Pacific Rim (2013) ***½ Blu-ray review

Als je kunt leven met (1) het gegeven dat er gigantische monsters onder de bodem van de niet meer zo Stille Oceaan zitten, die op bepaalde tijdstippen naar het oppervlak komen om terreur en destructie te zaaien, (2) de mens er niets beter op vond om die godzilla-achtige wezens te lijf te gaan met al even destructieve robotten, en (3) die robotten enkel maar bestuurd kunnen worden door de mentale symbiose van twee levende wezens, dan ben je vertrokken voor een twee uur durende joyride. Het heeft me in het begin wat tijd gekost om de conventies allemaal klakkeloos te aanvaarden, maar ik heb met volle teugen genoten van deze Pacific Rim (2013). Het verschil met World War Z (2013) is dat deze 180 miljoen dollar sci-fi met iets meer gevoel voor humor is gemaakt en zeer bewust is van zijn popcorn flavour. Bijgevolg ben je al wat milder in je beoordeling van deze prent. De film op op DVD, Blu-ray en Blu-ray 3D uit op 20 november 2013.

Korte inhoud: Wanneer horden van reptielachtige monsters, beter bekend als Kaiju, één voor één aan land komen om terreur en destructie te zaaien, woedt een oorlog dat miljoenen mensenlevens kost en de mensheid terug in de middeleeuwen katapulteert, schuilend achter enorme muren. Maar deze muren houden niet langer stand en dus werd er gebouwd aan Jaegers, enorme robotten, die de strijd konden aangaan met deze monsters. De gigantische stalen machines moeten bestuurd worden door twee piloten wiens mentale bewustzijn aan elkaar wordt gekoppeld. Alle hoop berust in een nog onervaren stagiair (Rinko Kikuchi) en een voormalige piloot (Charlie Hunnam), om het gevaar te bestrijden.

Ik was heel sceptisch bij aanvang van de film. Regisseur Guillermo del Toro had de laatste jaren toch heel wat teleurstellende films opgestapeld (Hellboy II: The Golden Army, Blade II). Daar waar regisseurs als Nolan meer realisme in de mainstream films bracht, bleef del Toro in die fantasiewereld ploeteren. Ook deze Pacific Rim komt uit een fantasierijk brein, maar het verschil met zijn andere films is dat hij deze fantasie meer menselijkheid heeft gegeven, en we als kijker nooit de band met onze personages verliezen. Iets waar Michael Bay behoorlijk wat moeite mee heeft. En een tweede karakteristiek waar del Toro zich onderscheidt van Transfomers Bay, is dat hij veel meer gevoel voor timing en humor heeft. Zoals ik al zei, hij maakt er echt wel een leuke rollercoaster monsterfilm van zoals we die in lange tijd niet meer hebben gezien. En de laatste karakteristiek is dat hij alles, ondanks de op het eerste gezicht lachwekkende plot, behoorlijk coherent en dramatisch maakt.

Ik heb de film gezien in 3d, ook al werd deze film niet opgenomen met 3D camera’s, maar gezien de beelden al dermate groots en dramatisch zijn heb je dit extra supplementje eigenlijk niet nodig. Daarentegen heeft del Toro wel begrepen dat je met 3d fotografie best niet teveel de shaky camera toer opgaat. En dat vind ik dus ook al een pluspunt: je kunt de choreografie en dynamiek van het gevecht tussen de monsters en de robots perfect volgen, en dat in een periode waarin de camera niet genoeg kan schudden om zoveel mogelijk te maskeren. Is het gevecht dan minder intens? In geen geval. Je blijft op het puntje van je stoel zitten (in mijn geval met een been onder het zitvlak) van begin tot eind.

© Warner Home Video

Het was ook uitkijken naar de vertolking van Sons of Anarchy acteur Charlie Hunnam , die hier zijn debuut maakte als hoofdacteur in een blockbuster film. En in tegenstelling met een Karl Urban (cf. box-office flop 2012) kan hij wél een film dragen. Het (mannelijk) publiek kan zich meteen herkennen in de gevoelens van een man die is neergeslagen en nu moeite heeft om terug recht te komen. Hij heeft ook een heel sympathiek en eerlijk voorkomen en we staan snel aan zijn zij.

En uiteraard was hij ook vergezeld van zijn co SoA co-acteur en regisseurs-lieveling Ron Perlman, in de rol van een fascinerende zwarte markt handelaar waar je geen back story voor nodig heeft. Bij een eerste aanblik kan je meteen wel vermoeden waar deze kerel van komt en wat hem drijft. Ik vraag me zelfs af of het niet dankzij Perlman was dat Hunnam de rol heeft gekregen. In ieder geval hebben die twee geen enkele scène waar ze elkaar tegenkomen. Misschien maar goed ook, anders zouden we misschien even uit het verhaal kunnen valen. Maar del Toro brengt nog een pak andere interessante karakters in de mix. Zo speelt Idris Elba de commanding officer, die autoriteit uitstraalt en tezelfdertijd ook voldoende emotie in zijn karakter weet te steken. Er is ook een aziatische touch met Rinko Kikuchi, die een interessante vertolking weet te brengen, alsook een duo van tegenstrijdige en knettergekke wetenschappers; Charlie Day en Burn Gorman.

Een dualiteit die we doorheen de gehele film aantreffen. De ying-yang filosofie doordrenkt Pacific Rim. Het is niet alleen een clash tussen machines en reuze reptielen (eigenlijk buitenaardse wezens die zich eeuwen geleden hebben genesteld in de aardkorst), maar ook een samenwerking tussen twee individuen _ die via hun tegenstrijdige karakters vaak mekaar perfect gaan aanvullen (vader en zoon, twee broers, een man en een vrouw, twee geliefden). Er is ook een theorie uitgebouwd rond de linker en rechter helft van het brein en hierbij ook een mogelijke verklaring waarom deze gigantische robotten door minstens twee personen bestuurd moeten worden.

Pacific Rim slaagt erin om ons twee uur lang te entertainen daar waar andere films al snel op onze zenuwen werken, maar je moet in het begin wel bereid zijn om mee te willen gaan. Regisseur del Toro slaagt erin om het cgi-geweld voldoende te doseren en te vermengen met interessante karakters. En tussen al dat geweld is er zelfs nog plaats voor een simpel old-school-hand-to-hand gevecht. Het is een film die ook heel wat nostalgie met zich meebrengt, vooral die stoutmoedigheid die zo kenmerkend was voor comics. Nochtans is dit geen adaptatie van een comic, maar geheel ontsproten uit het brein van Travis Beacham, de man die ook al Clash of the Titans (2010) schreef. Geen film om diep over na te denken, maar wel iets wat buitengewoon goed werkt. Een film waarin een robot even een tanker neemt om het hoofd van een monster in te slaan, kom je niet alle dagen tegen. Voor mij de tweede verrassing van deze zomer.

Op de Blu-ray heb je zoals het hoort de audio-commentaar van de regisseur, maar ool een blooper-reel en deleted scenes, naast een pak interessante making-off filmpjes (Focus Points, The Shatterdome, The Digital Artistry of Pacific Rim, Drift Space, The Directors Notebook). Het is dus zeker een aanrader. Of je de film best aanschaft in 2D of 3D is een persoonlijke keuze, maar in tegenstelling tot een World War Z lijkt deze 3D-conversie toch nog niet zo slecht. Jullie kunnen in ieder geval een keuze beginnen maken vanaf 20 november 2013 wanneer de film in de winkelrekken ligt.