Brian De Palma is een geniaal regisseur, die in de voetsporen van Alfred Hitchcock trad en de nieuwe ‘master of suspense’ werd. Zelfs zijn minder goede films (The Black Dahlia, Femme Fatale, The Bonfire of the Vanities, Raising Cain) zijn meer dan het bekijken waard. Universal heeft onlangs de blu-ray uitgebracht van Carlito’s Way (1993). Tien ja na het explosieve Scarface begeeft het duo De Palma – Al Pacino zich opnieuw in de misdaadwereld met deze keer het verhaal van een Puertoricaanse misdaadkoning die zijn leven wil verbeteren, maar onvermijdelijk opnieuw de onderwereld intuimelt. Het is echter niet het meesterwerk waar vele recensenten het over hebben.
Korte inhoud: Dankzij het grote vakmanschap van zijn advocaat Kleinfeld (Sean Penn), komt de harde crimineel Carlito Brigante (Al Pacino) na een aantal jaren in de gevangenis te hebben gezeten vrij. Deze keer is Carlito vastbesloten op het rechte pad te blijven. Hij wil zich terugtrekken op de Bahama’s met zijn grote liefde Gail en de kost verdienen met het verhuren van auto’s. De corrupte Kleinfeld wil hem wel helpen. Hij heeft een klusje waarmee Carlito een leuk startkapitaal kan verdienen. Hij noemt het slechts een kleine gunst, uit loyaliteit voor bewezen diensten. Maar als Carlito iets geleerd heeft uit het verleden, dan is het wel dat loyaliteit dodelijker is dan een kogel.
Dat je de film spontaan wil gaan vergelijken met Scarface (1983) kan haast niet anders. Het is een nieuwe samenwerking tussen De Palma en Pacino in een gelijkaardige gangsterfilm, met dit verschil dat Pacino hier een Puerto-Ricaan speelt en geen Cubaan. Maar spijtig genoeg komt deze Carlito’s Way nog niet aan de hielen van Scarface, maar dat is dan weer te danken aan het bron-materiaal van Edwin Torres en de iets te melodramatische aanpak van scenarist David Koepp. Het scenario van Scarface, neergepend door Oliver Stone, is verhaal-technisch op zoveel vlakken superieur aan deze prent.
De laatste 25 minuten van de film is buitengewoon geniaal en moet zeker niet onderdoen voor de trappenscène uit zijn The Untouchables (1987) (die op zijn beurt een hommage levert aan Battleship Potemkin). Het valt wat tegen dat we er anderhalfuur op moeten wachten en dat de regisseur het zo nodig vond om ons de afloop van die sequentie op een belachelijke manier te spoilen in de eerste minuut van de film. Daar waar deze montage-techniek een meerwaarde voorstelt bij No Way Out (1987), wordt hier de suspense voor een groot stuk beknot.
De Palma heeft voldoende goede scènes maar weet precies niet welke toon hij moet aanhouden, en hoe hij al die kleine verhaal-elementen aan elkaar moet knopen. Bijgevolg voelen heel wat scènes wat geforceerd aan. Voor datgene wat De Palma wil vertellen duurt de film voor mij veel te lang en mocht bijvoorbeeld de halfbakken romance tussen Pacino en Penelope Ann Miller de prullenmand in. Het heeft voor mij in dit verhaal nauwelijks een toegevoegde waarde. De Palma wou zichtbaar een gelijkaardige dualiteit maken als in Scarface waarbij de gevoelige kant van de crimineel wordt ontbloot, alsook zijn wil om een geweldloos bestaan te leiden. Maar de twee acteurs passen niet bij mekaar. Er is nauwelijks een vonk te bespeuren tussen beide protagonisten, en het verhaaltje van de balletdanseres / stripper / liefje van een gangster, slaat nergens op.
© Universal Pictures Benelux
Carlito’s Way is een mix van geniale actie-sequenties en banaliteiten die een Brian De Palma film onwaardig zijn. Het camerawerk (vooral de steady-cam) valt op door zijn vernuftigheid – misschien iets teveel, John Leguizamo speelt een knap bijrolletje als opkomende gangster, de muziekscore van Patrick Doyle is misplaatst, het montage-werk is over-ambitieus en dient het verhaal bij momenten helemaal niet en de production design is bijzonder knap (vooral de club die als een zinkend schip in elkaar steekt). Het voelt allemaal wel een beetje gerecycleerd aan, maar desondanks een vrij geslaagde misdaadprent die mits een kortere montage nog veel beter kan zijn. Wat betreft de extras op de blu-ray, die zijn het vermelden niet waard.
Beoordeling: 3 / 5
Recensie door Dave op 5 juli 2010
Ik heb deze film niet helemaal gezien toen hij op televisie kwam, ik denk dat ik na ongeveer een kleine half uur in de film kwam. Gelukkig kon ik het verhaal nog wel volgen en was zeker onder de indruk van het acteerwerk, zowel van Pacino als Penn.
Vond de scène op de boot best wel leuk, met de advocaat Sean Penn die beserk gaat op een maffiabaas. Niet de beste Brian De Palma maar zeker de moeite waard.