De Behandeling (2014) **½ Blu-ray review

Vorig jaar was een uitstekende periode voor de Vlaamse films qua bioscoopbezoeken. Enerzijds had je de nieuwe Stijn Coninx film Marina (2013) met 506’421 bezoekers, alsook Het Vonnis (2013) van Jan Verheyen met 394’928 bezoekers. Er was dan ook nog het FC. De Kampioenen gedrocht dat zowat 720’000 mensen kon overtuigen hiervoor een filmticket te kopen … begrijpen wie begrijpen kan. Dit voorjaar was het uitkijken naar Halfweg (2014) van Geoffrey Enthoven en De Behandeling (2014) van Hans Herbots. Twee films die niet echt hebben kunnen overtuigen en ver onder de grens van 150’000 bezoekers zijn beland.

Korte inhoud: Agent Nick Cafmeyer (Geert Van Rampelberg) lijkt op het eerste gezicht een gedreven rechercheur te zijn. Maar er hangt een donkere schaduw over zijn leven en relaties. Nick worstelt sinds zijn 9de met de onopgeloste verdwijning van zijn broertje Bjorn. Op aanwijzen van Nick is zijn buurman Plettinckx (Johan van Assche), een zedendelinquent, toen verhoord en weer vrijgelaten. Plettinckx woont na al die jaren nog steeds in dezelfde buurt als Nick en schept er genoegen in om hem te tergen. Het blijft op Nick wegen. De enige vrouw die op de hoogte is van dit drama uit zijn verleden, is zijn chef, de iets oudere Danni (Ina Geerts). Danni aarzelt om Nick te betrekken bij een nieuwe onrustwekkende zaak : een koppel is 3 dagen vastgehouden door een indringer. Van hun 9-jarig zoontje Robin en de dader ontbreekt elk spoor. Nick neemt de leiding in een adembenemende klopjacht.

Alle ingrediënten waren aanwezig voor een geslaagde thriller. Enerzijds is er de talentvolle Director of Photography Frank Van den Eeden (The Invader, Het Vonnis, Swooni), de geslepen en ervaren monteur Philippe Ravoet (De Zaak Alzheimer, Hasta La Vista, Loft) en ook een beloftevolle en charismatische hoofdacteur die zich een beetje opwerkt als de nieuwe Koen De Bouw. Ook scenarist Carl Joos (The Broken Circle Breakdown, De Zaak Alzheimer) is een vaste waarde en hier heeft hij een bestseller van de Britse Mo Hayder, die gekend staat voor haar expliciete gruwel beschrijvingen, tot een filmscript vertaald.

Maar het script en de regie waren spijtig genoeg niet van het niveau om de vele genre-clichés te overstijgen. Bij momenten heb je de indruk naar een aflevering van Code 37 te kijken en anderzijds naar de B-roll van een Amerikaanse thriller. En hierin zie je meteen het verschil tussen een Erik Van Looy en een Hans Herbots. Beiden zijn ze enorme fans van de Amerikaanse cinema, en het is hen gegund want geslaagde thrillers zijn dun gezaaid in ons filmlandschap. Maar je moet wel iets te vertellen hebben en ons niet 2 uur lang opzadelen met een personage die woest heen en weer schopt en van het ene huis naar het andere loopt met een zaklamp. Dat Hans Herbots een fan is van Se7en (1995) is overduidelijk, maar Se7en was 20 jaar geleden een film die grenzen heeft verlegd op vlak van fotografie en sfeer, met een ijzersterk plot en een uitzinnig knappe cast. Het was een thriller die bestemd was voor de echte filmliefhebbers.

Deze Behandeling is op geen enkel vlak vernieuwend, laat staan dat het zelfs een beetje interessant of spannend is. Komt daar nog bij dat het doelpubliek waarvoor deze prent is bestemd, net iets meer verwacht van een thriller. Je kunt hiermee slechts een tv-publiek mee bekoren. Een publiek die op het puntje van hun stoel zitten voor series als “Cordon” of “Deadline 25/5” maar die nauwelijks nog een bioscoop binnenstappen, tenzij er een FC De Kampioenen film op het programma staat (720’000! Dat is meer dan 1 op 10 Vlamingen!). Maar hiervoor was dit project niet commercieel genoeg en bijgevolg heb je dan ook een tegenvallende opkomst. Herbots wou nochtans het doorsnee Jan Verheyen vertier overstijgen maar zoiets speel je niet voor mekaar met geforceerde trage slow motion shots en veel te dichte close-ups waar het artificieel karakter ervan af druipt.

© Kinepolis Film Distribution

Ik heb het boek niet gelezen en kan enkel een oordeel geven over datgene wat ik te zien kreeg in deze filmversie, maar het hoofdpersonage was allesbehalve interessant te noemen, laat staan dat we er ooit sympathie voor konden krijgen. En dit zou wel eens een verklaring kunnen zijn waarom de Amerikanen niet meteen staan te springen om de boeken van Mo Hayder te verfilmen. Dit had een helletocht moeten worden van een personage die de duisternis ging trotseren, maar bleef steken in banaliteiten en stereotypen. En wanneer je als kijker iets teveel bezig bent met de sfeer en het fotografische aspect, heb je een probleem. De intrige in het verhaal is minimaal en de uitwerking van de ontspoorde ontvoering mist geloofwaardigheid. Het resultaat is een schots en scheef in mekaar zittende thriller met 3 verschillende plotlijnen die elk afzonderlijk verfijning en originaliteit missen. Van Rampelberg slaagt er hier ook niet in om weerwoord te bieden op het flauwe script of de steriele regie, maar ik wil deze acteur nog wel zien opdraven als hoofdacteur in hopelijk iets betere thrillers met regisseurs die zijn acteergeweld kunnen doseren.

‘De Behandeling’ draait rond karakters die ten gevolge van een ziek brein of van een trauma een behandeling kunnen gebruiken, maar deze niet hebben gekregen met alle gevolgen van dien. En jawel, deze prent wil bovendien choqueren met pedo-gruwel en ouwe VHS cassettes met mannen die jongetjes vastnemen bij de arm en een bizar shot van een liggende naakte man en een been van een tiener over zich heen. Was ik op dit moment al niet half in slaap gevallen, had ik er misschien wel mee zitten lachen. Iets wat ik nu en dan toch deed zoals bij de scene waarin Van Rampelberg verstrikt raakte in een bloedzakje of met het urine-leitmotiv die gewoon te dom is om na te vertellen. Plaats daarnaast een serie als “True Detective” en het contrast kan haast niet groter zijn.

De Blu-ray en DVD van De Behandeling is vanaf 6 juni 2014 beschikbaar met een première-verslag, fotogalerij en nog wat verwijderde scènes. Er is spijtig genoeg geen audio-commentaar op de film, en ik denk niet dat ik al een Blu-ray van een Vlaamse langspeelfilm heb gezien met audio-commentaar. Ik hoop dat daar snel eens verandering in komt. Ook al heeft deze Vlaamse prent me niet kunnen overtuigen, wil ik de regisseur wel eens aan het woord laten en zijn motivaties horen bij de uiteenlopende scènes. Maar tot nu toe moeten we het stellen met de bovenvermelde extraatjes.