Red One (2024) van Jake Kasdan, een kerstfilm boordevol actie en sterren als Dwayne Johnson en Chris Evans, had een heerlijke, energieke cocktail moeten zijn van MiB-actie en suspense, met een vleugje nostalgie. In plaats daarvan krijgen we een 250 miljoen dollar onbegrijpelijke, tonale puinhoop die zijn publiek nergens weet te vinden.
© Warner Bros.
Korte inhoud: : De kerstman (J.K. Simmons) wordt ontvoerd door een wraakzuchtige heks, Grýla (Kiernan Shipka). Zijn hoofd van de beveiliging, Callum Drift (Johnson), moet noodgedwongen samenwerken met een cynische hacker, Jack O’Malley (Evans), om Kerstmis te redden. Klassiek buddy-actionmateriaal met een feestelijke twist.
De film schommelt ongemakkelijk tussen familievriendelijke avonturenfilm, duistere fantasy en brute actiefilm. De PG-13-classificatie hangt er als een vreemde tussenoplossing bij: te heftig voor kinderen (met horrorelementen zoals een demonische Krampus en sneeuwbollen die stoute kinderen eeuwig opsluiten), maar te kinderachtig voor volwassenen. De humor mist elke scherpte, de actie is rommelig in beeld gebracht, en de CGI – vooral de bizar gespierde rendieren – oogt storend slecht. MiB werkt omdat het vooral inzet op humor, een beetje zoals de Ghostbuster films, deze film wil iets teveel Die Hard zijn, en verliest op deze manier de pedalen in wat een familiefilm moet zijn.
Johnson en Evans hebben elk charisma te over, maar tussen hen is er minder vonk dan in een lege batterij. Johnson speelt Callum met de gebruikelijke ernstige blik die we kennen uit zijn Fast & Furious-rollen, maar zonder de charme die hem daar nog enigszins draaglijk maakt. Evans schuift in zijn rol als snerende, losgeslagen vaderfiguur richting karikatuur, maar het script laat hem nergens toe iets nieuws of interessants te brengen. Hun dialogen klinken geforceerd, en de emotionele scènes (zoals Jacks pogingen om het goed te maken met zijn zoon) voelen zo doorzichtig manipulatief aan dat ze simpelweg niet raken. J.K. Simmons straalt als een statige kerstman, maar hij zit het grootste deel van de film gevangen in een glazen bol. Lucy Liu en Bonnie Hunt worden nauwelijks benut, terwijl Kristofer Hivju als Krampus even voor wat leven in de brouwerij zorgt, tot ook zijn scènes verzanden in eindeloze, vermoeiende knokpartijtjes.
De grootste zonde van Red One is het totale gebrek aan warmte of speelsheid. De film behandelt zijn absurde premisse—gemilitariseerde elfjes, een bodybuilder-santa, een heks die Kerstmis wil overheersen—met een bizarre ernst, waardoor alle potentieel plezier eruit wordt gezogen. Pogingen tot wereldopbouw, zoals de Mythological Oversight and Restoration Authority (M.O.R.A.) en de E.L.F.-eenheid, voelen eerder aan als holle marketingjargon dan als slimme satire. Meer nog Red One slaat de bal mis op vrijwel elk vlak: een logge, vreugdeloze onderneming die haar sterren verspilt en de magie van kerst links laat liggen. Te gewelddadig voor kinderen, te kinderachtig voor volwassenen en te saai voor wie gewoon iets leuks zoekt om naar te kijken. Dit is geen film, dit is “studioproduct” gemaakt om te consumeren en meteen te vergeten, zoals een kerstcadeau van de Action.
Dit is in wezen Amazons Red Notice, een film met een groot budget waarin The Rock samenwerkt met MCU-acteurs in iets wat je 30 minuten na het kijken alweer vergeet.