Star Wars: Episode II – Attack of the Clones (2002) ** Blu-ray review

En met Star Wars: Episode II – Attack of the Clones (2002) heeft George Lucas een nieuw dieptepunt bereikt. Ook al is episode 2 minder slaapverwekkend dan Star Wars: Episode I – The Phantom Menace (1999) is het werkelijk een apotheose van slechte ideeën en gemiste kansen.

Korte inhoud: Tien jaar zijn verstreken sinds de vorige film. Er heerst onrust in de Galactische Republiek. Steeds meer planeten hebben zich afgescheiden van de Republiek en vormen nu als de Separatisten een grote dreiging onder leiding van een voormalige Jedi, Graaf Dooku (Christopher Lee). De Republiek moet het hoofd bieden aan deze nieuwe dreiging, en daarom wordt er in de Senaat druk gediscussieerd over een groot leger van de Republiek. Ondertussen groeit de onrust en wordt de dubbelganger van Padmé Amidala (Natalie Portman) vermoord op Coruscant ten gevolge van een mislukte aanslag. Na nog een aanslag verijdeld te hebben krijgt Obi-Wan (Ewan McGregor) opdracht om de moordenaar op te sporen, terwijl Anakin (Hayden Christensen) de jonge vrouw moet blijven bewaken. Bij de aanslag ontdekt Obi-Wan een gifpijl die van een Clone Trooper afkomsig zou zijn. De speurtocht leidt naar de planeet Kamino, waar al bijna tien jaar wordt gewerkt aan een geheim kloonleger voor de republiek. De man die ervoor gekloond werd, Jango Fett (Temuera Morrison) doet echter nogal geheimzinnig tegen Obi-Wan.

Qua acteerwerk is deze film niet veel beter dan de vorige, en proberen ervaren acteurs (Christopher Lee, Natalie Portman) toch het beste te doen met wat ze aangereikt krijgen. Maar Hayden Christensen is een houten plank en zijn vertolking van cry baby / creepy psychopaat / halfbakken romanticus, staat mijlenver van het personage van Darth Vader. Die hele romance tussen Anakin en Padmé komt ook heel lullig over, ondanks de mooie locaties waar die twee werden gefilmd (zoals het Como meer in Italië waar honderden koppels hun trouwfoto’s nemen). Tussen Leila en Han Solo was er ook een romance, maar ik kan me niet herinneren dat het er zo melig aan toe ging. Maar hier wordt Attack of the Clones regelmatig onderbroken met een aflevering van The Bold and the Beautiful.

Nadat George Lucas een beetje wind kreeg van de golf van kritiek op de gruwel van Jar Jar Binks en de ‘roger roger’ robots uit zijn eerste film, heeft hij zich op dat vlak behoorlijk ingehouden. Anderzijds liet hij ons een staaltje zien van zijn vreselijk mise-en-scene werk met shots die stinken naar green key. Je kunt J.J. Abrams met zijn lens flares veel verwijten, maar je zult in zijn films nooit het gevoel hebben dat twee acteurs voor een groen scherm staan, daarvoor zijn de licht-effecten van de cgi beelden synchroon met de belichting op de acteurs in de studio. Maar ook al kunnen de Star Wars prequels gebruik maken van ILM-effecten, slaagt George Lucas er nooit in om de twee werelden met elkaar te verzoenen. De actie-sequenties hebben meestal ook geen dramatische pay off. Neem nu de scene in de droid fabriek. Wat was de bedoeling van deze scène buiten een actie-intermezzo in te lassen?

De beste sequenties uit de film zijn de clash tussen Boba Fett en Obi-Wan in de gietende regen op de planeet Kamino, en uiteraard Yoda die het opneemt tegen Dooku. Van de dialoogscènes kan ik spijtig genoeg niet veel goeds zeggen, wat wederom zijn de dialogen van ondermaats niveau. Enkel een aantal interventies van Supreme Chancellor Palpatine (Ian McDiarmid) zijn nog wel de moeite en je vraagt je af waarom hij maar een beperkt aantal minuten screentijd heeft in deze 142 minuten durende film. Ik had met plezier de romance tussen Anakin en Padmé ingekort willen zien ten voordele voor meer scènes met Ian McDiarmid. Ook al was het niet zo pikant als de gouden bikini outfit van Leila, vond ik de Buck Rogers outfit van Padmé in de arena outfit ook wel sexy. Klinkt futiel, maar het is hopeloos zoeken naar zaken die verdienstelijk zijn. De poging van Lucas om van deze trilogie een saga te maken rond corruptie is nauwelijks serieus te nemen met de cross-edit van 3 zwakke verhaallijnen, en zo begin je te letten op futiliteiten.

© The Walt Disney Company Benelux. All Rights Reserved

Ja, er zit veel actie in deze prent, inclusief een van de pot gerukt en compleet fout arena gevecht met monsters, roger-roger-robots, en tientallen Jedi’s. Met een betere regisseur aan het roer had dit nog wel een geslaagde Star Wars film kunnen worden, mits een complete herziening van het script. De muziek van John Williams is zeer verdienstelijk, maar spijtig genoeg niet goed gebruikt. Een van de betere nummers werd bijvoorbeeld verspild voor de sequentie waarin Anakin de kinderen van Tusken Raider gaat fileren met zijn light saber, uit wraak voor de slavernij van zijn moeder zo’n 10 jaar (!) geleden. De slachting krijgen we spijtig genoeg niet te zien, maar wel zijn psycho cry baby scène die erop volgt en waarbij Padmé onbegrijpelijk niet voor gaat lopen.

Het Flash Gordon gehalte is bij momenten wel aandoenlijk, en het helpt om de aandacht even weg te nemen van het flutverhaaltje, maar de heimwee naar de eerste trilogie kan je toch moeilijk onderdrukken. Vandaag heeft George Lucas de greep op Star Wars verloren, en dat is niet naar zijn zin en hij wil ook niets met Star Wars: Episode VII – The Force Awakens (2015) te maken hebben. En wat mij betreft maar goed ook. Ik geef hem alle krediet om Star Wars te hebben gemaakt, maar als regisseur is George Lucas niet (meer) in staat om het niveau te halen van wat de huidige bioscoopbezoeker verwacht. Het is pijnlijk, maar een harde realiteit. Lucas wou met de nieuwe trilogie het accent leggen op de teenagers, en we weten allemaal wat het resultaat zou zijn geweest na het zien van The Phantom Menace. Disney heeft wijselijk zijn ideeën naar de prullenmand verwezen en ik twijfel er niet aan de J.J. Abrams een “echte” en hedendaagse Star Wars film zal brengen. Maar als jullie echt willen genieten van Attack of the Clones, raad ik de Star Wars: Episode II – Attack of the Clones (2002) ANTI-CHEESE EDIT aan! Zijn de enige edits die ik nog wil bekijken.