Regisseur Curtis Hanson maakte één van zijn beste films in 1997, James Ellroy’s noir thriller L.A. Confidential (1997).
Een gestroomlijnd meesterwerk met uitmuntende periode-fotografie van Dante Spinotti en piramidaal opgebouwd door een talentvol regisseur. Onlangs maakte Brian DePalma nog het minder succesvolle adaptatie van een boek van Ellroy, The Black Dahlia (2006) en Joe Carnahan is bezig met de verfilming van White Jazz (2009) met George Clooney in de hoofdrol. Deze laatste is in boekvorm het vervolg op Ellroy’s L.A. Confidential en kan dus gezien worden als een soort sequel op de film van Hanson uit 1997.
Tegelijkertijd is Curtis Hanson zelf ook bezig met een “echte” sequel op L.A. Confidential. Op dit moment is hij in onderhandeling met het creatieve team en de acteurs uit die film om allemaal terug te keren in een vervolgfilm, die begint waar L.A. Confidential ophoudt. Deze sequel zal niet op een boek van Ellroy gebaseerd zijn, maar een origineel script hebben. Maar ik verheug me al om Russell Crowe, Guy Pierce en Kim Basinger (die een Oscar voor haar rol won) alledrie weer in een noir-film tezien.
L.A. Confidential is quasi feilloos geregisseerd en geacteerd. Het plot steekt heel slim in elkaar en de atmosfeer is gedompeld in typische 50’ties film-noir stijl, en toch voelt de film allesbehalve “oud” aan. The Black Dahlia slaagt er nog wel in om de sfeer op te snuiven, maar de film moet het iets teveel hebben van het decor en moet het stellen met heel wat minder charisma. Confidential wil in de eerste plaats een politie-thriller zijn, en slaagt volledig in zijn opzet. Er is heel veel kritiek op Hollywood, maar het aanschouwen van dergelijke meesterwerkjes maar voor mij heel veel goed. Ik ben benieuwd naar de twee sequels.
***Related Post***
28/02/2010: Smokin’ Aces van Joe Carnahan review
28/07/2006: The Black Dahlia van Brian De Palma
15/02/2006: Josh Hartnett gecast als Chet Baker
Black Dahlia was intrigerend geschreven maar een goed boek vond ik het niet, zeker in vergelijking mijn zijn LA Cinfidential roman.
De verfilming van Black Dahlia was in ieder geval rommelig, met verschrikkelijk acteerwerk die het geheel ontsierde. Maar wat mij nog meer stoorde was het schrijnende geprek aan spanning. Dit was zeker niet het geval bij LA Confidential. Een sequel, niet gebaseerd op een werk van Ellroy…hmm tricky, maar als ze nog maar in de buurt komen van de eeste film, laat maar komen.
ik heb de bio gelezen van Ellroy en is wel fascinerend. Het verhaal van The Black Dahlia is trouwens gebeurd in de periode van de dood van zijn moeder. De film vond ik zelf ook niet zo goed, maar de trappenscène maakt voor mij veel goed.