Smile 2 (2024) ***½ recensie

Smile 2 (2024) is een vermakelijke en intense opvolger, ook al legt het de zwakte van horror sequels bloot. Regisseur en scenarist Parker Finn borduurt voort op het succes van het originele Smile uit 2022, en brengt ons opnieuw in aanraking met het angstaanjagende idee van een demonische vloek die bezit neemt van zijn slachtoffers en hun trauma’s uitbuit. Dit keer verplaatst het verhaal zich naar de wereld van popsterrendom, met Naomi Scott die schittert als Skye Riley

© Sony Pictures Releasing

Korte inhoud: Op het punt om aan een nieuwe wereldtournee te beginnen, begint de wereldwijde popsensatie Skye Riley (Naomi Scott) steeds angstaanjagender en onverklaarbare gebeurtenissen te ervaren. Riley kwam net uit rehab een jaar nadat een auto-ongeluk het leven van haar vriend kostte en haar zelf met littekens achterliet. Overweldigd door de toenemende verschrikkingen en de druk van roem, wordt Skye gedwongen haar duistere verleden onder ogen te zien om de controle over haar leven terug te krijgen voordat het uit de hand loopt.

De openingsscène zet meteen de toon met een snelle, zenuwslopende introductie die de kijkers terugbrengt naar de gebeurtenissen rond agent Joel (Kyle Gallner), die we nog kennen uit de eerste film. De film schakelt vervolgens over naar Skye’s hectische bestaan als ster, waar ze zich door eindeloze verplichtingen en repetities heen worstelt, terwijl ze probeert om overeind te blijven in een wereld die haar van alle kanten onder druk zet. Zelfs voordat de demon echt grip op haar krijgt, is haar leven al een stressvolle achtbaan.

Wat Smile 2 sterk maakt, is de manier waarop het thema’s zoals beroemdheid, verslaving en de nasleep van trauma’s verweeft met horror. De film toont overtuigend hoe de druk van de roem en persoonlijke demonen het leven van Skye al ondraaglijk maken, nog voordat de vloek haar begint te kwellen. Dit aspect brengt een dieper gevoel van urgentie en tragedie in de film, waarbij de grijnzende demon haar angsten en onzekerheden symboliseert. Scott’s vertolking brengt zowel haar kwetsbaarheid als haar innerlijke strijd geloofwaardig over, en weet een balans te vinden tussen sympathie en weerzin. Daarnaast zien we nog rollen voor Drew Barrymore, Rosemarie DeWitt, Lukas Gage, Dylan Gelula en Peter Jacobson.

Toch heeft Smile 2 ook enkele tekortkomingen. Hoewel de film effectieve schrikmomenten en visueel indrukwekkende scènes bevat, ontbreekt het vaak aan echte verrassingen. De structuur volgt hetzelfde patroon als zijn voorganger, waarbij het verhaal zich concentreert op het steeds erger wordende psychische verval van het hoofdpersonage. Hoewel er nieuwe elementen aan de mythologie worden toegevoegd, voelt het geheel soms voorspelbaar aan, wat ten koste gaat van de spanning. Bovendien zijn sommige nevenpersonages oppervlakkig uitgewerkt, waardoor Skye’s isolement weliswaar wordt benadrukt, maar de film aan emotionele diepgang inboet.

© Sony Pictures Releasing

De setting van het popsterrendom biedt een verfrissende achtergrond voor een horrorfilm, maar benut niet altijd zijn volledige potentieel. Finn slaagt erin om de oppervlakkigheid en eenzaamheid van beroemdheid vast te leggen, maar verliest af en toe de focus door scènes die weinig bijdragen aan het verhaal of de horror. De balans tussen spanning en narratieve voortgang is niet altijd even consistent, waardoor de film soms blijft bengelen tussen bekende genreconventies.

Ondanks deze tekortkomingen weet Smile 2 zich te onderscheiden door de levendige stijl en gedurfde cameravoering van Finn. De inventieve schrikmomenten en visuele effecten, zoals de verontrustende lachende gezichten en de op hun kop gezette stadsgezichten van New York, voegen een extra dimensie toe aan de film. De film heeft ook een speelsere ondertoon dan het eerste deel, wat zorgt voor een zekere lichtheid te midden van de duisternis, hoewel deze humor vaak kortstondig is en wordt gevolgd door de volgende griezelige confrontatie.

Al bij al biedt Smile 2 meer van hetzelfde, maar doet dit met genoeg flair en intensiteit om fans van het genre tevreden te stellen. Het is een waardige opvolger die de franchise nieuwe richtingen laat verkennen, zonder de essentie van het origineel te verliezen. De film slaagt er misschien niet in om elke zenuw te raken, maar heeft voldoende momenten van pure horror om het de moeite waard te maken. Of de franchise in staat zal zijn om in toekomstige delen te blijven verrassen, blijft echter nog de vraag. De film draait vanaf 16 oktober 2024 in de bioscoop.