Fun with Dick and Jane (2005) * Blu-ray review

Ik ben een grote fan van Jim Carrey. De man is niet enkel één van de betere komieken in Hollywood, maar is volgens mij ook de best betaalde komiek. Voor de films The Cable Guy, Man on the Moon, Me Myself & Irene, Liar Liar en How the Grinch Stole Christmas kreeg hij telkens zijn 20 miljoen dollar. Zelfs voor Bruce Almighty bedroeg zijn gage 25 miljoen dollar waarmee hij meteen zijn eigen vliegtuig-jet kon aanschaffen. Maar dat Jim Carrey naast zijn bekkentrekkerij ook nog een stukje kon acteren bewees hij in The Majestic, Man on the Moon en Eternal Sunshine of the Spotless Mind.

Carrey heeft al talrijke awards in ontvangst mogen nemen maar kreeg nooit een oscar-nominatie. Er bestaat dan ook weinig hoop dat hij de ceremonie in 2006 zal leiden nu bekend is dat Chris Rock niet terugkeert. Nochtans zou hij een hilarische host kunnen zijn. Dit hebben gezegd is Carrey eigenlijk niet van plan om meer serieuze films te maken om zo zijn kansen op dat prestige-beelden te vergroten. Integendeel, zijn laatste nieuwe film, Fun with Dick and Jane (2005), is eigenlijk wel een beetje van het straight-to-video niveau, platvloerse komedie van geen belang. De acteur heeft wel plannen om een thriller te maken, The Number 23 (2006), met Joel Schumacher als regisseur en Elisabeth Shue. Daarna heeft hij een opnieuw een komedie gepland van Jay Roach, Used Guys (2007).

Korte inhoud: Fun with Dick and Jane is een remake van de gelijknamige film uit 1977. We zien er Dick (Carrey) en Jane (Téa Leoni) die gelukkig samenleven in een typische Amerikaans droom. Tot op een dag de droom een ware nachtmerrie wordt. Wanneer het bedrijf waar Dick werkt betrokken raakt bij een beursschandaal, wordt hij geconfronteerd met het vooruitzicht om alles in zijn leven te verliezen. Voor Dick en Jane zit er niets anders op dan te bedelen, lenen en te stelen om alles wat ze verliezen terug te krijgen. En dat had moeten leiden naar een pak hilarische momenten met een speldenprik naar corporate Amerika en zijn consumptiemaatschappij …

Dat regisseurs na een langspeelfilm een aantal shots of zelfs een scène wil/moet reshooten, gebeurt zo nu af en toe wel eens. Maar dat de gehele crew opnieuw werd opgetrommeld om SERIEUS te reshooten was al een aanwijzing dat dit project niet deugde. Voor tv-regisseur Dean Parisot (Galaxy Quest) is dit een bittere pil en zal hij gedoemd zijn om in het tv-film circuit te blijven. Nochtans vond ik zijn satirische aanpak in een aantal van zijn projecten best geslaagd. Maar blijkbaar was hier iets mis gelopen, en werd de ilm verschoven naar een latere releasedatum. Er werden maar liefst 60 pagina’s herschreven nadat de film al was gedraaid, en er werd 5 weken lang gereshoot. Ik hoef jullie niet te verklappen dat het een dure grap was, zowel figuurlijk als letterlijk. Het totaal aantal dagen dat aan deze prent werd gedraaid is 114 dagen, waarschijnlijk wel een record voor dergelijke komediefilms. Met een budget van 100 miljoen dollar kwam het net uit de kosten met een bioscoop-recette van 202 miljoen dollar, en dat was allemaal te danken aan de naambekendheid van Carrey.

Hoe is het mogelijk dat ze een scenario herschrijven nadat het gefilmd is heeft alles te maken met test-screenings. Als het test-publiek de film absoluut niet lust kan een extra investering een nog grotere financiële ramp voorkomen. Maar het is en blijft toch rammelen aan alle kanten. Het concept was best uitdagend om een alternatieve visie voor te stellen van ’the american dream’, maar de regisseur koos ervoor om de satire door een slapstick molen te draaien, en het resultaat is nauwelijks het bekijken waard.
Het script van Judd Apatow en Nicholas Stoller is gebaseerd op de roman van Gerald Gaiser. Op de Blu-ray vinden jullie de audio-commentaar van regisseur Dean Parisot en scenaristen Judd Apatow en Nicholas Stoller, verwijderde scenes, gag reel, outtakes en interviews met Jim Carrey en Téa Leoni.