Good Bye Lenin! (2003) van Wolfgang Becker lokte in Duitsland alleen meer dan 6,5 miljoen bezoekers en veroorzaakte in zijn thuisland een heuse ‘Ossie’-gekte. Ondertussen wint de film ook buiten de Duitse landsgrenzen aan populariteit. Zo is Good Bye, Lenin! in Engeland ondertussen de best bekeken Duitse film. De film werd ook ingezonden voor de Oscars, maar schopte het niet tot de vijf genomineerden. De prent haalde wel een resem Europese prijzen binnen.
Korte inhoud: Alexander Kemer (Daniel Brühl) leeft met zijn moeder, zijn zus en haar dochtertje in het Berlijn van de DDR. Zijn moeder werd, nadat Alexanders vader zijn gezin in de steek liet, een fervent aanhangster van de communistische partij. Tijdens de viering van het 40-jarige bestaan van de DDR ziet Alexanders moeder (Katrin Saß) dat haar zoon door de politie wordt opgepakt waarop ze een beroerte krijgt. De vrouw raakt in een coma en het is onduidelijk of ze ooit nog zal wakker worden. Terwijl moeder Kemer in coma ligt, draait de wereld echter gewoon door: de Berlijnse muur valt, de DDR bestaat niet meer en steeds meer westerse gebruiken dringen het leven van de Oost-Duitsers binnen. Het dagelijks leven verloopt een pak makkelijker dan voor de val van de DDR, en Alexander krijgt een relatie met de verpleegster Lara (Chulpan Khamatova). Maar dan wordt zijn moeder wakker en heeft haar zoon niet lef om haar te vertellen dat het communisme verdwenen is. Alexander probeert zijn moeder te doen geloven dat de DDR nog bestaat, maar hij krijgt steeds meer tegenkanting van zijn omgeving. En wanneer zijn moeder zich op een dag sterk genoeg voelt voor een wandelingetje, lijkt Alexanders geheim uit te komen.
Good Bye, Lenin! is fris, nostalgisch, grappig, romantisch, af en toe dramatisch en ontroerend. De scène waarin moeder Kemer tijdens haar uitstapje stomverbaasd een levensgroot beeld van Lenin hangend aan een helikopter ziet voorbijvliegen, is alvast zeer sterk. Enige voorkennis van de DDR, het communisme, kapitalisme en de (politieke) situatie eind jaren ’80 – begin jaren ’90 kan misschien wel van pas komen om de film te plaatsen en alle grapjes te verstaan. Good Bye, Lenin! neemt overigens geen standpunt in tegenover DDR en BRD, regisseur Wolfgang Becker belicht zowel de positieve als de negatieve aspecten van beide Duitslanden.
© X-Filme Creative Pool
De muziek bij Good Bye, Lenin! werd gecomponeerd door Yann Tiersen, die eerder ook de muziek voor Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain schreef. Met een beetje fantasie zou je Good Bye Lenin! dan ook de Duitse Amélie Poulain kunnen noemen, een feelgood film met de nodige dramatische ontwikkelingen. Soms doet Good Bye, Lenin! ook denken aan het Italiaanse La Vita e Bella van Roberto Begnini. Begnini probeerde het bestaan van de concentratiekampen voor zijn zoontje te verbergen, Alexander Kemer de val van de DDR voor zijn moeder. Persoonlijk plaats ik Good Bye, Lenin! tussen Amélie Poulain en La Vita e Bella, en dichter bij de Franse dan bij de Italiaanse film.
© X-Filme Creative Pool
Een speciale vermelding nog voor Daniel Brühl die gestalte geeft aan Alexander Kemer. Brühl, zoon van een Duitse vader en een Spaanse moeder maar opgegroeid in Keulen, zet Alexander op een zeer geloofwaardige manier neer. Brühl doet soms een beetje denken aan Gael Garcia Bernal, maar de toekomst zal moeten uitwijzen of hij op termijn even goed is als Bernal. In een wereld van sequels en remakes is Good Bye, Lenin! het bewijs dat je geen astronomische budgetten (4,8 miljoen €) nodig hebt om een goede film te maken.
Beoordeling: 4 / 5
Recensie door Karen op 21 juli 2005