Snow White (2025) ** review

Disney’s live-action remakes zijn de laatste jaren een ware epidemie geworden. Met wisselend succes proberen deze films klassieke animaties opnieuw tot leven te wekken, vaak met een moderne twist die ofwel inspiratieloos voelt, ofwel geforceerd progressief. Snow White (2025), geregisseerd door Marc Webb, valt helaas in beide categorieën. Het resultaat? Een film die noch betovert, noch daadwerkelijk iets nieuws of interessants te bieden heeft.

© Disney

Korte inhoud: Een prinses (Rachel Zegler) bundelt haar krachten met zeven dwergen om haar koninkrijk te bevrijden van haar wrede stiefmoeder de Boze Koningin (Gal Gadot). Een live-actionbewerking van de Disney-animatiefilm ‘Sneeuwwitje en de zeven dwergen’ uit 1937.

De originele Snow White and the Seven Dwarfs is niet zonder gebreken, maar het is een animatiefilm die de basis legde voor de magie van Disney: prachtige visuals, een tijdloos verhaal en memorabele muziek. Webb’s versie slaagt er niet in om ook maar één van deze elementen te behouden en bizar genoeg trekt de film op dat ander treinongeluk, genaamd Wish (2023). In plaats van een eerbetoon of een slimme herinterpretatie, krijgen we een inspiratieloze herwerking die het originele verhaal plundert zonder begrip voor wat het zo bijzonder maakte.

Van bij de aankondiging was deze remake omstreden, en niet zonder reden. Rachel Zegler als Sneeuwwitje werd onthaald met een storm van online controverse, maar ironisch genoeg is zij niet het grootste probleem van de film. Integendeel! Zij is de enige die de film nog min of meer overeind kan houden. Haar outfits zijn betoverend maar haar vertolking mist weliswaar de charme en emotionele diepgang die de rol vereist, maar het is het script van Erin Cressida Wilson, gebaseerd op het werk van Jacob Grimm en Wilhelm Grimm, dat haar weinig speelruimte geeft. Snow White’s transformatie van een romantische dromer naar een politiek bewuste troonopvolger voelt niet als een organische evolutie van het personage, maar eerder als een opgelegde poging om haar te laten voldoen aan moderne feministische maatstaven. En om eerlijk te zijn, heb ik met de boodschap as such geen probleem. Ze zijn hoopvol en ik kan er me in vinden. Het probleem zit hem vooral hoe deze zaken worden aangebracht. Haar centrale muzikale nummer, Waiting on a Wish, is een schrale vervanger voor Someday My Prince Will Come, en klinkt meer als een generieke pop-ballad dan een tijdloos Disney-nummer.

De visuele stijl van de film is evenmin een succes. Disney heeft de zeven dwergen, die oorspronkelijk komische en hartverwarmende personages waren, vervangen door CGI-gedrochten die het midden houden tussen tuinbeelden en computergegenereerde karikaturen uit Labyrinth (1986). In plaats van echte acteurs te casten, krijgen we een afstandelijke en klinische digitale wereld die nooit echt tot leven komt. Zelfs de dieren in het bos – traditioneel een hoogtepunt in Disney-films – voelen kil en levenloos aan. En herinneren jullie nog deze gelekte foto die voor veel oproer zorgde. Wel dat zijn niet de dwergen maar wel de rovers en die kerels zitten effectief in de film en contrasteren dus fel met de geanimeerde 7 dwergen. Het heeft er alle schijn van dat ze effectief het idee hadden om die rovers in te zetten als “multiculturele dwergen” maar na de felle online kritiek dan maar gekozen hebben voor digitale, maar wat die rovers dan nog komen doen in deze film is voor mij een mysterie. Ze hadden perfect uit het verhaal geknipt kunnen worden. Die twee werelden passen niet en regisseur Marc Webb gaat hier zwaar onderdoor.

En dan is er nog de romance, of beter gezegd: het gebrek daaraan. De prins is vervangen door Jonathan (Andrew Burnap), een personage dat blijkbaar werd samengeplakt uit Flynn Rider (Tangled) en Robin Hood, zonder de charme van beide. De man loopt er altijd rond in hoodie, ook al lijkt hij er te oud voor, en zelfs op het einde in zijn witte pak, heeft hij dus effectief een hoodie aan. Wie bedenkt het? Dat die kerel ook nog eens NUL charisma heeft maakt alles nog erger. Zijn nummer Princess Problems is een onnodig cynische toevoeging die zich eerder lijkt te richten op het ridiculiseren van het klassieke Disney-prinsessen-genre dan op het vertellen van een boeiende aanvulling.

En dan is er nog Gal Gadot die hier zowaar de slechtste vertolking uit haar carrière bracht, en deze stond al niet hoog aangeschreven. Haar dialoog-levering is cringe en alles aan haar komt onhandig over. Het is pijnlijk om te zeggen, maar hadden ze een andere actrice kunnen casten voor deze rol, had dit al stukken beter kunnen zijn. Gadot’s grote nummer, All Is Fair, wil een epische slechterik-song zijn in de stijl van Poor Unfortunate Souls, maar blijft steken op het niveau van een matige Broadway-afwijzing. Zelfs de muziek van Benj Pasek en Justin Paul (La La Land) kan de film niet redden. De combinatie van oude klassiekers en nieuwe nummers voelt geforceerd aan, en niets blijft echt hangen.

De grootste zonde van Snow White is echter niet dat het een slechte film is (hoewel dat zonder twijfel het geval is) maar dat het een film is zonder ziel. Disney heeft een formidabele kans gemist om een echt vernieuwende herwerking van Sneeuwwitje te maken. In plaats daarvan krijgen we een halfslachtige poging om het origineel te moderniseren, waarbij de nieuwe elementen voelen als oppervlakkige concessies die genomen werden in een commissie der wijzen en de nostalgische elementen ontdaan zijn van hun magie. En je voelt ook de vele rewrites en reshoots want dit verhaal heeft geen cohesie en op narratief vlak is het net alsof ze Chat GPT hebben gevraagd om van alle ideetjes en bevliegingen van het Disney personeel, een consensus script te schrijven. Velen prezen de film en de muziek een paar dagen geleden, ik snap het niet of ze moeten een andere film hebben bekeken of hebben gewoon noch verstand noch smaak of werden ze door Disney zo in de watten gelegd dat ze even vergaten hun job te doen. Gaan kinderen deze film leuk vinden gezien zij het doelpubliek zijn? Ik betwijfel het eerlijk gezegd. Hoofdactrice Rachel Zegler doet wat ze kan, maar zij kan de film nauwelijks redden. Meer nog, ik denk dat zij eigenlijk meer tot haar recht kan komen op de Broadway planken dan op een langspeelfilm. Ja ze acteert beter dan Gal Gadot, maar het is toch allemaal wel wat magertjes.

Kortom, Sneeuwwitje was ooit de film die het pad effende voor Disney’s magie, maar deze live-action remake bewijst vooral hoe ver het Huis van de Muis is afgedwaald. In een poging om modern en relevant te zijn, heeft Disney een inspiratieloze, zielloze bedoening gemaakt die noch nostalgische fans tevreden zal stellen, noch een nieuwe generatie zal weten te betoveren.. En wie mogen we daarvoor bedanken? Regisseur Marc Webb, die hier blijkbaar besloot om zijn achternaam letterlijk te nemen en de hele productie in een kluwen van rampzalige keuzes te verstrikken. Niet alleen is de casting bijzonder ongelukkig, de beslissingen om cgi dwergen te gebruiken een vergissing, zijn acteursregie is bespottelijk (misschien wel de definitieve nekslag voor Gal Gadots carrière na deze tenenkrommende vertolking), en zowat alle iconische scènes uit de originele Disney-klassieker ofwel vakkundig de nek om te wringen, ofwel af te haspelen met het enthousiasme van een ambtenaar die zijn pensioen aftelt. Het resultaat is een film die evenveel ziel heeft als een geautomatiseerde klantenservice. Dus bij deze: jullie zijn gewaarschuwd. De film loopt in de bioscoop sinds 19 maart 2025 – maar wees gerust, er zijn vast nog honderden betere manieren om je tijd te verprutsen.