De Vlaamse film zit in een dipje, en dit ondanks het ruime aanbod. Zoals we hier al in een vorig bericht hadden opgemerkt hebben de distributeurs al hun films in het najaar willen zetten, een periode die volgens hen voor betere resultaten kan zorgen. Maar het pakt dit jaar behoorlijk anders uit.
Volgens het VAF (Vlaams Audio-Visueel Fonds) gingen er vorig jaar 2.650.753 bioscoopbezoekers naar een Belgische film kijken, maar 2015 zou in vergelijking wel eens een rampjaar kunnen worden voor de Vlaamse films, en met uitbreiding ook een slecht jaar voor de bioscoopuitbaters die vorig jaar toch konden rekenen op een aantal kleppers zoals Het Vonnis (2013) met 375’000 bezoekers, Marina (2013) met 372’000 bezoekers en De Behandeling (2014) met meer dan 140’000 bezoekers. Volgens de cijfers van Kinepolis hebben ze in het voorjaar van 2015 10% minder bezoekers in vergelijking met vorig jaar, terwijl in Frankrijk de omzet steeg met 2,3% en in Spanje met maar liefst 37%. In ons land was enkel de Vlaamse film Bowling Balls (2014) van Mark Punt nog een redelijk succes met iets meer dan 100’000 bezoekers, de ondergrens om van een hit te kunnen spreken.
De rest van de films presteerde ondermaats. Nu kan je gaan discussiëren of dit de fout is van de distributeurs die iets teveel Vlaamse films bij elkaar hebben gepropt, de verkeerde keuzes van het VAF bij de toekenning van subsidies (van 100.000 tot 400.000 euro) of ligt de reden gewoon bij de tegenvallende kwaliteit van de filmproducties. Een komedie als Trouw Met Mij (2014) kijkt gemakkelijk weg, maar is verre van een film die je in de bioscoop moet gaan zien. Zoiets kon een perfecte tv-film zijn. En dan was er nog de arthouse film Lucifer (2014) van Gust Van den Berghe, die filmtechnisch wel een verrassende prent is om te bekijken met Tondoscope framing (zie making of), maar inhoudelijk en thematisch eigenlijk zo goed als niets zinnigs weet te vertellen over de val van de duivel in 3 hoofdstukken. Een ideale prent voor een filmfestival, maar weegt net iets te licht voor een multiplex release. Beide films halen een paar duizend bezoekers, en dat was eigenlijk voor een groot stuk voorspelbaar.
Daarnaast waren er nog een aantal debuutfilms met verdiensten, maar geen grootse cinema, zoals Lee & Cindy C. (2015) van Stany Crets, een onevenwichtige liefdesverhaal tussen twee muzikanten met een pak vervelende personages die de boel behoorlijk verpesten. Ondanks de positieve reviews moest de film het stellen met slechts 6000 bezoekers. Café Derby (2015) van Lenny Van Wesemael is misschien wel de beste debuutfilm van het jaar, maar ook deze film strandde op 26.000 bezoekers. Ook Matteo Simoni en zijn Terug Naar Morgen (2015) van debuutregisseur Lukas Bossuyt ging zwaar uit de bocht met slechts 20’000 bezoekers. Deze Vlaamse Back to the Future was dan ook een gigantische tegenvaller, met vlakke personages en een script met ronduit slecht geschreven dialogen en een regie dat op geen enkel moment de dramatiek weet aan te scherpen. En uiteindelijk was er ook nog Paradise Trips (2015) met Gene Bervoets als de norse en oerconservatieve reisbus-chauffeur, die ook bleef steken op een 20’000 bezoekers. De film was dan ook geen voltreffer met een verhaal die ons nauwelijks kon bekoren en cameravoering om zeeziek van te worden, maar erger nog wat dat de makers geen idee leken te hebben om de personages tot leven te laten komen.
Ook de magisch realistische Galloping Mind (2015), het regiedebuut van de choreograaf Wim Vandekeybus, moet het na een maand in de cinema met nauwelijks 3.000 bezoekers stellen. En eigenlijk was dat nog veel gezien de film eigenlijk met haken en ogen aan elkaar hangt. De film werd gefinancierd door verschillende Europese landen via de Tax-shelter en de regisseur slaagt er nauwelijks in om een samenhangende film te maken met al die vreemde culturen. Het voelt allemaal ook behoorlijk pretentieus aan en op geen enkel moment heb je voeling met de personages of het verhaal. Ik vrees echter dat dergelijke films bezoekers in de toekomst gaan beïnvloeden in hun keuze om naar een Amerikaanse of Vlaamse film te gaan.
Maar laten we afsluiten met een positieve noot. Er zijn nog twee veelbelovende films die het niveau wat kunnen optrekken en hopelijk meer bezoekers naar de bioscoop kan trekken. Zo is er Black (2015) van Adil El Arbi en Bilall Fallah, maar zeker ook de politie thriller D’Ardennen (2015) van Robin Pront. Twee films die één ding gemeen hebben, de geslaagde fotografie van Robrecht Heyvaert. Black komt uit op 11 november 2015 en D’Ardennen komt bij ons uit op 14 oktober 2014.
Ik ga naar Black en ga naar D’Ardenne! Waarom, die films spreken me aan. De rest van de film konden me niet echt overtuigen met hun trailers. Overaanbod vind ik maar een raar excuus. Er is elke week een overaanbod aan Amerikaanse films, en denken ze nu echt dat een doorsnee toeschouwer naar de bioscoop gaat en zich afvraagt of hij dit keer Amerikaans of Vlaams wil eten? 😮
Ik heb Derby gezien, geen slechte film en een veelbelovend debuut. Kijk ook wel uit naar D’Ardenne.
Veel amateurisme in 2015 met films die niet beter zijn dan de doorsnee tv-serie op tv. Wat verwacht je dan? Prijs voor een ticket is al snel 10 euro. Waarom de Vlaamse films niet iets goedkoper maken? Productiebudget van die films ligt toch ook een stuk lager dan Amerikaanse producties?
Het ligt misschien aan mij, maar al die films zijn gewoon OERSAAI!
Bekijk de marketing van veel van die flops, die affiches zijn gewoon om bij te huilen. De affiches van Black en D’Ardenne daarentegen zien er stukken beter uit. Marketing wordt hier vaak vergeten of soms compleet verkeerd ingeschat of uitgevoerd.
Slechte marketing, ik heb van veel van die films nog nooit gehoord.