Riff Raff (2024) **½ recensie

Dito Montiel’s Riff Raff (2024) beloofde een spannende mix van misdaad, komedie en familieconflicten, maar verzandt al snel in een chaotische, stuurloze film dat zelfs een sterrencast niet kon redden. Tegen een winterse vakantieachtergrond probeert de film een fragiel evenwicht te vinden tussen humor en geweld, maar struikelt voortdurend over zijn eigen toon. Genre-mix is tegenwoordig het sleutelwoord voor vele opkomende films, maar weinigen slagen erin om de juiste dosering te brengen, zoals bijvoorbeeld Companion (2025) wel kon.

© Roadside Attractions

Korte inhoud: Centraal staat Vincent (Ed Harris), een ex-crimineel die zijn verleden achter zich wil laten en een rustig leven probeert op te bouwen met zijn nieuwe gezin. Zijn plannen worden echter ruw verstoord wanneer zijn roekeloze biologische zoon Rocco (Lewis Pullman) en diens zwangere vriendin Marina (Emanuela Postacchini) op de vlucht slaan voor maffiabaas Lefty (Bill Murray) en zijn klungelige handlanger Lonnie (Pete Davidson).

Het scenario van John Pollono leunt zwaar op voorgekauwde clichés: een voorspellende openingsscène, voice-overs die het verhaal moeten uitleggen en een samenkomst van personages op een geïsoleerde locatie. Helaas voelt elk van deze elementen als een zwakke imitatie van betere films, zoals A History of Violence of Pulp Fiction, zonder ook maar iets origineels toe te voegen. Montiel slaagt er niet in een coherente toon te vinden. De film schiet heen en weer tussen gewelddadige confrontaties en geforceerde humor, zonder dat beide elementen ooit echt werken. De brute geweldsscènes voelen misplaatst en de komische momenten – meestal gedragen door Jennifer Coolidge als de lompe ex-vrouw Ruth – zijn niet meer dan typetjes. Coolidge blijft vermakelijk, maar speelt in wezen een karikatuur van haar eerdere rollen, waarbij haar platte oneliners slechts tijdelijk de eentonigheid doorbreken. Haar rol kon gemakkelijk vervangen worden door Rebel Wilson, maar deze actrice heeft een lichaamstransformatie doorgaan en lijkt haar typetje nu te hebben verlaten.

Het pijnlijkste aan Riff Raff is de verspilling van een indrukwekkende cast. Ed Harris brengt zijn kenmerkende intensiteit, maar zijn personage blijft steken in voorspelbare archetypen. Bill Murray, normaal een meester in droogkomische rollen, oogt ongeïnteresseerd als de sinistere Lefty. Pete Davidson weet als stuntelige huurmoordenaar geen geloofwaardige balans te vinden tussen domheid en dreiging. Gabrielle Union krijgt amper iets te doen in de clichématige rol van “bezorgde echtgenote”, terwijl Miles J. Harvey, als de pientere tiener DJ, gereduceerd wordt tot een voetnoot in zijn eigen verhaal.

Naast inhoudelijke tekortkomingen kent de film ook technische mankementen. Plotgaten, zoals een personage dat wonderbaarlijk herstelt na meerdere schotwonden, ondermijnen de geloofwaardigheid. De climax – een bloederige confrontatie die de familiebanden op de proef moet stellen – komt gehaast en emotioneel hol over. Riff Raff is een schoolvoorbeeld van hoe een veelbelovend concept kan ontaarden in middelmatigheid. Ondanks enkele sporadische momenten van acteerkwaliteit, met name van Harris en Coolidge, wordt de film geplaagd door een gebrek aan originaliteit, een chaotisch script en een regie die de balans tussen humor en geweld nooit weet te vinden. Het resultaat is een teleurstellende, zielloze ervaring die vooral de vraag oproept waarom zoveel talent aan zo’n onsamenhangend project is verspild. Voor liefhebbers van het genre blijft deze zogenaamde crimi-comedy een oppervlakkige en snel te vergeten aangelegenheid. OP 28 februari 2025 is de film uitgebracht in de States en het is nog zoeken naar een distributeur voor België maar ik vermoed dat het binnenkort op streaming zal verschijnen.