Companion (2025) **** recensie

Companion (2025), een genrehybride die romantische conventies verweeft met zenuwslopende horror en snijdende maatschappijkritiek was voor mij een grote verrassing. Regisseur en scenarist Drew Hancock levert een film af die niet alleen intrigeert en amuseert, maar ook stof tot nadenken biedt. Hij bewijst daarmee dat de eerste maanden van het jaar niet louter opvulmateriaal hoeven te zijn, maar net zo goed een podium kunnen vormen voor kwaliteitscinema.

© Warner Bros. / New Line Cinema

Korte inhoud: Iris (Sophie Thatcher) en haar vriend Josh (Jack Quaid) trekken voor een weekend naar een landgoed van een Russische miljardair (Rupert Friend) dat zich aan een meer bevindt. De miljardair komt te overlijden. Deze dood zet een kettingreactie in gang die ook gevolgen heeft voor de vriendengroep.

Vanaf de openingsscène sleurt Companion je in een intrigerend verhaal. De ogenschijnlijk idyllische ontmoeting tussen Iris (Sophie Thatcher) en Josh (Jack Quaid) in een supermarkt – compleet met omvallende perziken en een dromerige voice-over – lijkt regelrecht uit een romantische komedie geplukt. Maar al snel blijkt dat er meer schuilt achter deze ogenschijnlijke sprookjesprinses: Iris is geen gewone vrouw, maar een geavanceerde robot, ontworpen om haar eigenaar te behagen. Wat een klassiek liefdesverhaal leek te worden, ontpopt zich tot een onvoorspelbare rit vol huiveringwekkende wendingen. Je zou het kunnen zien als een lange aflevering van “Black Mirror” maar het verhaal is net iets beter uitgewerkt.

Het verhaal verplaatst zich naar een luxueus buitenverblijf, waar Josh en Iris zich voegen bij een bont gezelschap, waaronder de excentrieke Russische miljardair Sergej (Rupert Friend) en het olijke duo Eli (Harvey Guillén) en Patrick (Lukas Gage). De aanvankelijke gezelligheid slaat al snel om: wat begint als een ongemakkelijk samenzijn, ontaardt in een bloederige nachtmerrie. Hier toont Companion zijn ware kracht: daar waar vele films struikelen met een genre-mix, jongleert deze film moeiteloos met horror, sci-fi en humor, terwijl hij onder de oppervlakte kritische vragen stelt over controle, technologie en toxische relaties.

Sophie Thatcher schittert als Iris, een personage wiens schijnbare onschuld geleidelijk plaatsmaakt voor een rauwe strijd om autonomie. Haar vertolking balanceert meesterlijk tussen kwetsbaarheid en kracht en vormt het kloppende hart van de film. Jack Quaid excelleert als de manipulatieve Josh, terwijl Guillén en Gage met hun feilloze timing voor de nodige luchtigheid zorgen. Hoewel de film aanvankelijk echo’s oproept over feministische dystopieën zoals Don’t Worry Darling (2022), kiest Hancock resoluut voor een eigenzinnige koers. In de tweede gaat Companion in overdrive, en wat begon als een sinister liefdesdrama transformeert in een heist-thriller met snedige dialogen en onverwacht brutaal geweld. Het scenario vermijdt platgetreden paden en stelt prikkelende vragen over de vermarkting van liefde in een door technologie geobsedeerde samenleving. Een thematiek die actueler is dan ooit.

Visueel speelt de film met contrasten: de pastelgekleurde, romantische start maakt plaats voor onheilspellende boslandschappen en claustrofobische interieurs. Toch blijft de toon toegankelijk, mede dankzij de goed gedoseerde humor en subtiele verwijzingen naar klassiekers als The Stepford Wives (2004) en Ex Machina (2015). Companion is echter geen feilloos meesterwerk. De laatste act voelt bij momenten gehaast, maar het is wel een film die lef toont. Het is een uitbundige viering van genrevermenging, gedragen door Thatchers sublieme acteerprestatie en een script dat zowel entertainend als intelligent is. Voor cinefielen die houden van films die buiten de lijntjes kleuren, is dit een absolute aanrader. Met Companion bewijst Hancock dat hij een regisseur is om in de gaten te houden, en zet hij 2025 meteen op de kaart als een jaar vol ambitieuze cinema. De film draaide sinds 29 januari 2025 in de bioscoop.