De Franse regisseuse en scenariste Céline Sciamma, die al eerder geprezen werd voor haar film Naissance des Pieuvres (2007), gaat het met Tomboy (2011) nog een halte verder in haar onorthodoxe escapades. Maar wat haar zo uniek maakt is dat ze met haar gewaagde thema’s nooit haar toevlucht neemt in platvloers voyeurisme, melo-dramatiek of goedkope humor.
Korte inhoud: Laure (Zoé Héran) verhuist met haar familie naar een buitenwijk in Parijs. Wanneer ze voor het eerst de kinderen in de buurt ontmoet, doet ze zich voor als een jongen, Michaël. Ze wordt verplicht om haar nieuwe identiteit te behouden, wanneer ze beseft dat de waarheid niet meer achterhaald kan worden.
Je wordt in het verkeerde lichaam geboren, en dat besef je wanneer je opgroeit. Als meisje speel je liever voetbal dan je nagels te lakken, of als jongen verkleedt je je liever als meisje dan te ravotten in het park. Het is de eigenaardigheid van de natuur die dergelijke dingen tot stand brengt. Een identiteitscrisis die er voor zorgt dat je je anders gaat voordoen om toch maar niet uit de boot te vallen. Michaël is één van hen, ze zit voor op haar leeftijdgenootjes en haar hormonen spelen haar parten. Ze ligt overhoop met haar zelf en kiest ervoor de identiteit aan te nemen die haar het beste uitkomt.
Céline Sciamma brengt een psychologisch pijnpunt in beeld met speelplaats-terminologie. Zonder dat je het weet ga je akkoord met het gedrag van Laure, door de speelse manier waarop Sciamma het onderwerp naar voren schuift. Maar wanneer de moeder te weten komt dat haar dochter zich voordoet als haar zoon, word je opeens wakker geschud uit die rooskleurige sfeer. Het is leuk om de keerzijde van dit probleem door de ogen van zowel kinderen als volwassenen te zien. Op die manier weet de regisseur toch te benadrukken dat ze niet zomaar het stereotype kantje van de problematiek in beeld brengt.
Zoé Héran die de rol van Laure/Michaël speelt, levert één van de beste acteerprestaties af die ik van een kind al heb gezien. Het gaat zelfs zo ver dat je niet weet of de rol nu door een jongen of een meisje wordt gespeeld. Voor haar leeftijd lijkt ze de emotionele moeilijkheden van haar karakter zeer goed te begrijpen. Het jongere zusje, gespeeld door de schattige Malonn Lévana, zet de ijzersterke acteerprestaties in deze film extra in de verf.
© Film1
In Tomboy wordt er een onderwerp benadrukt waar normaal gezien een heel drama zou worden rond gebouwd. Maar Céline Sciamma brengt dit onderwerp in beeld op een manier waarop kinderen dit zouden afhandelen. Ze ontwapent ons door het verhaal low-key te houden en ta laten afspelen in het Parijse banlieue en dat maakt het mogelijk om alles heel natuurlijk en geloofwaardig te houden. Tomboy is geen Amerikaanse Hollywoodprent die zoekt naar goedkope antwoorden, maar vraagt zich af waarom geaardheid zo definitief moeten zijn. En het lijkt er wel op dat enkel vrouwen dergelijke onderwerpen kunnen aansnijden. Denk maar aan het aangrijpende Boys Don’t Cry (1999) van Kimberly Peirce met een fenomenale Hilary Swank. Laten we hopen dat Zoé Héran een gelijkaardig filmparcours mag afleggen.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Dave op 21 juli 2012
*** Tomboy trailer ***
Heb ervan genoten. Het is een simpel verhaal van een jong meisje dat zich voordoet als een jongetje, en wat alle gevolgen zijn. Vond deze toch iets minder sterk dan haar vorige film, maar dit is zeker een aanrader!