beul van Red Rock, de cowboy Joe Gage (Michael Madsen) en General Sandy Smithers (Bruce Dern). Wanneer de sneeuwstorm zich uitbreidt over de bergpas wordt het de acht reizigers duidelijk dat ze Red Rock mogelijk niet eens zullen halen.

Quentin is en blijft voor mij een hit-and-miss regisseur, dus kon jet ook alle kanten uitgaan. Ik vind Jackie Brown (1997) een geweldige film, maar Death Proof (2007) is op zoveel vlakken een miskleun. Toch blijft hij een man die de aandacht kan trekken, en heel af en toe ons kan verwennen met geniale cinema. Toch keek ik niet meteen uit naar een nieuwe western na Django Unchained (2012), maar ik was aangenaam verrast en de film sluipte in mijn Top 10 Beste Films van 2015.

Het was voor Quentin wel een beetje van een hobbelig parcours om deze film tot een goed einde te brengen zeker nadat Het script zijn filmscript te grabbel werd gegooid op internet nog voor de film in productie was. Het scheelde niet veel of hij had het project enkel maar uitgebracht in boekvorm, maar uiteindelijk werd een serieus stuk herschreven en het resultaat is een geflipt misdaadverhaal met provocatieve dialogen, dikke lagen intrige en heel wat fake bloed. Het heeft een vleugje van een spaghetti western, gefilmd op pellicule en voor de happy few geprojecteerd in 70mm, maar het draagt vooral de stempel van Tarantino.

Hier in België gaan we bij mijn weten geen 70mm projectie van de film hebben sinds Kinepolis Brussel zijn Imax zaal heeft opgedoekt. Maakt de 70mm een verschil? Wel ja, voor de liefhebbers van cinema maakt dat een groot verschil. (1) Op 70mm krijgt je een veel groter beeld te zien, het projectiescherm is groter. En voor dergelijke films vergroot dat extra grote beeld de filmervaring. Voor mensen die iets van framing kennen, we hebben hier niet het klassieke 2.35:1 formaat maar wel 2.76:1, veel breder dus. (2) Hoe je het ook draait en keert, de 65mm Kodak pellicule brengt nog steeds de beste resolutie en overtreft de beelden van alle digitale HD camera’s. Het beeld is rijker en genuanceerder dan het digitale equivalent, wat de mensen van Arri Alexa of Red Camera ook mogen zeggen. (3) Daarbij nauw aansluitend is de volmaakte verzadiging van de kleuren. Er komt geen compressie aan te pas, iets wat bij digitale formaten meestal het geval. En vergelijk het met muziek en luister naar een mp3 compressie en hetzelfde lied in een niet gecompresseerde versie. Je zal het verschil meteen merken. (4) Pellicule is op sterven na dood en het is een kwestie van een paar jaren alsof deze dragen zal verdwijnen, en met hem een stukje nostalgie. Het kijken naar een film, gedraaid en geprojecteerd op pellicule geeft altijd iets meer voldoening voor de filmliefhebbers.

© Entertainment One

Wat betreft de film, laat je niet misleiden door de trailer. De uncut versie duurt 3 uur en 7 minuten en speelt zich grotendeels af in één ruimte, Minnie’s Haberdashery, een soort herberg in the middle of nowhere. Het is een samenkomst van allerhande types, waarvan geen enkele betrouw zal blijken. En wanneer John ‘The Hangman’ Ruth wind krijgt van een mogelijke ontsnappingspoging van zijn gevangene met de hulp van een handlanger, ontplooit zich een soort Hitchcock drama, weliswaar met iets meer dialoog. Wat zoals we gewend zijn van Quentin krijgen de personages hun flair van datgene wat ze zeggen en hoe ze het zeggen. Nooit had ij het gevoel dat ik wist hoe alles zou uitdraaien en je blijft als kijker gissen wie een verborgen agenda heeft en wie niet. In de laatste act krijgen we dan ook een verrassende wending te zien, waarover ik verder niets zal loslaten.

The Hateful Eight is Tarantino op zijn best, ook al is 3 uur misschien net iets teveel van het goede. Maar het is een weerspiegeling van zijn onvoorstelbaar en compromisloos vertrouwen in zijn capaciteiten als filmmaker. Het zijn niet de horrorfilms of de actiefilms die het moeilijkst te verfilmen zijn voor een filmmaker, het is de verfilming van een gesprek tussen verschillende figuren in één kamer. En om dat allemaal 3 uur lang boeiend te houden, heb je véél talent nodig. De film ligt ook een beetje in het verlengstuk van Django Unchained gezien we opnieuw een collectie van onverbeterlijke racisten te zien krijgen, maar ook dubieuze spelletjes, corrupte ordehandhaving, ontspoorde wraak-acties en politiek incorrecte humor.

En na het zien van deze film begrijp je meteen zijn voorliefde voor theater, ook al ziet de film er op geen enkel moment theatraal uit. Maar het is wel degelijk een spel tussen acteurs in één ruimte zonder vernuftig camerawerk of een regisseur die stilistische pirouettekes wil maken. Toch heeft de Director of Photography Robert Richardson bijzonder knappe fotografie geleverd. Na het zien van deze film hoop ik alleen dat Tarantino nog veel meer films zal maken.