Hunter Schafer’s paspoort en haar strijd tegen Trump’s 2-genderbeleid

Toen actrice Hunter Schafer, bekend van ondermeer het schitterende Cuckoo (2024), haar nieuwe paspoort ontving, werd ze geconfronteerd met een schrijnende realiteit: haar gendermarkering was gewijzigd van ‘V’ (vrouw) naar ‘M’ (man). Deze wijziging was het directe gevolg van een executive order van de Trump-administratie, die geslacht enkel als een biologische eigenschap erkent. Schafer noemde het beleid een “ontmenselijking” van transpersonen. Haar ervaring onderstreept de bredere gevolgen van een besluit dat niet alleen wetenschappelijke complexiteit negeert, maar ook een kwetsbare minderheid verder marginaliseert.

In januari 2025 vaardigde de Trump-administratie de executive order uit met de titel Defending Women From Gender Ideology Extremism and Restoring Biological Truth to the Federal Government. Hierin werd geslacht gedefinieerd als een onveranderlijke biologische eigenschap, gebaseerd op anatomie en chromosomen bij de geboorte. Volgens de regering is dit beleid noodzakelijk om de veiligheid van vrouwen te waarborgen in kleedkamers en andere intieme ruimtes en om eerlijkheid in de sport te behouden. Eén van de voornaamste argumenten achter deze maatregel is de fysieke voorsprong die transvrouwen volgens conservatieven behouden in sportcompetities. Voorstanders van het beleid stellen dat biologische realiteit prevaleert boven genderidentiteit en dat cisgender vrouwen bescherming verdienen tegen vermeende oneerlijke concurrentie (cf. de commotie rond bokser Imane Khelif of de zwemster Lia Thomas of gewichtheffer Laurel Hubbard). Daarnaast wordt aangevoerd dat het toelaten van transpersonen in vrouwenruimtes een veiligheidsrisico zou vormen, met als argument dat sommige mannen zich ten onrechte als vrouw zouden kunnen identificeren om toegang te krijgen tot deze ruimtes. Ten slotte wordt er verwezen naar administratieve helderheid: geslachtsmarkeringen op officiële documenten zouden objectieve criteria moeten volgen, zoals geboortecertificaten, om verwarring te voorkomen.

Maar is het beleid ondertussen al niet achterhaald, en is het niet de zoveelste aanval op een minoriteit van transpersonen. Biologie is toch geen strikt binair systeem: 0,3% tot 1% van de bevolking wordt geboren als intersekse, met kenmerken die buiten de traditionele man-vrouw-indeling vallen. De HHS-definities negeren deze realiteit, ondanks decennia van endocrinologisch en genetisch onderzoek. Volgens gezondheidsexpert Michele Bratcher Goodwin is het ontkennen van intersekse personen een ontkenning van de menselijke diversiteit. Daarnaast zijn genderindicatoren op paspoorten in de meeste gevallen irrelevant. Voor transpersonen kan een verkeerde markering echter leiden tot problematische confrontaties aan grenzen, vernedering en zelfs veiligheidsrisico’s in landen met anti-LGBTQ+-wetgeving. En dat is tevens een reëel gevaar voor Schafer en het zou me zelfs niet verbazen dat ze bepaalde filmopnames noodgedwongen zal moeten weigeren. Haar angst om zich telkens opnieuw te moeten outen bij douaneambtenaren illustreert hoe een administratief detail ingrijpende gevolgen kan hebben. Bovendien miskent het argument over vrouwenruimtes dat transvrouwen juist zelf vaak slachtoffer zijn van geweld. Een studie van UCLA (2021) toonde aan dat transpersonen die gedwongen worden hun geboortegeslacht te volgen, vier keer vaker het risico lopen op seksueel misbruik. Beleid dat zich richt op de angst voor misbruik, draagt in de praktijk bij aan het vergroten van de kwetsbaarheid van transpersonen.

Het argument dat een 2-genderbeleid sport eerlijker zou maken, is eerder een politieke zet dan een werkelijke oplossing. In werkelijkheid vereisen sportcompetities al uitgebreide medische en biologische controles, zoals anti-dopingtests, om eerlijke deelname te waarborgen. Er zijn tevens al mannelijke wielrenners die deelname worden geweigerd aan een koers omdat hun rode bloedcellenwaarde te hoog is. Denk maar terug aan de Tour de France in 1999 waar verschillende podiumwinnaars uiteindelijk geweigerd werden. In plaats van een rigide binaire indeling zou een gerichter screeningssysteem, gebaseerd op hormonale en fysiologische factoren, atleten eerlijker beoordelen op hun daadwerkelijke capaciteiten. Een ander treffend voorbeeld van de complexiteit van biologische geslachtstoewijzing in sport is het geval van Imane Khelif. De Algerijnse bokser werd uitgesloten van een kampioenschap omdat bij genetische tests bleek dat ze mannelijke chromosomen had, ondanks dat ze als vrouw was geboren en fysiek als zodanig leeft. Dit toont aan dat de biologische werkelijkheid veel genuanceerder is dan een simplistische “man of vrouw”-invulling. Indien sport werkelijk streeft naar fair play, dan zouden atleten beoordeeld moeten worden op individuele biologische factoren en prestaties, zoals spiermassa en hormoonspiegels, in plaats van een administratieve genderclassificatie dat vooral een rookgordijn is voor de massa.

Het probleem zit niet enkel in de wijziging van een letter op een paspoort, maar in de symbolische boodschap die ermee wordt uitgedragen: transpersonen worden in hun identiteit niet erkend. Door genderidentiteit te reduceren tot de geslachtskenmerken bij de geboorte, ontkent de overheid het bestaan van trans- en interseksepersonen, een groep die al disproportioneel kampt met psychische problemen en suïcidaliteit. Uit cijfers van het Trevor Project (2023) blijkt dat 41% van de transvolwassenen in de VS ooit een zelfmoordpoging heeft ondernomen. De HHS-richtlijnen definiëren de term “vrouw” uitsluitend in biologische termen, wat door experts als onwetenschappelijk wordt bestempeld. Zelfs de CDC erkende eerder dat geslacht een spectrum is, maar de conservatieve Trump-administratie heeft dergelijke informatie actief verwijderd van overheidswebsites. Dit leidt niet alleen tot een verdraaiing van wetenschappelijke feiten, maar ook tot juridische verwarring: rechters hebben al delen van het beleid geblokkeerd, zoals regels rond de huisvesting van transgevangenen, maar de executive order blijft verwarring zaaien bij scholen, ziekenhuizen en werkgevers. Je kan je afvragen of het doel van de maatregel niet eerder is het aanwakkeren van angst en het schofferen van de links-progressieve zijde dan het effectief voeren van beleid die iedereen ten goede komt.

Kortom, het frame dat transrechten tegenover vrouwenrechten plaatst, is bovendien misleidend. De inclusie van transpersonen ondermijnt vrouwenrechten niet; integendeel, een samenleving die genderdiversiteit erkent, creëert een veiliger omgeving voor iedereen. Hunter Schafer’s ervaring toont aan dat zelfs iemand met privilege – blank, bekend, en binnen de maatschappij gezien als vrouw – niet wordt gespaard van een beleid dat transidentiteiten uitwist. De Trump-administratie koos voor symbolische politiek boven empathie, onder het mom van biologische waarheid. Maar zoals Schafer stelt: “Transmensen zijn mooi. We zullen nooit ophouden te bestaan.” Het echte gevaar schuilt niet in genderdiversiteit, maar in een overheid die weigert te erkennen dat identiteit complexer is dan chromosomen. Een paspoort is meer dan een document; het is een bevestiging van iemands bestaan. Door die erkenning te weigeren, normaliseert de overheid discriminatie en zet ze de deur open voor verdere uitsluiting. Lees maar eens wat voor bagger je al niet moet lezen op social media omtrent deze zaak. In een tijd waarin haat tegen LGBTQ+-personen wereldwijd toeneemt, is Schafer’s protest geen overtrokken reactie, maar een noodzakelijke oproep tot menselijkheid. Zoals rechterlijke uitspraken en wetenschappelijke consensus laten zien: gendererkenning is geen extremisme, maar een kwestie van rechtvaardigheid. Een samenleving die dit begrijpt, is niet zwakker, maar menselijker.