Er zijn twee documentaires die ondertussen al heel wat prijzen hebben veroverd. De ene documentaire handelt over een jongere die van de aardbol verdween om pas 3 jaar later weer op te duiken als een vreemde snuiter, de andere handelt over de gefaalde rechtszaak van 3 jongeren die voor jaren achter de tralies belandden op beschuldiging van moord op drie tieners. The Imposter (2012) van Bart Layton maakt met zijn titel al meteen duidelijk dat we te maken hebben met een oplichter. En niet één van de minste, want we hebben te maken met Frédéric Bourdin een serial imposter die al behoorlijk wat valse identiteiten op zijn naam heeft.
Korte inhoud: We zijn 1994. Een 13-jarige jongen verdwijnt uit zijn ouderlijke woonst in San Antonio, Texas. Drie en een half jaar later wordt hij gevonden in Spanje; hij is behoorlijk gedesoriënteerd en beeft van de angst. Hij doet zijn schokkende verhaal van ontvoering en martelingen. Zijn familie haalt hem met grote blijdschap weer naar huis. Maar er lijken dingen eenvoudigweg niet te kloppen. Hij heeft dan wel dezelfde tatoeages, maar toch ziet hij er echt anders uit en spreekt hij met een ander accent. Zijn familie ziet dit echter niet. Pas wanneer een detective hem op de rooster legt, neemt het verhaal een vreemde wending…
Het verhaal is al zo sensationeel als een fictieverhaal. En deze documentaire ziet er ook niet gewoon uit. Je zit er waarschijnlijk van begin tot einde met de mond open, tijdens de vele wendingen en moreel afschuwelijke feiten. Maar ook de interview-stijl van Layton, waarbij de geïnterviewden direct in de lens kijken, springt in het oog. Maar wat uiteraard nog meer indruk maakt is Frédéric Bourdin, de 23-jarige Frans-Algerijnse kerel die een quasi perfecte imitatie geeft van de verloren zoon dat zelfs de moeder volledig gelooft in zijn terugkeer. De film won ondertussen al de British Independent Film Award voor Beste documentaire en de Grand Jury Price op het filmfestival van Miami, en het zou me niet verbazen dat hij ook nog in de prijzen zal vallen tijdens de Academy Awards.
De andere documentaire die al van zich liet horen is West of Memphis (2012) van Amy Berg in een productie van Wingnut Films, het productiehuis van Peter Jackson en Fran Walsh. De docu brengt het verhaal van de West Memphis Three, drie jongeren die waarschijnlijk valselijk beschuldigd werden van moord op drie tieners en 18 jaar en 87 dagen achter de tralies bleven.
Korte inhoud: “West of Memphis” vertelt het tot nu toe onbekende verhaal achter een buitengewone en wanhopige strijd om de waarheid aan het licht te brengen. In 1993 worden Christopher Byers, Steven Branch en Michael Moore, drie jongetjes van acht jaar oud, vermoord in het kleine stadje West Memphis in Arkansas. Drie jongens worden ten onrechte veroordeeld voor de moorden en voor 18 jaar opgesloten in de gevangenis.
Het drama werd al eerder in beeld gebracht door de HBO docu Paradise Lost: The Child Murders at Robin Hood Hills (1996) en de twee vervolgfilms. Maar ondertussen werden de mannen in 2010 op vrije voeten gezet en bijgevolg is deze docu wel iets relevanter dan de andere. Komt daar nog bij dat er heel wat bekendheden in de film opduiken, met name de lead-zanger van Pearl Jam Eddie Vedder. Toch valt het af te wachten of de documentaire-maker niet al teveel onder invloed was van Peter Jackson, die ondertussen toch wel iets van een zwaargewicht is geworden en misschien niet meteen de ideale producer voor een documentaire. De film staat in ieder geval niet in de shortlist voor de Oscars.
Wel spijtig dat die films niet altijd geprogrammeerd worden in de grote filmcomplexen. Op imdb staat er zelfs geen releasedatum voor België.
Van 3 tot 11 mei 2013 is er Docville en deze twee films zullen wel op het programma staan.