De filmadaptatie van de iconische Broadway-musical Wicked: Part I (2024) heeft de nodige buzz veroorzaakt sinds de aankondiging dat het verhaal over de Groene Heks van het Westen in twee delen zou worden verteld. Hoewel deze eerste helft enkele indrukwekkende momenten biedt, was het nu niet een film waar ik wild van werd, ook al zit deze heel knap in mekaar en zijn de vertolkingen verrassend. Regisseur Jon M. Chu slaagt erin een visueel spectaculaire ervaring te creëren, maar wordt gehinderd door een opgeblazen speelduur, de soms onevenwichtige vertolkingen, en een algehele gevoel van overmatige commercialisering – wat misschien ook wel te verwachten was. Het is een Broadway product en dat moet komen met de nodige toeters en bellen.
© Universal Pictures
Korte inhoud: Elphaba (Cynthia Erivo), een onbegrepen jonge vrouw vanwege haar groene huid, en Glinda (Ariana Grande), een populair meisje, worden vriendinnen op Shiz University in het Land van Oz. Na een ontmoeting met de Wonderful Wizard of Oz (Jeff Goldblum) bereikt hun vriendschap een kruispunt.
Chu brengt zijn ervaring met musicals zoals In the Heights (2021) en zijn flair voor visuele pracht naar Wicked. De levendige decors en het gebruik van CGI tillen sommige scènes naar een hoger niveau, vooral wanneer Elphaba een betoverd spreukenboek leest en de wereld een angstaanjagende magische gloed krijgt. Ariana Grande’s vertolking van “Popular” is een visueel hoogtepunt, waarin de kleur en energie van de Broadway-show tot leven komen. Maar ondanks deze momenten voelt de film’s visuele palet vaak verrassend flets aan, met een overmatig gebruik van beige en grijstinten – een vreemde keuze voor een film die voortkomt uit de bonte, fantasierijke wereld van The Wizard of Oz. En ik ben heus niet de enige die de kleuren flets vond.
Erivo en Grande zijn ongetwijfeld getalenteerde performers, en hun stemmen tillen nummers zoals “Defying Gravity” en “Popular” naar een indrukwekkend niveau. Erivo’s krachtige zang zorgt voor emotionele diepgang, vooral in de climax. Toch voelt haar vertolking van Elphaba té ernstig en somber, wat contrasteert met de sprankelende charme die het personage nodig heeft om een breder publiek te bekoren. Grande is voor mij deé grotye verrassing en brengt humor en speelsheid in haar rol als Glinda. Ik ken de Broadway musical niet dus weet ik niet in hoeverre deze vertolkingen trouw waren aan het bronmateriaal.
Wat voor mij bijdraagt aan de wisselvalligheid van de film zijn de ondersteunende rollen. Michelle Yeoh overtuigt wel als Madame Morrible, met een sinistere en berekende interpretatie. Daarentegen voelt Jeff Goldblum als de Tovenaar teleurstellend eenzijdig aan, en zijn karakter wordt gereduceerd tot een karikatuur van zijn eigen bekende charme. Goldblum speelt Goldblum en dat vind ik goedkoop voor een dergelijke productie die toch wel risico’s heeft genomen met Ariane Granda in een acterende hoofdrol.
De grootste kritiek op Wicked is zonder twijfel de beslissing om de musical op te splitsen in twee delen. Deze eerste helft, met een speelduur van twee uur en 41 minuten, rekt de oorspronkelijke musical (die op toneel in zijn geheel slechts twee uur en 45 minuten duurt) onnodig uit. Het resultaat is een film die vaak traag aanvoelt, met onnodige toevoegingen en verlengde scènes die weinig bijdragen aan de voortgang van het verhaal. Vergelijkingen met Peter Jackson’s The Hobbit-trilogie of Dune zijn onvermijdelijk: ook hier lijkt de keuze voor meerdere films meer gedreven door commerciële belangen dan door artistieke noodzaak.
De muziek, gecomponeerd door Stephen Schwartz, blijft een van de sterke punten van Wicked. “Defying Gravity” blijft een showstopper en wordt meesterlijk uitgevoerd door Erivo. Ik ben nu wel benieuwd hoe deze nummers klinken op de planken want hier hebben we toch een meer fragmentarische pacing en de keuze om bepaalde liedjes in te korten of hun emotionele impact te minimaliseren. Het cameo-optreden van Broadway-originelen Idina Menzel en Kristin Chenoweth voegt vermoedelijk een vleugje nostalgie toe voor zij die bekend zijn met hen, maar benadrukt ook hoe sterk de originele cast was in vergelijking met de nieuwe vertolkingen.
Kortom, Wicked is een visueel indrukwekkende maar onevenwichtige film die wordt geremd door zijn opgeblazen structuur en wisselende prestaties. Maar ik geef toe dat mensen die de Broadway musical kennen misschien iets meer in de wolken zullen zijn. En blijkbaar zouden Erivo en Grande een goede prestatie hebben neergezet van hun iconische rollen en volledig weten te ontsnappen aan de schaduw van hun Broadway-voorgangers. De beslissing om de film op te splitsen in twee delen voelt als een commerciële zet die de narratieve kracht van het verhaal schaadt. Voor fans van de musical en nieuwsgierige kijkers is deze eerste helft misschien nog steeds de moeite waard, maar het is moeilijk om de teleurstelling te negeren van wat een tijdloze filmklassieker had kunnen zijn. De Blu-ray en en 4k UHD versie van de film zullen op 31 december 2024 beschikbaar zijn.
Review Wicked: Part I (2024)
Recensie door Natalie op 15 december 2024
Deze wil ik wel terugzien. Hadden ze beter een paar weken vroeger uitgebracht dan kon deze onder de kerstboom, maar ja, de film brent nog steeds geld op in de bioscoop.