Tot onze grote verbazing hadden we op De FilmBlog nog geen review geschreven over Jackie Brown (1997) van Quentin Tarantino. Het was geen mega-succes zoals Pulp Fiction (1994), Django Unchained (2012) of Inglourious Basterds (2009). De carrière van 48-jarige ‘Queen of Blaxploitation’ Pam Grier zou niet op dezelfde manier gelanceerd zijn na jarenlange afwezigheid uit de spotlight, zoals die van John Travolta die in de vergetelheid geraakte en meteen weer een A-List acteur werd na zijn rol als Vincent Vega.
Korte inhoud: Jackie Brown (Pam Grier) is een sexy stewardess die haar schamele inkomen probeert aan te vullen door zwart geld het land in te smokkelen voor de wapenhandelaar Ordell Robbie (Samuel L. Jackson). Wanneer Brown op het vliegveld wordt geklist door de FBI hangt haar een forse gevangenisstraf boven het hoofd, tenzij ze bereid is de politie te helpen om Ordell achter de tralies te krijgen. Jackie is niet achterlijk en beseft dat Ordell op dit ogenblik vreest dat zij zal praten met FBI agenten Ray (Michael Keaton) en Mark (Michael Bowen), en hij haar het zwijgen zal opleggen op één of andere manier. Samen met de sympathieke Max Cherry (Robert Forster) smeedt Brown een plan. Daarbij wil ze de politie en Ordell tegen elkaar uitspelen om zelf met een half miljoen dollar aan de haal te kunnen gaan. Ordells medeplichtigen Louis Gara (Robert De Niro) en Melanie Ralston (Bridget Fonda) hebben andere plannen en zorgen voor complicaties.
Robert Forster is tevens ook zo een acteur, bekend van televisie en minder bekende films, die Tarantino uit de schaduw haalde. Zelfs het aantreden van Michael Keaton, die ook al een tijdje van het witte doek was verdwenen, had een leuk klein bijrolletje. Jackie Brown is losjes gebaseerd op de misdaadroman Rum Punch van Elmore Leonard (3:10 to Yuma, Out of Sight), waar Tarantino alle omwegen en flash backs heeft uitgehaald en een rechtlijnig verhaal geschreven.
Hoewel Jackie Brown misschien de minst charismatische Tarantino film is uit zijn oeuvre zonder een John Travolta die aan het dansen is of een Michael Madsen die een oor afsnijdt, is dit toch een absolute aanrader voor wie van Tarantineske humor houden, geweld en sarcasme houdt. Toch lijkt het een meer zelfbewuste film te zijn van de cineast. Komt daar nog bij dat we een zalige soundtrack hebben met nummers uit de jaren ’70 van ondermeer The Supremes, Randy Crawford en Bill Withers.
De film is een duidelijke hommage naar het werk van Elmore Leonard, maar tevens naar het blaxploitation genre. En het is meteen duidelijk dat er veel liefde is voor deze zaken van Tarantino. Hij benadert zijn personages met zoveel respect, dat elk van hen eigenlijk een held is binnen het verhaal. Maar de belangrijkste figuur is en blijft Pam Grier die met haar donkere kijkers en haar sexy attitude het verhaal vooruit stuwt. Ze jongleert haar street smarts en charme-offensief om te bekomen wat ze wil. Grier met haar personage van Jackie Brown, behoort met deze film tot één van de sterke vrouwen uit de films van Tarantino, naast Mia Wallace, The Bride (Uma Thurman) en Shosanna (Mélanie Laurent).
In de openingsscène, volgt de camera haar minutenlang op de voet terwijl ze door de luchthaventerminal wandelt, op een verloren Bobby Womack lied ‘Across 110th Street, met zijn ghetto klaagzang over ‘doen wat moet gebeuren om te overleven.’ En hiermee zet de film meteen de toon met een dubbele boodschap: de tocht van een jonge vrouw in een mannenwereld, en de tocht van een zwarte vrouw in Amerika.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Dave op 9 augustus 2015
*** Jackie Brown trailer ***
De enige goeie QT film, geen overdaad aan overdreven geweld en het gevloek viel me eerlijk gezegd ook wel mee. Verders vind ik Quentin een verschrikkelijk overgewaardeerde regisseur.
Is echt wel een rasechte Tarantino film. Sterk verhaal met soms geflipte of zeer herkenbare karakters en natuurlijk de steeds weer briljante muziek.
Ook de cast is er boenk op en dan met name Samuel L. Jackson die weer goed op dreef is, Pulp Fiction was inerdaad niet ver weg. Robert de Niro vind ik eigenlijk nog beter in deze film dan Jackson, maar heeft geen hele grote rol natuurlijk. En natuurlijk Foster, die terecht een Oscarnominatie heeft gekregen voor zijn rol.
Zeker een aanrader, en de redelijk lange duur is zeker geen probleem.