Het aantal parodies op de James Bond franchise zijn niet langer bij te houden, en ook al begint deze Spy (2015) als een echte 007 film, met een Jude Law in een strak pak die indruk maakt op de vrouwen en zijn vijanden één voor één uitschakelt, gevolgd door een typische Maurice Binder, is het niet zomaar een spoof film.
Korte inhoud: Susan Cooper (Melissa McCarthy) is een pretentieloze analist bij de CIA en de miskende held achter vele gevaarlijke operaties. Maar als haar partner (Jude Law) plotseling verdwijnt en een andere topagent, Rick Ford (Jason Statham) in opspraak raakt, verruilt ze haar kantoorbaan voor die van infiltrant. Om de mensheid voor een ramp te behoeden, begeeft ze zich in de wereld van een dodelijke wapenhandelaar.
De film werd geschreven en geregisseerd door Paul Feig (Bridesmaids, The Heat), en net zoals Bridesmaids (2011) een vrouwelijke versie was van The Hangover, is ook deze Spy een soort James Bond film met Bridesmaids allures. Het begint al met de casting van ondermeer Melissa McCarthy en de overheerlijke Rose Byrne, en de R-rated humor. En deze twee dames spelen zonder veel moeite Jason Statham en Jude Law van het scherm, ook al spelen deze mannen eigenlijk klieren van kerels en beschikken ze maar over een beperkte screentijd.
Heel veel Bond elementen worden hier op een licht gewijzigde manier benaderd, en het begint allemaal met een band tussen een soort Moneypenny (McCarthy) en een Bond-figuur (Law). Susan Cooper is smoorverliefd op haar droomprins, en ook al lijkt Bradley Fine avances te maken beseffen we wel snel dat hij er helemaal anders over denkt. Wanneer Fine dan op een missie in een val loopt, beslist de analiste om het onderzoek zelf verder te zetten. Cooper is in essentie een braaf en liefhebbend wezen, en ze ontdekt in haarzelf een meer stout kantje wanneer de directeur van het agentschap (Allison Janney) haar toelaat op missie te gaan. Ook al wordt dat op hoongelach onthaald door Rick Ford, ontpopt Susan zich toch een gevaarlijke en vuilgebekte agente – wiens acties soms behoorlijk stuntelend zijn maar daarom niet minder efficiënt. Stilaan merk je dat ze meer vooruitgang boekt dan haar mannelijke collega’s. Susan wordt ook bijgestaan door haar collega Nancy B. Artingstall, gespeeld door de grappige Britse Miranda Hart.
© Twentieth Century Fox Home Entertainment
Susan is geen stereotype Bondgirl, en het grappige is dat ze ook heel wat on-sexy identiteiten krijgt om te infiltreren bij de vijand; een gescheiden moeder op vakantie, een stoffige kattenvrouw. Haar contactpersoon is ook een Italiaan met losse handjes genaamd Aldo (Peter Serafinowicz), die eigenlijk niets liever wil dan in haar broek te zitten. Maar de meeste grappen komen toch van McCarthy, en niet zozeer omwille van haar looks dan wel van wat ze zegt en doet.
© Twentieth Century Fox Home Entertainment
Ik heb van deze Spy meer genoten dan van Johnny English Reborn (2011). De humor is bij momenten al even smakelijk als deze van OSS 117: Le Caire nid d’espions (2006). Toch zijn er ook heel wat flauwe momenten en veel grappen zijn echt wel infantiel, maar al bij al is het één van de betere James Bond spoofs.
Vandaag op 7 oktober 2015 komt Spy uit op DVD en Blu-ray. De Blu-ray versie biedt meer dan twee uur aan waanzinnig bonusmateriaal, waaronder verwijderde scènes, een extended cut, bloopers en making-of filmpjes.
Beoordeling: 3.5 / 5
Recensie door Dave op 25 augustus 2015
Voor mij hebben Statham en Peter Serafinowicz toch wel de show gestolen. Mooie locaties, knappe setdesign en snelle acties. Al bij al blijft alles net iets te luchtig voor mijn goesting maar heb er toch van genoten.
Ik heb superveel moeten lachen met Jason Stratham. Een superleuke film.
Is deze toch niet een beetje overgewaardeerd? Vond het leuk, maar niets bijzonders.
De vrouwelijke versie van Austin Powers, maar dan een stuk minder kitsch.