The Sentinel (2006) ** Blu-ray review

The Sentinel (2006) is nogmaals een mooi voorbeeldje van een formulefilm die eigenlijk in essentie bitter weinig te vertellen heeft, zowel op vlak van verhaal als op vlak van karakter-ontwikkeling. Maar de fans van “24” of Michael Douglas zullen zich met deze film zeker niet vervelen.

The Sentinel van Clark Johnson (S.W.A.T.) is een efficiënte White House spionage thriller in de stijl van In the Line of Fire (1993), maar dan met een scenario die eigenlijk beter bestemd was voor televisie dan voor cinema. En van televisie gesproken, Desperate Housewife actrice Eva Longoria heeft ook een rol kunnen verzilveren, en neen, ze vervalt niet in haar Gabrielle Solis routine. Ze heeft niet meteen een grote rol van belang, en is meer bahangpapier dan iets anders, maar haar verschijning is een mooie afwisseling (zie foto).

In tegenstelling tot Eva Longoria, speelt Kiefer Sutherland zijn rolletje van Jack Bauer, met dit verschil dat hij in maatpak rondloopt en geen enkele keer “Dammit” zegt. Enerzijds vind ik dit wel grappig en heb er niet meteen problemen mee, maar anderzijds had ik misschien wel een andere Kiefer willen zien in deze rol.

Korte inhoud: In de 141 jaar dat de Amerikaanse Secret Service bestaat, is er nog nooit een mol aangetroffen… tot nu. Pete Garrison (Michael Douglas) is een gerespecteerd geheim agent met een lange staat van dienst, die de leiding voert over de beveiliging van de First Lady (Kim Basinger). Door de moord op een van Garrisons collega’s ontdekt hij samen met agent David Breckinbridge (Kiefer Sutherland) en nieuwkomer Jill Marin (Eva Longoria) een samenzwering om de president te vermoorden. Er is een mol binnen de Secret Service en alle sporen leiden naar Garrison zelf. Achtervolgd door zijn eigen collega’s slaat hij op de vlucht en probeert tegelijkertijd het leven van de president te redden uit de klauwen van de echte mol.

The Sentinel baseert zich op een oude Hitchcock-premisse van “een onschuldige man die wordt beschuldigd en is gedwongen om te vluchten om zijn onschuld te bewijzen”. Het is het verhaal van The Fugitive (1993) maar met hogere functies en grotere consequenties. De film is trouwens gebaseerd op het boek van ex-Secret Service agent Gerald Petievich. Wat je dus tezien krijgt, wat betreft de functie van een Secret Service agent, lijkt heel geloofwaardig. Dat is ook één van de positieve punten van de film. Hoewel, buiten het gebruik van code-naampjes en de pistool-routine van een Secret Service agent, kom je eigenlijk niet zoveel “geheimen” te weten. En in de derde act stuikt het verhaal in elkaar en wordt de knappe opbouw van de intrige vervangen door een al te simpele shoot-out met een dozijn onbeantwoorde vragen.

Hoe een film eindigt is vaak een knelpunt in heel wat thrillers, om de simpele redenen dat de makers gedwongen zijn om al hun kaarten op tafel te leggen: de motivaties, de methodes, het verborgen plan,… En hoewel het ‘cinema’ is en je altijd wel iets meer mag verwachten dan wat in realiteit zou gebeuren, lijkt The Sentinel zijn verhaal zo snel af te handelen dat je nauwelijks de tijd krijgt om vragen te stellen. Alles gebeurt zo snel dat je achteraf met heel wat vragen overblijft. Maar wanneer ‘Jack Bauer’ zijn wapen trekt slik je die vragen al snel weer in – althans de “24” fans. Mensen die niet vertrouwd zijn met die serie zullen die knipoog voor een groot stuk missen. Het einde is trouwens ook heel voorspelbaar, maar dat heb je nu eenmaal met veel te strikte formule-films.

© 20th Century Fox Film Corporation

Kortom, de personages zijn niet meer dan kartonnen borden, het einde ligt voor de hand, maar de film zit qua camerawerk vakkundig in elkaar en de acteurs doen hun routine. Douglas is al een dagje ouder maar hij is vertrouwd met het genre, idem dito voor Kiefer. Het heeft er trouwens alle schijn van (dit is puur speculatief) dat het originele scenario iets langer was en dat we misschien een langere director’s cut komt op DVD. En hoewel die versies in veel gevallen niet altijd een meerwaarde zijn (cf. The Abyss, Apocalypse Redux,…) denk ik dat meer karakter-ontwikkeling de film zeker ten goede zou komen. Ik ben bijvoorbeeld heel benieuwd naar het conflict die Garrison en Breckinridge hadden met elkaar. Dit wordt heel even aangehaald, maar niet uitgewerkt. Zeer spijtig.