Ik ben aangenaam verrast geweest dit weekend in de bioscoop met de Franse komedie OSS 117: Le Caire nid d’espions (2006), een schitterende remake van een flauwe film uit 1968, waarin er hoofdzakelijk met de figuur van James Bond de spot wordt gedreven. Een remake die op vele gebieden zijn origineel overstijgt.
Dit is de beste Franse film die ik dit jaar heb gezien en heb bijna de ganse voorstelling plat gelegen van het lachen. Let wel, het is Franse humor en uit ervaring weet ik dat niet iedereen deze humor kan vatten en/of smaken.
Het is trouwens al een poos geleden dat er nog eens een uitstekende Franse komediefilm op de markt kwam, die een efficiënt evenwicht weet te vinden tussen de parodie en de nostalgie die we hebben uit de eerste James Bond films met Sean Connery. Het scenario is ijzersterk en de regie van Michel Hazanavicius is vrijwel feilloos, de acteurs zijn om van te smullen en de hoofdacteur, Jean Dujardin (34), ontpopt zich met deze film tot één van de belangrijkste (en binnenkort ook best betaalde) acteurs in Frankrijk. Hij maakte eerder al furore met Brice the Nice (2005) (poster), maar deze OSS 117 is verre van superieur aan al zijn vorige films.
Het feit dat er weinig geslaagde Franse komediefilms zijn is vooral te wijten aan de scenaristen die zich er iets te gemakkelijk van af willen maken en de regie die nogal oubollig en zonder risico’s is. De films moeten in de meeste gevallen qua production value zeker niet onderdoen voor veel Hollywoodfilms, maar meer dan een glimlach komt er vaak niet bij kijken. Dit ligt bij deze film anders want al bij de eerste minuten van OSS weet je meteen dat je hier te doen hebt met een andere categorie van film, met zijn subtiele parodiërende proloog et zijn uiterst geslaagde generiek. (De Franse grafisten zijn trouwens gekend voor hun talent in het maken van trendy generieken, naar het voorbeeld van Saul Bass).
De gehele film baadt in een cinematografische stijl die de jaren 50 en 60 weerspiegelt, en dit voor een heerlijk krankzinnig verhaal: geheim agent OSS 117 wordt gestuurd naar Cairo om er de verdwijning van een van zijn collega’s te onderzoeken, en tussenin ook nog eens de conflicten in het Midden Oosten op te lossen. En in tegenstelling tot wat je zou verwachten respecteert deze film geheel de traditie van die goede thrillers waar de slechterik er uiteindelijk triomfantelijk uit komt.
De esthetische vormgeving van de film is dan ook opmerkelijk, met een aangepaste pellicule kwaliteit, de uigekiende kadrages, die typische belichting, de retro-muziek, en uiteraard de kleine clichés die volledig de sfeer uit die periode doen herleven. En de humor zit hem, zoals in de meeste parodieën, in de overdrijvingen. Maar in tegenstelling tot de zuivere parodie zoals in Austin Powers (1997), komt de humor iets delicater en volgens mij ook stukken beter. De knipoogjes naar de James Bond cultus uit de beginjaren en de cartoonsfeer uit de wereld van Kuifje zijn nooit opdringerig of al te evident. Het gaat in eerste instantie over de karakters, en in tweede instantie over de situatie. De creativiteit steekt hem trouwens niet alleen in de dialogen, maar ook in het visuele concept.
© Canal+ / Gaumont
Het hoofdpersonage in deze film is een geheim agent, die kolonialistische trekjes heeft, een beetje racistisch maar vooral onwetend, mysogeen, arrogant, homofoob, zachtjes macho maar uiteindelijk een brave idioot die niet echt gevaarlijk is. Het verstand komt dan van zijn Marokkaanse gezellin Larmina, gespeeld door de Argentijnse Bérénice Bejo.
In ieder geval is de rol van ‘Hubert Bonisseur de La Bath’, alias ‘OSS 117’ vertolkt met heel veel klasse, elegantie en fysieke kracht. Dujardin staat er helemaal als geheim agent. Ik hoop dat we nog episodes zullen mogen verwachten van OSS in de toekomst, want ik heb er echt met volle teugen van genoten.
Beoordeling: 3.5 / 5
Recensie door Dave op 24 april 2006