Met The First Omen (2024) hebben we dit jaar al een eerste prequel gehad op een klassieke film over de geboorte van de Antichrist. Apartment 7A (2024) probeert hetzelfde te doen voor Rosemary’s Baby (1968), en hoewel het verhaal minder schokken biedt dan The First Omen, is het nog steeds een doordachte prequel verankerd door een intrigerend gezichtspunt. Mochten jullie de orginele Rosemary’s Baby nog niet hebben gezien, stop dan hier met lezen en ga de film eerst bekijken!
© Paramount+
Korte inhoud: Appartement 7A neemt ons een jaar of zo terug; het is 1965 en Terry (Julia Garner) begint net aan een veelbelovende danscarrière als ze een pijnlijke blessure oploopt. Je voelt haar frustratie als ze niet alleen te maken krijgt met geldzorgen, afwijzingen bij audities en een zorgwekkende afhankelijkheid van pijnstillers, maar ook met het ondraaglijke gevoel dat de doelen die ze obsessief nastreeft, wegglippen. In die gemoedstoestand neemt ze de beslissing om in te gaan op een aanbod om een gratis appartement te nemen naast het oudere koppel Minnie en Roman Castavet (Dianne Wiest en Kevin McNally). De Castavets, zie je, vinden het geweldig om getroebleerde jonge vrouwen te helpen hun leven op orde te krijgen. Ze zijn tevens goede vrienden met een inwoner (Jim Sturgess) die een nieuwe musical heeft geschreven waar Terry dolgraag in zou willen spelen. Terry heeft ondertussen geen idee welke duistere situatie zich aan het ontplooien is.
Geïnspireerd door Ira Levins roman uit 1967 en Roman Polanski’s film uit 1968, werd Apartment 7A mede geschreven en geregisseerd door Natalie Erika James, die ook de regie en het script van Relic (2020) op haar naam heeft staan. Plaats van het gebeuren is de Bramford, een ooit elegant appartementengebouw in New York City waarvan de verouderde muren een coven van eveneens verouderde satanische heksen verbergen. Het productieontwerp van de nieuwe film heeft veel aandacht besteed aan details, en hoewel de setting authentiek aanvoelt, was het niet de bedoeling om Polanski’s versie te kopiëren. Er werden echter belangrijke elementen behouden, waaronder die zeer dunne scheidingswanden waardoor verheven stemmen en de spookachtige pianoklanken van Für Elise ronddwalen.
Maar uiteraard kan je er niet omheen dat deze film toch zal aanvoelen als de kopie van een meesterwerk. Terry’s lot is tenslotte om de volgende baarmoeder van Satan te worden en je weet al van bij het begin hoe de vork in de steel zit, iets wat je nooit had kunnen denken in het begin van de originele film. Daar had je een oud koppeltje die heel vertrouwd behulpzaam was, tot op het randje van het opdringerige. We hadden op dit ogenblik meer een vermoeden dat Rose gewoon de pedalen aan het verliezen was, dan de buren, haar man of de dokter een geheim plan hadden. En dit onderdeel van de beleving zullen we met deze prequel (wat eigenlijk een halve remake is) nooit meer terug krijgen. Net als in Rosemary’s Bby moet Terry zelf de puzzelstukjes samenstellen in een verhaal dat doordrenkt is van agressieve ambitie, gaslighting, emotioneel misbruik, seksueel misbruik, body horror, eenzaamheid en het verlammende gevoel van onveilig zijn in je eigen huis. Maar in tegenstelling tot Rosemary, een huisvrouw die vrolijk hoopt zwanger te worden, is Terry single, blut, kan geen werk vinden en heeft ze geen enkel steunsysteem buiten haar sympathieke beste vriendin.
De film is afkomstig van Michael Bay‘s Platinum Dunes – die in het verleden niet echt veel indruk kon maken met zijn afgelikte horror remakes – en uitgebracht door Paramount Pictures. Op 27 september 2024 komt de film uit, met een vermoedelijk beperkte bioscoop-release in de States, en gelijktijdig via streaming op Paramount+. Ik blijf dit een bijzonder dwaze manier vinden om een film uit te brengen, maar dit zijn nu eenmaal de tijden waarin we zijn beland.
